Er Rational musings #644
~ Rational Emotive Behaviour Therapy (REBT)
~ Art of living
~ ब्रम्हविद्या
~ जीवन विद्या मिशन
~ पथिक
~ सिध्द समाधी योग (SSY)
~ मन:शक्ति
~ विपश्यना
~ रेकी
~ सूजोक
~ लाफ्टर क्लब
~ Landmark Forum
~ Business Network International (BNI)
~ Saturday Club
~ Rotary Club
~ Lions Club
~ जिम, योगा, धावणे, कुठलासा खेळ खेळणे, चालणे, एरोबिक्स, झूंम्बा, पोहोणे, हसणे, सायकलींग....
मनोबल वाढविणे, मानसिक संतुलन राखणे, व्यवसायधंदा वृद्धि, शारीरस्वास्थ्य, आत्मकारण, समाजकाम, अध्यात्म, कुंडलिनी जागृती, वैश्विक शक्ति, व्यायाम, आंतरिक ऊर्जा, नेटवर्किंग, फायनान्शियल फ्रीडम....
अबाबाबा; लोकं काय काय करतात. प्रामाणिकपणे. रिलीजसली. पण कुठल्याही कंपूतला अतिरेक नकोच. कुठेही अडकायला नको, गुंतायला नको. कारण आत एकदा घूसलं की या चक्रव्यूहातन बाहेर पडणं म्हणजे दिव्य,
पण सगळे माहीत हवे. एकदातरी करून बघायला पाहीजे.
लढ बापू लढ नाहीतर आडवा पड...
---
Milind Kale, 31st July 2016
Sunday, July 31, 2016
Saturday, July 30, 2016
Er Rational musings #642
Er Rational musings #642
ही आहेत मुलुंड मधली वर्षादृष्ये!
कशाला पाहीजे ओ खोपोली वा खंडाळा,
बेचिराखेकुंद हजर इथेच ह्ह्यो बदाबदा पावसाळा
अहो आमुच्या मायाबाई अतीच सुगरण
करती खेकडा भजी व चहा वाफाळा उकाळा
खरेच आहे. या पावसालाही माहीत पडलय, म्हणोनी दर शनिवार रविवारी बरसतोय. आभाळच फाटतय इथे अक्षरशः
आता अंधार घर झालय. मध्येच सोसाटवारा झाडेफांद्या गदागदा घूसळून गेला. मस्तपैकी चहाचा आस्वाद, आवडत्या बाल्कनीतनं. सकाळी नेहमीच कावळे, चिमण्या, कबुतरांबरोबर कोकीळा, खारी व पोपट यांचेही बागडणे चालू असते, डोळ्यांसमोर, हाताच्या अंतरावर असलेल्या आंबा, सुरू, नारळाच्या झाडांवर. या मुसळधार वृष्टीत चिडीचूप झालीये आत्ता. अंधारून पण आलय.
आता पंखा फूल्ल करायचा, पांघरूण घ्यायच ओढून, व बिछान्यावर ताणून द्यायचं, असा बेत आहे. समोर टिव्हीच्या रिमोटवर टाइपिंग करावच लागेल थोडावेळ; चांगला चित्रपट शोधायला, व मिळाला की मध्ये मध्ये जाहिरातींमध्ये.
चला, पत्राव सुशेगात...
---
Milind Kale, 31st July 2016
ही आहेत मुलुंड मधली वर्षादृष्ये!
कशाला पाहीजे ओ खोपोली वा खंडाळा,
बेचिराखेकुंद हजर इथेच ह्ह्यो बदाबदा पावसाळा
अहो आमुच्या मायाबाई अतीच सुगरण
करती खेकडा भजी व चहा वाफाळा उकाळा
खरेच आहे. या पावसालाही माहीत पडलय, म्हणोनी दर शनिवार रविवारी बरसतोय. आभाळच फाटतय इथे अक्षरशः
आता अंधार घर झालय. मध्येच सोसाटवारा झाडेफांद्या गदागदा घूसळून गेला. मस्तपैकी चहाचा आस्वाद, आवडत्या बाल्कनीतनं. सकाळी नेहमीच कावळे, चिमण्या, कबुतरांबरोबर कोकीळा, खारी व पोपट यांचेही बागडणे चालू असते, डोळ्यांसमोर, हाताच्या अंतरावर असलेल्या आंबा, सुरू, नारळाच्या झाडांवर. या मुसळधार वृष्टीत चिडीचूप झालीये आत्ता. अंधारून पण आलय.
आता पंखा फूल्ल करायचा, पांघरूण घ्यायच ओढून, व बिछान्यावर ताणून द्यायचं, असा बेत आहे. समोर टिव्हीच्या रिमोटवर टाइपिंग करावच लागेल थोडावेळ; चांगला चित्रपट शोधायला, व मिळाला की मध्ये मध्ये जाहिरातींमध्ये.
चला, पत्राव सुशेगात...
---
Milind Kale, 31st July 2016
Friday, July 29, 2016
Er Rational musings #641
Er Rational musings #641
शकू मावशीची छबी, व एकंदर बाह्य रूप, ठळकपणे लक्षात आहे. केव्हाजेव्हा ट्रेन नी मी मुंबई पूणे प्रवास करतो, तेव्हाएव्हा; व पिंपरी पास झालं की, जास्तच प्रकर्षाने आठवते ती शकूमावशीच. साधारण पाच फूट उंची, डोळ्यांवर चष्मा, काळीसावळी, पूढचे दात थोडे पूढे. प्रचंड टापटीप, मेथाँडिकल, सिस्टीमँटीक व प्रचंड प्रेमळ, आम्हा सगळ्या पंतवंडांची लाडकी. खरतर ती माझ्या आईची आजी (आईच्या आईची सर्वात धाकटी मावशी!), म्हणजे माझी पणजी, पण आम्ही सगळेच तिला शकूमावशी म्हणूनच संबोधायचो.
पाचवी ते नववी पर्यंत सुट्यां मध्ये पुष्कळ वेळा पिंपरीला राह्यलाच स्मरतय. शकूमावशी अतिशय प्रेमळ. पिंपरी स्टेशनच्या अगदीच जवळ एक सरकारी दवाखाना कम सार्वजनिक प्रसूतीगृह होतं. तिथे ही नर्स म्हणून कार्यरत. पण रेसिडेंन्ट नर्स बर का! डाँक्टरच खरी ती, कारण तेव्हढच नाँलेज, तेव्हढाच मान व तेव्हढाच शिस्तप्रिय पण हवाहवासा दरारा. चाळसदृश, बरँकवजा आकाराचा, तळमजलाच फक्त, पण लांबलचक असा हा सरकारी दवाखाना. छोट्याश्या गावातल टिपीकल इस्पितळ. कडेच्या दोन रूम्स दोन नर्सेस ना रहाण्यासाठी. एकीत शकूमावशी व दूसरीत एक ख्रिश्चन नर्स (महाराष्ट्रीयनच पण, बोलणं चालण वागण सगळेच आपल्यासारखे) या खोल्याही मोठ्ठाल्या. संपूर्ण बरँकची रूंदी व्यापलेल्या. आत या रूमचे दोन भाग केलेले होते एका अर्ध लांबीच्या भिंतीने. एका मोठ्या रूमच्या या पार्टिशन मुळे वन रूम किचनचा हा एक मोठा ब्लाँकच म्हणाना! शकूमावशीचे हे आतलं स्वयंपाकघर, (आतच न्हाणी घर/शौचालय, व बाहेरची ही बसायची निजायची खोली. मध्ये पडदा. आत छोटूसं चौकोनी टेबल तर बाहेरच्या रूम मध्ये छोट्टूसा बिछाना खिडकीजवळ. मेन दरवाज्यासमोर चांगलच मोठ्ठ प्रशस्त आंगण व समोर डायरेक्ट रस्ता. घरातनच रेल्वे गाड्या पास होताना दिसायच्या, इंजिनाचे कर्कश्श भोगे देखील चांगलेच कानवायचे! सिंधी निर्वासितांच हे गाव.
कोयना एक्सप्रेस ही एकच थ्रू ट्रेन पिंपरी ला थांबायची. (जी जाताना सकाळी ठाण्याला पण थांबायची) त्यामुळे सव्वानऊच्या आसपास आईसोबत कोयना पकडायची ठाण्याला. शकूमावशी आम्हाला घ्यायला पिंपरी स्टेशनवर यायची. आणि आम्ही घरी आलो, की, पहिल्या प्रथम तिचं काम, जे मला अजूनही भावतं आठवतं, हवहवस वाटतं, ते म्हणजे लिंबू सरबत करायची! व्वाव काय बनवायची, ते पण झटपट एकदम. मस्स्त वाटायचं. तिचं ते छोट्या पातेल्यात पाण्यात लिंबं पिळून, साखर घालून, चमच्यानी ढवळताना, अजूनही आठवत, दिसत, व चमच्याचा आवाजही ऐकू येतय, आजही इतक्या (>36/38 वर्षांनी!)
तेव्हा, या दवाखान्यातल्या प्रसूत्या तीच करायची. पेशंट बायका झाडून सगळ्या गरीब बायका. डाँक्टर तर मी कधीच तेथे बघीतल्याचं आठवतही नाही. ती तिथे दवाखान्यातच रहात असल्याने ड्यूटी 24 तास. तिचं घड्याळ डाव्या दंडावर (!) बांधलेलं असायचं, मनगटा ऐवजी; ती म्हणायची कामं करता करता डायल वर ओझरती नजर मारली तरी पटकन कळतं किती वाजलेत ते.
मी खूप धमाल केलीये पिंपरीला. आजूबाजूला सगळीकडे सिंधी वस्ती. एक टिपीकल वास यायचा घरी त्यामूळे. त्याच इस्पितळात कामाला होती एकजण, तीचे नाव होतं शांताबाई. शांताबाई शकूमावशी कडेपण पडेल ते घरकाम भांडीबिंडी धुणं करायची. तिला दोन मुलं, मोठा दिल्या (दिलीप) व लहान्या संजा (संजय). दिल्याचे वडील बिस्कीटे, टोस्ट बटर पूण्याहून आणून पिंपरीत दारोदारी फिरत विकायचे, मोठ्ठी पेटी डोक्यावर घेऊन. पांढरा लेंगा व सदरा (खाली दोन्ही बाजूनी तो अर्धगोल कट असलेला) हा त्यांचा वेषही आठवतोय. शांताबाई च कुटुंब झोपडीवजा घरात रहायचं. कष्टाळू सगळे.
आम्ही पोरं फिरायचो, उनाडक्या करायचो. रेल्वे रूळांवर चालायला जायचा, हा एक आवडता उपक्रम असे; नजर चुकवुन. नाहीतर फटकेच पडले असते. पण तेव्हा गाड्याही कमी होत्या व त्यांच्या वेळाही ठाऊक होत्या. रेल्वे लाईनवर लाकडी फिशप्लेट्स असायच्या. (हल्ली सिमेंटच्या असतात.) त्यांत व रूळांत पकड म्हणून मजबूत मोठ्या लोखंडी चिमट्यांमध्ये, गँपमध्ये, लोखंडी बार असायचे सहा आठ इंच लांबीचे. ते लूज व्हायचे, खिळखिळे व्हायचे, व गँन्गमन ते मोठ्या हातोडीने ठोकत ठोकत फिरायचे. जागोजागी. आम्ही ते सुटे झालेले बार गोळा करून ठेवले होते एकदा. मी ते घरीच पलंगाखाली लपवले होते. विकण्यासाठी! पण दिल्याने तपास करून खबर आणली की भंगारवाला ते घेत नाहीत, रेल्वेची प्राँपर्टी म्हणून. मग आम्ही निमूटपणे गपगुमान कोणाच्याही नकळत परत ते सगळे रूळांवर टाकून आलो.
दिल्या हरहुन्नरी. लहानच होता माझ्या पेक्षा, पण कामसू. केळी घेऊन ट्रक येई, ते उतरवायचे काम पण तो करायचा. दोन रूपयं मिळायचे त्याला तेव्हा. एकदा मी पण, शकूमावशी च्या नकळत हा उद्योग केला. चक्क! दिल्या व मी. चूपचाप. ट्रकवरन केळ्यांचे घड खांद्यावर (कधी उजव्या तर कधी डाव्या!) घेतलेत व समोरच्याच दूकानात उतरवले. मला कमाई झालीवती दोन (!) रूपया!! तेव्हा. हे मेहनतीचे कष्टाचे फळ. मस्तय ना? कसं वाटत ना ऐकायला आता?!
हे असले धंदे नकळत बरका. नाहीतर माझी काही खैर नव्हती!
रात्री जेवणानंतर, आम्ही शकूमावशी बरोबर उघड्या अंगणात बसायचो. गप्पा मारत. चांदणं लख्ख प्रकाश द्यायचं. उशीरा झोपायचो व मी उशीरा उठायचो. उठायचो तर मावशी आँलरेडी कामावर. शकूमावशीकडनं खूप लाड करून घेतलेत. खाना पीना सोना घूमना ऐश करना. कधीमघी तिच्याबरोबर पूण्याला नातेवाईकांकडे जायचो. तेव्हा तो ट्रेनचा प्रवास, अप्रूप होतं खरं. छोट्या सुट्टीत पट्टक्कन जायचे, तर पिंपरीला; व मोठ्या सुट्टीत मामाकडे सांगलीला. अशी विभागणी होती. धम्माल नुसती.
एक रुखरूख मात्र कायमची लागून राहीलीये मनाला.
आमचा मिहीर भाग्यवान आहे. नातू पणतू व खापर पणतू! मिहीर झाल्यावर, "डोक्यावर सोन्याची फुलं उधळायचा" कार्यक्रम केला होता आम्ही मुलुंडला घरी. आमच्या अहो, म्हणजे मायाबाईंची आज्जी व माझी आज्जी, या दोघीजणी होत्याच. मायाच्या आईची मावशी पण (या सगळ्याजणी मिहीर च्या पणज्या) होती. चक्क अक्काही (माझ्या आईची आज्जी, माझी पणजी! मिहीर ची खापर पणजी!!) होती. कार्यक्रम छोटेखानी समारंभ हृद्य सुरेख झाला. मिहीर ला मांडीवर घेवून आशिर्वाद द्यायला या सगळ्या उत्सवमूर्ती होत्याच;
पण...
---
Milind Kale, 30th July 2016
शकू मावशीची छबी, व एकंदर बाह्य रूप, ठळकपणे लक्षात आहे. केव्हाजेव्हा ट्रेन नी मी मुंबई पूणे प्रवास करतो, तेव्हाएव्हा; व पिंपरी पास झालं की, जास्तच प्रकर्षाने आठवते ती शकूमावशीच. साधारण पाच फूट उंची, डोळ्यांवर चष्मा, काळीसावळी, पूढचे दात थोडे पूढे. प्रचंड टापटीप, मेथाँडिकल, सिस्टीमँटीक व प्रचंड प्रेमळ, आम्हा सगळ्या पंतवंडांची लाडकी. खरतर ती माझ्या आईची आजी (आईच्या आईची सर्वात धाकटी मावशी!), म्हणजे माझी पणजी, पण आम्ही सगळेच तिला शकूमावशी म्हणूनच संबोधायचो.
पाचवी ते नववी पर्यंत सुट्यां मध्ये पुष्कळ वेळा पिंपरीला राह्यलाच स्मरतय. शकूमावशी अतिशय प्रेमळ. पिंपरी स्टेशनच्या अगदीच जवळ एक सरकारी दवाखाना कम सार्वजनिक प्रसूतीगृह होतं. तिथे ही नर्स म्हणून कार्यरत. पण रेसिडेंन्ट नर्स बर का! डाँक्टरच खरी ती, कारण तेव्हढच नाँलेज, तेव्हढाच मान व तेव्हढाच शिस्तप्रिय पण हवाहवासा दरारा. चाळसदृश, बरँकवजा आकाराचा, तळमजलाच फक्त, पण लांबलचक असा हा सरकारी दवाखाना. छोट्याश्या गावातल टिपीकल इस्पितळ. कडेच्या दोन रूम्स दोन नर्सेस ना रहाण्यासाठी. एकीत शकूमावशी व दूसरीत एक ख्रिश्चन नर्स (महाराष्ट्रीयनच पण, बोलणं चालण वागण सगळेच आपल्यासारखे) या खोल्याही मोठ्ठाल्या. संपूर्ण बरँकची रूंदी व्यापलेल्या. आत या रूमचे दोन भाग केलेले होते एका अर्ध लांबीच्या भिंतीने. एका मोठ्या रूमच्या या पार्टिशन मुळे वन रूम किचनचा हा एक मोठा ब्लाँकच म्हणाना! शकूमावशीचे हे आतलं स्वयंपाकघर, (आतच न्हाणी घर/शौचालय, व बाहेरची ही बसायची निजायची खोली. मध्ये पडदा. आत छोटूसं चौकोनी टेबल तर बाहेरच्या रूम मध्ये छोट्टूसा बिछाना खिडकीजवळ. मेन दरवाज्यासमोर चांगलच मोठ्ठ प्रशस्त आंगण व समोर डायरेक्ट रस्ता. घरातनच रेल्वे गाड्या पास होताना दिसायच्या, इंजिनाचे कर्कश्श भोगे देखील चांगलेच कानवायचे! सिंधी निर्वासितांच हे गाव.
कोयना एक्सप्रेस ही एकच थ्रू ट्रेन पिंपरी ला थांबायची. (जी जाताना सकाळी ठाण्याला पण थांबायची) त्यामुळे सव्वानऊच्या आसपास आईसोबत कोयना पकडायची ठाण्याला. शकूमावशी आम्हाला घ्यायला पिंपरी स्टेशनवर यायची. आणि आम्ही घरी आलो, की, पहिल्या प्रथम तिचं काम, जे मला अजूनही भावतं आठवतं, हवहवस वाटतं, ते म्हणजे लिंबू सरबत करायची! व्वाव काय बनवायची, ते पण झटपट एकदम. मस्स्त वाटायचं. तिचं ते छोट्या पातेल्यात पाण्यात लिंबं पिळून, साखर घालून, चमच्यानी ढवळताना, अजूनही आठवत, दिसत, व चमच्याचा आवाजही ऐकू येतय, आजही इतक्या (>36/38 वर्षांनी!)
तेव्हा, या दवाखान्यातल्या प्रसूत्या तीच करायची. पेशंट बायका झाडून सगळ्या गरीब बायका. डाँक्टर तर मी कधीच तेथे बघीतल्याचं आठवतही नाही. ती तिथे दवाखान्यातच रहात असल्याने ड्यूटी 24 तास. तिचं घड्याळ डाव्या दंडावर (!) बांधलेलं असायचं, मनगटा ऐवजी; ती म्हणायची कामं करता करता डायल वर ओझरती नजर मारली तरी पटकन कळतं किती वाजलेत ते.
मी खूप धमाल केलीये पिंपरीला. आजूबाजूला सगळीकडे सिंधी वस्ती. एक टिपीकल वास यायचा घरी त्यामूळे. त्याच इस्पितळात कामाला होती एकजण, तीचे नाव होतं शांताबाई. शांताबाई शकूमावशी कडेपण पडेल ते घरकाम भांडीबिंडी धुणं करायची. तिला दोन मुलं, मोठा दिल्या (दिलीप) व लहान्या संजा (संजय). दिल्याचे वडील बिस्कीटे, टोस्ट बटर पूण्याहून आणून पिंपरीत दारोदारी फिरत विकायचे, मोठ्ठी पेटी डोक्यावर घेऊन. पांढरा लेंगा व सदरा (खाली दोन्ही बाजूनी तो अर्धगोल कट असलेला) हा त्यांचा वेषही आठवतोय. शांताबाई च कुटुंब झोपडीवजा घरात रहायचं. कष्टाळू सगळे.
आम्ही पोरं फिरायचो, उनाडक्या करायचो. रेल्वे रूळांवर चालायला जायचा, हा एक आवडता उपक्रम असे; नजर चुकवुन. नाहीतर फटकेच पडले असते. पण तेव्हा गाड्याही कमी होत्या व त्यांच्या वेळाही ठाऊक होत्या. रेल्वे लाईनवर लाकडी फिशप्लेट्स असायच्या. (हल्ली सिमेंटच्या असतात.) त्यांत व रूळांत पकड म्हणून मजबूत मोठ्या लोखंडी चिमट्यांमध्ये, गँपमध्ये, लोखंडी बार असायचे सहा आठ इंच लांबीचे. ते लूज व्हायचे, खिळखिळे व्हायचे, व गँन्गमन ते मोठ्या हातोडीने ठोकत ठोकत फिरायचे. जागोजागी. आम्ही ते सुटे झालेले बार गोळा करून ठेवले होते एकदा. मी ते घरीच पलंगाखाली लपवले होते. विकण्यासाठी! पण दिल्याने तपास करून खबर आणली की भंगारवाला ते घेत नाहीत, रेल्वेची प्राँपर्टी म्हणून. मग आम्ही निमूटपणे गपगुमान कोणाच्याही नकळत परत ते सगळे रूळांवर टाकून आलो.
दिल्या हरहुन्नरी. लहानच होता माझ्या पेक्षा, पण कामसू. केळी घेऊन ट्रक येई, ते उतरवायचे काम पण तो करायचा. दोन रूपयं मिळायचे त्याला तेव्हा. एकदा मी पण, शकूमावशी च्या नकळत हा उद्योग केला. चक्क! दिल्या व मी. चूपचाप. ट्रकवरन केळ्यांचे घड खांद्यावर (कधी उजव्या तर कधी डाव्या!) घेतलेत व समोरच्याच दूकानात उतरवले. मला कमाई झालीवती दोन (!) रूपया!! तेव्हा. हे मेहनतीचे कष्टाचे फळ. मस्तय ना? कसं वाटत ना ऐकायला आता?!
हे असले धंदे नकळत बरका. नाहीतर माझी काही खैर नव्हती!
रात्री जेवणानंतर, आम्ही शकूमावशी बरोबर उघड्या अंगणात बसायचो. गप्पा मारत. चांदणं लख्ख प्रकाश द्यायचं. उशीरा झोपायचो व मी उशीरा उठायचो. उठायचो तर मावशी आँलरेडी कामावर. शकूमावशीकडनं खूप लाड करून घेतलेत. खाना पीना सोना घूमना ऐश करना. कधीमघी तिच्याबरोबर पूण्याला नातेवाईकांकडे जायचो. तेव्हा तो ट्रेनचा प्रवास, अप्रूप होतं खरं. छोट्या सुट्टीत पट्टक्कन जायचे, तर पिंपरीला; व मोठ्या सुट्टीत मामाकडे सांगलीला. अशी विभागणी होती. धम्माल नुसती.
एक रुखरूख मात्र कायमची लागून राहीलीये मनाला.
आमचा मिहीर भाग्यवान आहे. नातू पणतू व खापर पणतू! मिहीर झाल्यावर, "डोक्यावर सोन्याची फुलं उधळायचा" कार्यक्रम केला होता आम्ही मुलुंडला घरी. आमच्या अहो, म्हणजे मायाबाईंची आज्जी व माझी आज्जी, या दोघीजणी होत्याच. मायाच्या आईची मावशी पण (या सगळ्याजणी मिहीर च्या पणज्या) होती. चक्क अक्काही (माझ्या आईची आज्जी, माझी पणजी! मिहीर ची खापर पणजी!!) होती. कार्यक्रम छोटेखानी समारंभ हृद्य सुरेख झाला. मिहीर ला मांडीवर घेवून आशिर्वाद द्यायला या सगळ्या उत्सवमूर्ती होत्याच;
पण...
---
Milind Kale, 30th July 2016
Er Rational musings #643
Er Rational musings #643
7/8/9/12/18 आँगस्टला अजून पाच पाखरं उडणारेत भुर्रकरून. कदाचित, तशी, कायमचीच, मोस्टली!
एक चाललीये मास्टर्स इन ड्रग्ज अँन्ड रेग्युलेटरी अफेअर्स (whatever is that!!) करायला, मुंबईत बीफार्म करून.
दूसरी चाललीये मास्टर्स करायला, बायोटेक मध्ये इथे ग्रँज्यूएशन करून.
तिसरी चाललीये मास्टर्स इन कंन्स्ट्रक्शन मँनेजमेंट करायला.
चौथी चाललीये एमएस करायला, इथे बीई करून.
हे सगळेजणं अर्थातच यूएस आँफ ए ला.
पाचवा चाललाय जर्मनीला एमएस करायला.
गेल्या तेरा दहा, चार तीन वर्षांत, माझ्या मित्रमंडळींची मुलं ज्या संख्येने गेलीयेत ना उच्च शिक्षणासाठी विदेशी, ती खूप आहे.
अँन्ड द एक्सोडस गोज आँन एन आँन.
कक्षा रूंदावताहेत. ज्ञानात भर पडतीये. मोठे होताहेत. चांगलीच गोष्ट आहे. कौतुकास्पद. अभिनंदनास्पर. शाबासकी मिळवण्यागत.
[ही गोष्ट अाहे साधारणपणे चौतीसेक वर्षांपूर्वीची म्हणजे 81का 82 साालची. सनी जेकब नावाचा माझा ज्यू मित्र होता. माझ्या घराजवळच रहायचा. मुलुंड मध्ये त्याच्या वडिलांचे सायकलचे दूकान. खूप पूर्वीपासून ते कुटुंब रहायच मुलुंडला, अस्खलित मराठी, मराठी शाळा, महाराष्ट्रीयनच ते झाले होते. खाऊन पिऊन सूखी. थोडे सधनपणाकडेच झुकणारे लोक्स. सनीच्या वडिलांचा जन्म जेरूसलेम मधला. परिस्थितिमुळे कैक लाखो ज्यू जगभर पसरले होते. 82 साली सनीच्या वडिलांनी इस्रायल ला परतायचा निर्णय घेतला. इथली बनी बनायी दूनिया सोडून. आपले सायकल चे दूकान, त्यांच्या दूकानातच तेव्हा काम करणाऱ्या बाबू नावाच्या पोऱ्या कडे सोपवून (त्याला देऊन! टाकून!! आज बाबू सायकल मार्ट छान चाललय!!!) जेकब कुटुंब जेरूसलेम ला परत गेले. कशासाठी? राष्ट्रप्रेम?! राज्य निर्माण करण्यास हातभार लावण्यासाठी?! शून्यातून (परत) विश्व उभे करण्यासाठी?! वेडखूळ, नविवेकपणा का शुध्द गाढवपणा?!
आज सनी प्रचंड समाधानी आहे. आणि, आय एम शूअर, की जेकब परिवाराराला एकदाही चुकूनही पश्चाताप झाला असेल. परत मायभूमीला परतल्याचा] --- सत्य घटना.
गेल्या तेरा दहा, चार तीन वर्षांत, परदेशांत उडालेल्या पाखरांपैकी एकही (!) पक्षी (!) आज मुंबईत - भारतात सेटल झालेला नाहीये.
इथे काय आहे? आमच्या ज्ञानाचे चीज होणारे का? बजबजपूरी. भ्रष्टाचार. अडचणीअडी. पाय खेचणारे. मदत न करणारे. घाणेरडे राजकारण. गर्दी गोंगाट गलिच्छता. अडाणीपणा. अंधश्रध्दा. अटी. जाचक नियम. ब्रिटीशकालीन कायदे. बेरोजगारी. गरीबी. ट्रँफीक (!). पैसा, सुविधा सोयींच, सुबत्तेच काय? का, कशासाठी यायच?
अरे बाळांनो, इथे जन्म घेतलात ना तुम्ही. तुमचे बापजादा इथलेच. (मला माहितीये की हे कारण पूरेसं नाहीये या विद्वान पिढीला.) मायभूमी, इंडिया काँलिंन्ग! (इस्रायल शी तुलनाच मुळात कशी अप्रस्तुत आहे हे ही हे सांगतील.) भावना बिवना गेली तेल लावत, असेही काही जणांचे मत असेलही. याच सिस्टीम मध्ये हे मोठे होऊ शकले. इथेच तुम्ही शिकलात. इथेच तुमच्या बापाईनी खस्ता खाल्या ना? याच सिस्टीम मधल्या बँन्केनी तुम्हाला शैक्षणिक कर्ज दिलं; हे विसरता नये. हीचतर (सडलेली) सिस्टीम बदलायची आहे ना? या ना. चँलेंन्ज स्वीकारा की, पळताय कशापायी? भित्रे पळपूटे. आम्ही आहोत ना. आमची पिढी. लढतोय. प्रयत्न करतोय. हातभार लावा. स्टार्ट अ स्टार्ट अप. वा मेक इन इंडिया. एव्हढे शिकलाहात, रिटर्न. झगडूया, बदलूया. बी द चेंन्ज इटसेल्फ!
आणि, भौगोलिक दृष्टीकोनातून बघीतल तर भारता सारखा दूसरा देश प्रान्त नाही ओ अख्या जगात. ना एक्स्ट्रीम क्लायमेट. उन्हाळा हिवाळा पावसाळा तसा बऱ्यापैकी संतुलित. ना इथे एक्स्ट्रीम नँचरल कँलँमिटीज.
प्रचंड संधी आहे, अक्कल वापरली पाहीजे. सगळ (कायदेशीररित्या पण), चांगल्या अर्थाने, शक्य आहे इच्छा असेल तर मार्ग पण आहे.
या पोस्टमुळे एखाद तीन जरी पाखरं, पक्षी होऊन इथे मायग्रेट झाली, तरी मी कृत:कृत्य समजीन.
(इव्हन) स्काय इज (नाँट) द लिमिट...
---
Milind Kale, 29th July 2016
My website: www.milindkale.com
My blog: milindmkale.blogspot.in
Facebook id: milind kale
Happy reading..
7/8/9/12/18 आँगस्टला अजून पाच पाखरं उडणारेत भुर्रकरून. कदाचित, तशी, कायमचीच, मोस्टली!
एक चाललीये मास्टर्स इन ड्रग्ज अँन्ड रेग्युलेटरी अफेअर्स (whatever is that!!) करायला, मुंबईत बीफार्म करून.
दूसरी चाललीये मास्टर्स करायला, बायोटेक मध्ये इथे ग्रँज्यूएशन करून.
तिसरी चाललीये मास्टर्स इन कंन्स्ट्रक्शन मँनेजमेंट करायला.
चौथी चाललीये एमएस करायला, इथे बीई करून.
हे सगळेजणं अर्थातच यूएस आँफ ए ला.
पाचवा चाललाय जर्मनीला एमएस करायला.
गेल्या तेरा दहा, चार तीन वर्षांत, माझ्या मित्रमंडळींची मुलं ज्या संख्येने गेलीयेत ना उच्च शिक्षणासाठी विदेशी, ती खूप आहे.
अँन्ड द एक्सोडस गोज आँन एन आँन.
कक्षा रूंदावताहेत. ज्ञानात भर पडतीये. मोठे होताहेत. चांगलीच गोष्ट आहे. कौतुकास्पद. अभिनंदनास्पर. शाबासकी मिळवण्यागत.
[ही गोष्ट अाहे साधारणपणे चौतीसेक वर्षांपूर्वीची म्हणजे 81का 82 साालची. सनी जेकब नावाचा माझा ज्यू मित्र होता. माझ्या घराजवळच रहायचा. मुलुंड मध्ये त्याच्या वडिलांचे सायकलचे दूकान. खूप पूर्वीपासून ते कुटुंब रहायच मुलुंडला, अस्खलित मराठी, मराठी शाळा, महाराष्ट्रीयनच ते झाले होते. खाऊन पिऊन सूखी. थोडे सधनपणाकडेच झुकणारे लोक्स. सनीच्या वडिलांचा जन्म जेरूसलेम मधला. परिस्थितिमुळे कैक लाखो ज्यू जगभर पसरले होते. 82 साली सनीच्या वडिलांनी इस्रायल ला परतायचा निर्णय घेतला. इथली बनी बनायी दूनिया सोडून. आपले सायकल चे दूकान, त्यांच्या दूकानातच तेव्हा काम करणाऱ्या बाबू नावाच्या पोऱ्या कडे सोपवून (त्याला देऊन! टाकून!! आज बाबू सायकल मार्ट छान चाललय!!!) जेकब कुटुंब जेरूसलेम ला परत गेले. कशासाठी? राष्ट्रप्रेम?! राज्य निर्माण करण्यास हातभार लावण्यासाठी?! शून्यातून (परत) विश्व उभे करण्यासाठी?! वेडखूळ, नविवेकपणा का शुध्द गाढवपणा?!
आज सनी प्रचंड समाधानी आहे. आणि, आय एम शूअर, की जेकब परिवाराराला एकदाही चुकूनही पश्चाताप झाला असेल. परत मायभूमीला परतल्याचा] --- सत्य घटना.
गेल्या तेरा दहा, चार तीन वर्षांत, परदेशांत उडालेल्या पाखरांपैकी एकही (!) पक्षी (!) आज मुंबईत - भारतात सेटल झालेला नाहीये.
इथे काय आहे? आमच्या ज्ञानाचे चीज होणारे का? बजबजपूरी. भ्रष्टाचार. अडचणीअडी. पाय खेचणारे. मदत न करणारे. घाणेरडे राजकारण. गर्दी गोंगाट गलिच्छता. अडाणीपणा. अंधश्रध्दा. अटी. जाचक नियम. ब्रिटीशकालीन कायदे. बेरोजगारी. गरीबी. ट्रँफीक (!). पैसा, सुविधा सोयींच, सुबत्तेच काय? का, कशासाठी यायच?
अरे बाळांनो, इथे जन्म घेतलात ना तुम्ही. तुमचे बापजादा इथलेच. (मला माहितीये की हे कारण पूरेसं नाहीये या विद्वान पिढीला.) मायभूमी, इंडिया काँलिंन्ग! (इस्रायल शी तुलनाच मुळात कशी अप्रस्तुत आहे हे ही हे सांगतील.) भावना बिवना गेली तेल लावत, असेही काही जणांचे मत असेलही. याच सिस्टीम मध्ये हे मोठे होऊ शकले. इथेच तुम्ही शिकलात. इथेच तुमच्या बापाईनी खस्ता खाल्या ना? याच सिस्टीम मधल्या बँन्केनी तुम्हाला शैक्षणिक कर्ज दिलं; हे विसरता नये. हीचतर (सडलेली) सिस्टीम बदलायची आहे ना? या ना. चँलेंन्ज स्वीकारा की, पळताय कशापायी? भित्रे पळपूटे. आम्ही आहोत ना. आमची पिढी. लढतोय. प्रयत्न करतोय. हातभार लावा. स्टार्ट अ स्टार्ट अप. वा मेक इन इंडिया. एव्हढे शिकलाहात, रिटर्न. झगडूया, बदलूया. बी द चेंन्ज इटसेल्फ!
आणि, भौगोलिक दृष्टीकोनातून बघीतल तर भारता सारखा दूसरा देश प्रान्त नाही ओ अख्या जगात. ना एक्स्ट्रीम क्लायमेट. उन्हाळा हिवाळा पावसाळा तसा बऱ्यापैकी संतुलित. ना इथे एक्स्ट्रीम नँचरल कँलँमिटीज.
प्रचंड संधी आहे, अक्कल वापरली पाहीजे. सगळ (कायदेशीररित्या पण), चांगल्या अर्थाने, शक्य आहे इच्छा असेल तर मार्ग पण आहे.
या पोस्टमुळे एखाद तीन जरी पाखरं, पक्षी होऊन इथे मायग्रेट झाली, तरी मी कृत:कृत्य समजीन.
(इव्हन) स्काय इज (नाँट) द लिमिट...
---
Milind Kale, 29th July 2016
My website: www.milindkale.com
My blog: milindmkale.blogspot.in
Facebook id: milind kale
Happy reading..
Thursday, July 28, 2016
Er Rational musings #640
Er Rational musings #640
पुढची जोरदार सर 10.30 वाजता. मग मुसळधार सव्वा तासभर. म्हणजे आमची निघण्याची वेळ. मग परत साधारण पणे 12.30 वाजता. आर्यन ची शाळा सुटण्याची वेळ, भर पावसात.
हे असच होतय. या पावसाला उमजल्या आहेत, समजल्यात आमच्या बाहेर पडण्याच्या वेळा.
नाही, नाही, मी काही आपलं हवामानखातं जाँईन नाही केलय. अनुभवाचे बोल.
पहाटे शांत असलेला पर्ज्यनराजा सकाळी पावणेसाताला जागा होतो. शाळेत निघालेल्यांना शिंबचिंब भिजवतो. तासदीडतासाने शांत, जसं काही काम संपवून हुश्श म्हणतो ना तसं.
पावणेसात, साडेदहा, साडेबारा, साडेदोन, व नंतर एकदम पावणेसातला, बरोब्बर हा अक्राळ रूप धारण करतो. मुलुंडात.
आत्ता पाऊस साहेब शांत आहेत जरा. 10.30 चा वेळ, नव्हे संततधार लेक्चर, बंन्क करणार बहुतेक आज.
मटा व टाईम्स आँफ इंडिया च्या मोबाईल अँप ने आत्ताच मला सूचित केलय की रेल्वेच्या तिनही मार्गावरील वाहतूक विस्कळीत. रस्त्यारस्त्यांवर पाणी. खोळंबा.
आज वर्क फ्राँम होम...
---
Milind Kale, 29th July 2016
पुढची जोरदार सर 10.30 वाजता. मग मुसळधार सव्वा तासभर. म्हणजे आमची निघण्याची वेळ. मग परत साधारण पणे 12.30 वाजता. आर्यन ची शाळा सुटण्याची वेळ, भर पावसात.
हे असच होतय. या पावसाला उमजल्या आहेत, समजल्यात आमच्या बाहेर पडण्याच्या वेळा.
नाही, नाही, मी काही आपलं हवामानखातं जाँईन नाही केलय. अनुभवाचे बोल.
पहाटे शांत असलेला पर्ज्यनराजा सकाळी पावणेसाताला जागा होतो. शाळेत निघालेल्यांना शिंबचिंब भिजवतो. तासदीडतासाने शांत, जसं काही काम संपवून हुश्श म्हणतो ना तसं.
पावणेसात, साडेदहा, साडेबारा, साडेदोन, व नंतर एकदम पावणेसातला, बरोब्बर हा अक्राळ रूप धारण करतो. मुलुंडात.
आत्ता पाऊस साहेब शांत आहेत जरा. 10.30 चा वेळ, नव्हे संततधार लेक्चर, बंन्क करणार बहुतेक आज.
मटा व टाईम्स आँफ इंडिया च्या मोबाईल अँप ने आत्ताच मला सूचित केलय की रेल्वेच्या तिनही मार्गावरील वाहतूक विस्कळीत. रस्त्यारस्त्यांवर पाणी. खोळंबा.
आज वर्क फ्राँम होम...
---
Milind Kale, 29th July 2016
Er Rational musings #639
Er Rational musings #639
"श्श्या..., च्या** *..., आ****..." मी.
एक दोघी जणी, "काय रे? काय झालं?"
मी, "काही नाही; जरा बरं वाटलं!!"
"काय चटणी आहे यार, बढी़या!" मी, परत.
सकाळी, काँमन डायनिंग एरीयातला हा संवाद. अँन्युअल फँमिली गेट टूगेदर. रात्री अंमळ उशीरच झालाहोता झोपायला. वर्ष भर साठलेल्या गप्पाटप्पा. सगळ्ळ पुरूष मंडळ अमृत प्राशनामुळे झोपाळलेले (अर्थातच अस्मादीक सोडून; कारण आम्ही नाही त्यातले - [आता!]). आमच्या अहो मायाबाई, आमचं समस्त भगिनी मंडळ व बच्चे कंपनी आँलरेडी विराजमान झाली होती, व बऱ्यापैकी प्लेटा (खाल्लेल्या) पूढ्यात दिसत होत्या. म्हणजे अल्मोस्ट ब्रेकफास्ट झालेला दिसत होता सगळ्यांचा.
नाश्त्याला बूफे मांडलेला. इडली, सांबार, चटणी, पोहे, शिरा, आँमलेट्स (सांगायची, मग ते आणतात गरमागर्रम), स्लाईस ब्रेड, बटाटे वडे, पाव, लिंबू, बटर, जाम, साखर, व पूढे चहा काँफीची स्टीलची पिंपं. सुरूवात म्हणून मी जस्ट इडली बरोबर चटणी घेतली, पहिला तिसरा घास गिळंकृत करताकरताच हात आपसूकच कौतुकचिन्हात वर गेला व वरील तीन शब्द फूटले. बसलेल्या सगळ्यांनी कसला लूक दिलाय, आई शप्पत, अजूनही आठवतो. पहिल्या दोन वाक्यांपेक्षा, तिसऱ्या वाक्यातल्या चटणीच्या उल्लेखागणिक, सर्वांनी आपसात नजरानजर केलीवती, हे सुध्दा अंमळ लेटच जाणवले.
च्यामारी, काहीतरी लफडा झालाय, मला वाटून गेलं. ते खरच होतं!
"अरे, चटणी कालची आहे, समजलं नाही का?" आमच्या अहो.
मी "बरं, मग? मस्तय ना?"
तरी माझं पालुपद चालूच, "हं, थोडी गार लागली खरं!"
अहो पिसाटल्याच. "अरे, आंबलीये ती. आक्ताच रिसाँर्ट च्या मालकाला बोलावून सगळ्यांनी झाप झाप झापलय!"
आयला; आपल्याला तर बुवा चव आवडली होती चटणीची. ह्हे असं होतं बघा. पोपट-पचका असेल तर तो माझ्यासाठी नसतोच. माझ्यादृष्टीने अन्न (कसेही) हे पूर्णब्रम्ह. शिळंपाक, अळणीबिळणी, कच्चबच्च...आपला काही संबंध नाही. न बोलता आनंदाने खायचं, बास्स. मी (कुठल्याही)खाद्यप्रकाराला चांगल(च) म्हणू शकतो; नावं तर ठेवूच शकत नाही.
आणि, कालपरवातेरवा केलेली, फ्रिज मध्ये ठेवलेली, नारळाची ओली चटणी काय लागते राव, मजा येतो...
---
Milind Kale, 28th July 2016
"श्श्या..., च्या** *..., आ****..." मी.
एक दोघी जणी, "काय रे? काय झालं?"
मी, "काही नाही; जरा बरं वाटलं!!"
"काय चटणी आहे यार, बढी़या!" मी, परत.
सकाळी, काँमन डायनिंग एरीयातला हा संवाद. अँन्युअल फँमिली गेट टूगेदर. रात्री अंमळ उशीरच झालाहोता झोपायला. वर्ष भर साठलेल्या गप्पाटप्पा. सगळ्ळ पुरूष मंडळ अमृत प्राशनामुळे झोपाळलेले (अर्थातच अस्मादीक सोडून; कारण आम्ही नाही त्यातले - [आता!]). आमच्या अहो मायाबाई, आमचं समस्त भगिनी मंडळ व बच्चे कंपनी आँलरेडी विराजमान झाली होती, व बऱ्यापैकी प्लेटा (खाल्लेल्या) पूढ्यात दिसत होत्या. म्हणजे अल्मोस्ट ब्रेकफास्ट झालेला दिसत होता सगळ्यांचा.
नाश्त्याला बूफे मांडलेला. इडली, सांबार, चटणी, पोहे, शिरा, आँमलेट्स (सांगायची, मग ते आणतात गरमागर्रम), स्लाईस ब्रेड, बटाटे वडे, पाव, लिंबू, बटर, जाम, साखर, व पूढे चहा काँफीची स्टीलची पिंपं. सुरूवात म्हणून मी जस्ट इडली बरोबर चटणी घेतली, पहिला तिसरा घास गिळंकृत करताकरताच हात आपसूकच कौतुकचिन्हात वर गेला व वरील तीन शब्द फूटले. बसलेल्या सगळ्यांनी कसला लूक दिलाय, आई शप्पत, अजूनही आठवतो. पहिल्या दोन वाक्यांपेक्षा, तिसऱ्या वाक्यातल्या चटणीच्या उल्लेखागणिक, सर्वांनी आपसात नजरानजर केलीवती, हे सुध्दा अंमळ लेटच जाणवले.
च्यामारी, काहीतरी लफडा झालाय, मला वाटून गेलं. ते खरच होतं!
"अरे, चटणी कालची आहे, समजलं नाही का?" आमच्या अहो.
मी "बरं, मग? मस्तय ना?"
तरी माझं पालुपद चालूच, "हं, थोडी गार लागली खरं!"
अहो पिसाटल्याच. "अरे, आंबलीये ती. आक्ताच रिसाँर्ट च्या मालकाला बोलावून सगळ्यांनी झाप झाप झापलय!"
आयला; आपल्याला तर बुवा चव आवडली होती चटणीची. ह्हे असं होतं बघा. पोपट-पचका असेल तर तो माझ्यासाठी नसतोच. माझ्यादृष्टीने अन्न (कसेही) हे पूर्णब्रम्ह. शिळंपाक, अळणीबिळणी, कच्चबच्च...आपला काही संबंध नाही. न बोलता आनंदाने खायचं, बास्स. मी (कुठल्याही)खाद्यप्रकाराला चांगल(च) म्हणू शकतो; नावं तर ठेवूच शकत नाही.
आणि, कालपरवातेरवा केलेली, फ्रिज मध्ये ठेवलेली, नारळाची ओली चटणी काय लागते राव, मजा येतो...
---
Milind Kale, 28th July 2016
Er Rational musings #638
Er Rational musings #638
प्रमेय, प्रोट्रँक्टर, प्रोजेक्टाईल, प्रवाह, प्रकल्प...
कसले साँलिड शब्द आहेत ना? काहीतरी दिशाचालना देणारे, आगेकूच करणारे.
मला आवडतात खूप. असो.
वासनेनी लडबडलेला पशू, चिखलाचे साम्राज्य, अजगरासारखा सुस्त निपचित, बुरसटलेला, मस्तवाल...
कसले फालतू शब्द आहेत ना? सगळे साले गाळातले अश्मयुगी घृणास्पद.
मला बिलकूलच न आवडणारे. नसो.
Ingress and egress of thoughts...
---
Milind Kale, 28th July 2016
प्रमेय, प्रोट्रँक्टर, प्रोजेक्टाईल, प्रवाह, प्रकल्प...
कसले साँलिड शब्द आहेत ना? काहीतरी दिशाचालना देणारे, आगेकूच करणारे.
मला आवडतात खूप. असो.
वासनेनी लडबडलेला पशू, चिखलाचे साम्राज्य, अजगरासारखा सुस्त निपचित, बुरसटलेला, मस्तवाल...
कसले फालतू शब्द आहेत ना? सगळे साले गाळातले अश्मयुगी घृणास्पद.
मला बिलकूलच न आवडणारे. नसो.
Ingress and egress of thoughts...
---
Milind Kale, 28th July 2016
Wednesday, July 27, 2016
Er Rational musings #637
Er Rational musings #637
"आम्ही मुलुंड वेस्ट वरून येतो इथे ईस्टला. वो पकोडे व पानी पुरी इधरचीच खावीशी वाटते," आमच्या अहो, मायाबाईंचा अस्खलित मराठीत संवाद चाललाय पानीपूरीवाल्या भैय्या च्या मुलाशी. "वो ऐसाहैंना, वेस्टमध्ये बहोत ठिकाणी चायनीज पकोडे दिखता हैं, पण खानेको वाटत नाहीं.."
तो भैय्या आमचा नेहमीचाच; आता पंचवीसेक वर्षे याच्या गाडीवर खात असल्याने, मायाबाईंना पेश्यल ट्रिटमेंट असते इथे; त्या भैय्याचा मुलगा हा. बाजूलाच चायनीज ची गाडी लावतो; मंचूरियन, भेळ व सूप. लाजवाब लज्जतदार लयच भारी.
मुंबईतल्या गृहिंणींच्या भाजी फळे व तत्सम समस्त रस्त्यांवरील जिनसा घेण्याच्या जागा ठरलेल्या असाव्यात. माझ्या "त्या" भैय्याकडून कोथिंबीर घेते, "त्या" भैय्याकडची भाजी पालेभाजी आणली, असले आमच्या अहोंकडून कायम ऐकायला मिळते. आता, ह्यांची ही असली भैय्यांची दूकानं भरपूरेत. एक वैशिष्ठ्य म्हणजे आमच्या अहो, मायाबाई प्रत्येकाशी शुध्द मराठीत बोलतात. मी कधीमधी बरोबर असलो बाईकवर, की यांचे जवाबसवाल ऐकोनि मनकान भरून येतं, तृप्त होतं. त्या भैय्यांनाही अहोमँडमच्या बोलण्याची सवय असते, हे वर! मराठी हिंदी जुगलबंदी.
मनसेचा वारसा अहो तंतोतंत चालवताहेत, हे बरिक खरे...
---
Milind Kale, 28th July 2015
"आम्ही मुलुंड वेस्ट वरून येतो इथे ईस्टला. वो पकोडे व पानी पुरी इधरचीच खावीशी वाटते," आमच्या अहो, मायाबाईंचा अस्खलित मराठीत संवाद चाललाय पानीपूरीवाल्या भैय्या च्या मुलाशी. "वो ऐसाहैंना, वेस्टमध्ये बहोत ठिकाणी चायनीज पकोडे दिखता हैं, पण खानेको वाटत नाहीं.."
तो भैय्या आमचा नेहमीचाच; आता पंचवीसेक वर्षे याच्या गाडीवर खात असल्याने, मायाबाईंना पेश्यल ट्रिटमेंट असते इथे; त्या भैय्याचा मुलगा हा. बाजूलाच चायनीज ची गाडी लावतो; मंचूरियन, भेळ व सूप. लाजवाब लज्जतदार लयच भारी.
मुंबईतल्या गृहिंणींच्या भाजी फळे व तत्सम समस्त रस्त्यांवरील जिनसा घेण्याच्या जागा ठरलेल्या असाव्यात. माझ्या "त्या" भैय्याकडून कोथिंबीर घेते, "त्या" भैय्याकडची भाजी पालेभाजी आणली, असले आमच्या अहोंकडून कायम ऐकायला मिळते. आता, ह्यांची ही असली भैय्यांची दूकानं भरपूरेत. एक वैशिष्ठ्य म्हणजे आमच्या अहो, मायाबाई प्रत्येकाशी शुध्द मराठीत बोलतात. मी कधीमधी बरोबर असलो बाईकवर, की यांचे जवाबसवाल ऐकोनि मनकान भरून येतं, तृप्त होतं. त्या भैय्यांनाही अहोमँडमच्या बोलण्याची सवय असते, हे वर! मराठी हिंदी जुगलबंदी.
मनसेचा वारसा अहो तंतोतंत चालवताहेत, हे बरिक खरे...
---
Milind Kale, 28th July 2015
Monday, July 25, 2016
Er Rational musings #634
Er Rational musings #634
शाळेत असताना (36 वर्षांपूर्वी) वर्गात (वर्गाच्या आत) सामूहिक कौतुक करण्याची व आनंद व्यक्त करण्याची मान्यताप्राप्त पध्दत होती. ती म्हणजे सर्वांनी दोन्ही हात वर करून पंजे हलवायचे. म्हणजे, वा वा, म्हणजे बहुत बढ़िया बहोत खूब खूप छान वगैरे. पीटीत (शारीरिक शिक्षणात) निरनिराळ्या टाळ्या शिकवल्या होत्या, निरनिराळ्या तालातल्या. उदाहरणार्थ एक दो तीन, एक दो तीन, एकssदोssतीन. (आठवतय का??)
शाळेच्या बाहेर मात्र मनसोक्त टाळ्या वाजवता यायच्या. अगदी गणपतीच्या आरती मधल्या सारख्या. 'हात'भरून कौतूक.
आत्ता हायब्रीड पध्दताहे.
दोन्ही हात डोक्याच्या वर न्यायचे. तिथे हात जोडायचे, वरून नमस्कार केल्यासदृश. मग तिथे डोक्यावर टाळ्या वाजवायच्या.
एकत्रित आवाज कमी येतो, अर्थातच. गरज नाहीये तशी. पण दिसतं छान. एकत्र लय पण चांगली वाटते, लांबून पण रहि्दमीक लय वाटते. नमस्कार म्हणजे अभिवादन, हे ही आहेच की.
अँक्च्यूअली, टाळ्यांचा कडकडाट नाही झाला तरी चलतया. असण्यापेक्षा "दिसण्याला" जास्त महत्व असतया, हल्ली...
---
Milinnd Kale, 25th July 2016
शाळेत असताना (36 वर्षांपूर्वी) वर्गात (वर्गाच्या आत) सामूहिक कौतुक करण्याची व आनंद व्यक्त करण्याची मान्यताप्राप्त पध्दत होती. ती म्हणजे सर्वांनी दोन्ही हात वर करून पंजे हलवायचे. म्हणजे, वा वा, म्हणजे बहुत बढ़िया बहोत खूब खूप छान वगैरे. पीटीत (शारीरिक शिक्षणात) निरनिराळ्या टाळ्या शिकवल्या होत्या, निरनिराळ्या तालातल्या. उदाहरणार्थ एक दो तीन, एक दो तीन, एकssदोssतीन. (आठवतय का??)
शाळेच्या बाहेर मात्र मनसोक्त टाळ्या वाजवता यायच्या. अगदी गणपतीच्या आरती मधल्या सारख्या. 'हात'भरून कौतूक.
आत्ता हायब्रीड पध्दताहे.
दोन्ही हात डोक्याच्या वर न्यायचे. तिथे हात जोडायचे, वरून नमस्कार केल्यासदृश. मग तिथे डोक्यावर टाळ्या वाजवायच्या.
एकत्रित आवाज कमी येतो, अर्थातच. गरज नाहीये तशी. पण दिसतं छान. एकत्र लय पण चांगली वाटते, लांबून पण रहि्दमीक लय वाटते. नमस्कार म्हणजे अभिवादन, हे ही आहेच की.
अँक्च्यूअली, टाळ्यांचा कडकडाट नाही झाला तरी चलतया. असण्यापेक्षा "दिसण्याला" जास्त महत्व असतया, हल्ली...
---
Milinnd Kale, 25th July 2016
Er Rational musings #635
Er rational musings #635
कमजोर कड़ी कौन?
हा प्रश्न रस्त्यांवर पडणाऱ्या खड्यांशी संबंधित आहे. तो पण 'इन्व्हर्सली' नव्हे तर 'डायरेक्टली' प्रपोर्शनल!
सांगतो, कसा ते. जरा टेक्निकँलिटी समजून घेवूया. थ्थोड्ड सविस्तरपणे.
सिमेंन्ट काँन्क्रीट चे मेन रोड असतात. तसेच डांबरी पण. मँस्टीक अस्फाल्ट (डांबरच, पण थोडस उच्च प्रतीचे) चे ही असतात. पेव्हर ब्लाँक्स जनरली पदपथांसाठी वापरतात. काय, कुठे, कोणते व कसे, वापरायचे याचे काही मापदंड आहेत. आणि ह्या गाईड लाईन्स न पाळल्याने गोची होते.
दुसरे इनपूट, प्लीज नोट:
मुंबईत विविध कंपन्यांना अपरिहार्हतेमुळे रस्त्यांवर खोदकाम करायला लागते. भूमिगत वीज वाहिन्यांसाठी, 4 जणं आहेत. बेस्ट विद्युत पुरवठा, रिलायन्स एनर्जी, टाटा पाँवर, व एमएसईबी. टेलिफोन साठी एमटीएनएल व बीएसएनएल शिवाय 2-3 कंपन्या आहेत. घरगुती गँस साठी, महानगर गँस आहे. जवळजवळ 8 ते 9 कंपन्यांचे फायबर आँप्टीक नेटवर्क आहे, मोबाईल फोन सेवासुविधेसाठी. याव्यतिरिक्त मुंबई महानगरपालिका आहेच, पिण्याचे पाणी, स्यूएज-सांडपाणी व ड्रेनेज साठी.
लक्षात घ्या, की मुंबई चक्रवाढ व्याजदराने वाढली, वाढतीये. वीजेचे, पाण्याची, संपर्क दळणवळणाची, गँसची इ मागणी नुसती वाढतच नाहीये, तर ती डायनँमिक आहे.
लक्षात घ्या, की सर्व रस्त्यांवर वरील उल्लेखलेल्या सर्व एजन्सीज आठ महीने खोदकाम करत असतात. (पावसाळ्याच्या महिन्यांत चार महीने रस्ते खोदण्याची मुंबई महानगरपालिका परवानगी देत नाही, अगदी केबल फाँल्टस् वा नळ पाणी दुरूस्ती साठी पण स्पेशली वाँर्ड आँफीसरची परमिशन लागते!!) सेन्ट्रल को-आँर्डिनेशन कम प्लँनिंग नोडल बाँडी नाहीये मुंबईत. महानगरपालिकेची परवानगी घ्यावीच लागते, तो भाग निराळा. कोण, कधी, कुठून कुठे, किती खुदाई करणारे याची माहीती सेंन्ट्रली अँव्हेलेबल नाही, नसते.
तसेच, 'यूटिलिटी काँरिडाँर' नावाचा प्रकारच अस्तित्वात नाहाये. त्यामुळे, कुणीही यावं, फूटपाथ, जंन्क्शन, रस्ता खणावा व निघून जावं, असाहे. नो दूरदृष्टी व प्लँनिंग.
लक्षात घ्या, की याव्यतिरिक्त उड्डाणपूल, मेट्रो रेल्वे, मोनो रेल, स्काय वाँक, ट्रँफीक सायनेजेस, सिग्नल्स...अशा अनेकविध कारणांमुळे बिचाऱ्या रस्त्यांवर खणती चालूच असते.
आता पुढे लक्षात घ्या, की रस्ता पूर्ववत करण्याची जबाबदारी, काम संपल्यावर, रस्ता जसा होता तसा रिसर्फेस करावा लागतो. इथे च माशी शिंकते.
खोदलेला पँच हा असातसाच कसाबसा कशानेही 'भरला' जातो. चांगल्या टार रोड च्या मधेच मग येतात पेव्हर ब्लाँक्स, वा सिमेंटचा पँच, वा कधी चक्क वीटा वा मातीखडी. थातुरमातुर. चूsssना! आणि मुळातच निकृष्ट दर्जा.
ही आहे कमजोर कड़ी!
आज बरोब्बर 11 वर्षांपूर्वी म्हणजे 26 जुलैला 2015 साली, आख्खी मुंबईच पाण्यात गेली होती, त्याची आठवण होतेय.
प्रलय, का मँन मेड डिझास्टर?
पाणी आपापली वाट शोधते. टप्पाटप पावसांच्या थेंबांमुळे इथून, या वीक लिंन्कपासून, कमजोर कड़ी पासून, सुरूवात होते. कुठेही जाँईंट आला, उंचसखलपणा आला, की; दोन विभिन्न मटेरियल्स एकत्र आले, तर यू कँन इमँजिन, कोणां तज्ञाची गरज नाहीये. छोट्टी छिद्रं मोठी मोठ्ठी होत जात जात मोठ्ठे खड्डे पडतात. ह्हे मोठ्ठाले - पहिल्या तिसऱ्याच पावसात!
आणि, एक सलग एका मटेरियलचा, अँटलीस्ट 250 मीटर लांबीचा तरी, एक तरी रस्ता उरलाय का? सगळीकडे नुसती ठिगळं लावलेली. कप्पाळ.
कसकाय होणार खड्डेमुक्त?
इतर बेसिक अत्यंत महत्वाच्या गोष्टींबद्दल तर काय बोलावं? प्रबंधच होईल.
टेक्नालॉजी; इंजिनियरिंग; रस्ते बनवण्याची प्रमाणपध्दत; मिश्रणात कितीचं काय प्रमाण; त्याचं क्यूअरिंग; स्लोप; शास्त्रोक्त बँन्कींग कर्व्ह - पाणी साठू नये, निचरा व्हावा म्हणून - नाहीतर रस्त्यावर पाण्याची डबकी (झिरपणं सुरूच) व साईडची गटारे कोरडी - कारण स्लोपच नाही! ते अगदी आपसातले नातेसंबंध व मधूर रूणानुबंध! या प्रत्येक विषयावर सेपरेट लिहावं लागेल. कारणमीमांसा.
कित्तीतरी 'खड्डे'शीर (कायदेशीर) मार्ग आहेत, इन अवर लाडकी मुंबई...
---
Milinnd Kale, 26th July 2016
कमजोर कड़ी कौन?
हा प्रश्न रस्त्यांवर पडणाऱ्या खड्यांशी संबंधित आहे. तो पण 'इन्व्हर्सली' नव्हे तर 'डायरेक्टली' प्रपोर्शनल!
सांगतो, कसा ते. जरा टेक्निकँलिटी समजून घेवूया. थ्थोड्ड सविस्तरपणे.
सिमेंन्ट काँन्क्रीट चे मेन रोड असतात. तसेच डांबरी पण. मँस्टीक अस्फाल्ट (डांबरच, पण थोडस उच्च प्रतीचे) चे ही असतात. पेव्हर ब्लाँक्स जनरली पदपथांसाठी वापरतात. काय, कुठे, कोणते व कसे, वापरायचे याचे काही मापदंड आहेत. आणि ह्या गाईड लाईन्स न पाळल्याने गोची होते.
दुसरे इनपूट, प्लीज नोट:
मुंबईत विविध कंपन्यांना अपरिहार्हतेमुळे रस्त्यांवर खोदकाम करायला लागते. भूमिगत वीज वाहिन्यांसाठी, 4 जणं आहेत. बेस्ट विद्युत पुरवठा, रिलायन्स एनर्जी, टाटा पाँवर, व एमएसईबी. टेलिफोन साठी एमटीएनएल व बीएसएनएल शिवाय 2-3 कंपन्या आहेत. घरगुती गँस साठी, महानगर गँस आहे. जवळजवळ 8 ते 9 कंपन्यांचे फायबर आँप्टीक नेटवर्क आहे, मोबाईल फोन सेवासुविधेसाठी. याव्यतिरिक्त मुंबई महानगरपालिका आहेच, पिण्याचे पाणी, स्यूएज-सांडपाणी व ड्रेनेज साठी.
लक्षात घ्या, की मुंबई चक्रवाढ व्याजदराने वाढली, वाढतीये. वीजेचे, पाण्याची, संपर्क दळणवळणाची, गँसची इ मागणी नुसती वाढतच नाहीये, तर ती डायनँमिक आहे.
लक्षात घ्या, की सर्व रस्त्यांवर वरील उल्लेखलेल्या सर्व एजन्सीज आठ महीने खोदकाम करत असतात. (पावसाळ्याच्या महिन्यांत चार महीने रस्ते खोदण्याची मुंबई महानगरपालिका परवानगी देत नाही, अगदी केबल फाँल्टस् वा नळ पाणी दुरूस्ती साठी पण स्पेशली वाँर्ड आँफीसरची परमिशन लागते!!) सेन्ट्रल को-आँर्डिनेशन कम प्लँनिंग नोडल बाँडी नाहीये मुंबईत. महानगरपालिकेची परवानगी घ्यावीच लागते, तो भाग निराळा. कोण, कधी, कुठून कुठे, किती खुदाई करणारे याची माहीती सेंन्ट्रली अँव्हेलेबल नाही, नसते.
तसेच, 'यूटिलिटी काँरिडाँर' नावाचा प्रकारच अस्तित्वात नाहाये. त्यामुळे, कुणीही यावं, फूटपाथ, जंन्क्शन, रस्ता खणावा व निघून जावं, असाहे. नो दूरदृष्टी व प्लँनिंग.
लक्षात घ्या, की याव्यतिरिक्त उड्डाणपूल, मेट्रो रेल्वे, मोनो रेल, स्काय वाँक, ट्रँफीक सायनेजेस, सिग्नल्स...अशा अनेकविध कारणांमुळे बिचाऱ्या रस्त्यांवर खणती चालूच असते.
आता पुढे लक्षात घ्या, की रस्ता पूर्ववत करण्याची जबाबदारी, काम संपल्यावर, रस्ता जसा होता तसा रिसर्फेस करावा लागतो. इथे च माशी शिंकते.
खोदलेला पँच हा असातसाच कसाबसा कशानेही 'भरला' जातो. चांगल्या टार रोड च्या मधेच मग येतात पेव्हर ब्लाँक्स, वा सिमेंटचा पँच, वा कधी चक्क वीटा वा मातीखडी. थातुरमातुर. चूsssना! आणि मुळातच निकृष्ट दर्जा.
ही आहे कमजोर कड़ी!
आज बरोब्बर 11 वर्षांपूर्वी म्हणजे 26 जुलैला 2015 साली, आख्खी मुंबईच पाण्यात गेली होती, त्याची आठवण होतेय.
प्रलय, का मँन मेड डिझास्टर?
पाणी आपापली वाट शोधते. टप्पाटप पावसांच्या थेंबांमुळे इथून, या वीक लिंन्कपासून, कमजोर कड़ी पासून, सुरूवात होते. कुठेही जाँईंट आला, उंचसखलपणा आला, की; दोन विभिन्न मटेरियल्स एकत्र आले, तर यू कँन इमँजिन, कोणां तज्ञाची गरज नाहीये. छोट्टी छिद्रं मोठी मोठ्ठी होत जात जात मोठ्ठे खड्डे पडतात. ह्हे मोठ्ठाले - पहिल्या तिसऱ्याच पावसात!
आणि, एक सलग एका मटेरियलचा, अँटलीस्ट 250 मीटर लांबीचा तरी, एक तरी रस्ता उरलाय का? सगळीकडे नुसती ठिगळं लावलेली. कप्पाळ.
कसकाय होणार खड्डेमुक्त?
इतर बेसिक अत्यंत महत्वाच्या गोष्टींबद्दल तर काय बोलावं? प्रबंधच होईल.
टेक्नालॉजी; इंजिनियरिंग; रस्ते बनवण्याची प्रमाणपध्दत; मिश्रणात कितीचं काय प्रमाण; त्याचं क्यूअरिंग; स्लोप; शास्त्रोक्त बँन्कींग कर्व्ह - पाणी साठू नये, निचरा व्हावा म्हणून - नाहीतर रस्त्यावर पाण्याची डबकी (झिरपणं सुरूच) व साईडची गटारे कोरडी - कारण स्लोपच नाही! ते अगदी आपसातले नातेसंबंध व मधूर रूणानुबंध! या प्रत्येक विषयावर सेपरेट लिहावं लागेल. कारणमीमांसा.
कित्तीतरी 'खड्डे'शीर (कायदेशीर) मार्ग आहेत, इन अवर लाडकी मुंबई...
---
Milinnd Kale, 26th July 2016
Saturday, July 23, 2016
Er Rational musings #633
Er Rational musings #633
A must read:
Why private hospitals make you buy costly drugs:
Today's headline, n news, top story in The Times of India, regarding hospitalisation.
Drugs, medicines n injections in some (well, most of them!) hospitals are administered for very high prices. The hospitals are earning a whopping 15 to 35% profit on this account.
For example, a cancer (multiple myeloma) patient in Gurgaon was given an injection Novartis's Zometa, costing Rs 15200/- pee shot. (for every 2 to 3 weeks for over 2 years!). On a work trip to bangaluru, she got the injection there, costing Rs 4000)- only. The patient lady confronted the Gurgaon hospital, she was readily offered a still cheaper Cipla!s Zoldria for Rs 2800/- The lady was infuriated. She literally cried with anger (and helplessness, I suppose) She kept saying, is it a cheap 'bazaar' kind of thing, as you go bargaining about?!
Anyway, she is now regularly using Zoldonat, manufacturered by Natco, for Rs 800/- (!!!) and is feeling just fine.
What the fu**.
Time n again, haplessness n helplessness of a common man is highlighted. He is taken for a ride. He is cheated. He is duped, swindled. He is cheated. He is exploited.
In plain and simple language, he is looted.
Okay, I understand that the doctors will prescribe with whatever the Medical Representative fraternity induces (!) them to. And not ALL doctors and hospitals are doing unscrupulous practice.
Still, there is an unholy nexus between such doctors/hospitals and Pharmaceutical companies (so called giants). And, if I may add a third partner (in crime!) Insurance companies!!?
Et tu, Brute?
Disgusting...
---
Milinnd Kale, 24th July 2016
A must read:
Why private hospitals make you buy costly drugs:
Today's headline, n news, top story in The Times of India, regarding hospitalisation.
Drugs, medicines n injections in some (well, most of them!) hospitals are administered for very high prices. The hospitals are earning a whopping 15 to 35% profit on this account.
For example, a cancer (multiple myeloma) patient in Gurgaon was given an injection Novartis's Zometa, costing Rs 15200/- pee shot. (for every 2 to 3 weeks for over 2 years!). On a work trip to bangaluru, she got the injection there, costing Rs 4000)- only. The patient lady confronted the Gurgaon hospital, she was readily offered a still cheaper Cipla!s Zoldria for Rs 2800/- The lady was infuriated. She literally cried with anger (and helplessness, I suppose) She kept saying, is it a cheap 'bazaar' kind of thing, as you go bargaining about?!
Anyway, she is now regularly using Zoldonat, manufacturered by Natco, for Rs 800/- (!!!) and is feeling just fine.
What the fu**.
Time n again, haplessness n helplessness of a common man is highlighted. He is taken for a ride. He is cheated. He is duped, swindled. He is cheated. He is exploited.
In plain and simple language, he is looted.
Okay, I understand that the doctors will prescribe with whatever the Medical Representative fraternity induces (!) them to. And not ALL doctors and hospitals are doing unscrupulous practice.
Still, there is an unholy nexus between such doctors/hospitals and Pharmaceutical companies (so called giants). And, if I may add a third partner (in crime!) Insurance companies!!?
Et tu, Brute?
Disgusting...
---
Milinnd Kale, 24th July 2016
Er Rational musings #631
Er Rational musings #631
'उंटाच्या xxचा मुका घ्यायचा प्रयत्न करू नये'.
हा त्यामानाने नवीन वाकप्रचार आहे. थ्थोडा नाँन व्हेज आहे. समानार्थी सुविचार म्हणजे 'अंथरूण पाहून हातपाय पसरावे'. याचा बोली भाषेतला अर्थ आहे, की, आपली पायरी ओळखावी. आपलं वय काय, आपला वकूब काय, आपली लायकी काय, आपली पातळी काय, अन् आपण बोलताय काय, आपण करताय काय?!
ही पात्रता योग्यता स्वत: ची स्वत: ओळखायची असते. आणि इथेच बहुतेक जणांची बहुतेक वेळा बहुतेक ठिकाणी गोची होते. सगळ्यांनाच सगळच जमेल, कस शक्य आहे? वेडा हट्ट का म्हणून? अट्टाहास नको. आपला तो पिंड आहे का?
Basically इच्छा आहे का?
नाही म्हणायला शिका. भावना व व्यवहार या दोहोंमधला फरक ओळखा. भावनेच्या आहारी नको. स्पष्टपणे. मारून मुटकून कुठलीच गोष्ट होत नाही.
आणि हो; द्विधा मन:स्थिती बिलकूल नको. कुंपणावरपण (अ)सोयिस्कर बसणे नको. दोन डगराींवर पाय तर नकोच नको.
#आज फिलाँसाँफीकल फंन्डे...
---
Milinnd Kale, 23rd July 2016
My website: www.milindkale.com
My blog: www.milindmkale.blogspot.in
Facebook id: Milind Kale
Would be happy to connect...
'उंटाच्या xxचा मुका घ्यायचा प्रयत्न करू नये'.
हा त्यामानाने नवीन वाकप्रचार आहे. थ्थोडा नाँन व्हेज आहे. समानार्थी सुविचार म्हणजे 'अंथरूण पाहून हातपाय पसरावे'. याचा बोली भाषेतला अर्थ आहे, की, आपली पायरी ओळखावी. आपलं वय काय, आपला वकूब काय, आपली लायकी काय, आपली पातळी काय, अन् आपण बोलताय काय, आपण करताय काय?!
ही पात्रता योग्यता स्वत: ची स्वत: ओळखायची असते. आणि इथेच बहुतेक जणांची बहुतेक वेळा बहुतेक ठिकाणी गोची होते. सगळ्यांनाच सगळच जमेल, कस शक्य आहे? वेडा हट्ट का म्हणून? अट्टाहास नको. आपला तो पिंड आहे का?
Basically इच्छा आहे का?
नाही म्हणायला शिका. भावना व व्यवहार या दोहोंमधला फरक ओळखा. भावनेच्या आहारी नको. स्पष्टपणे. मारून मुटकून कुठलीच गोष्ट होत नाही.
आणि हो; द्विधा मन:स्थिती बिलकूल नको. कुंपणावरपण (अ)सोयिस्कर बसणे नको. दोन डगराींवर पाय तर नकोच नको.
#आज फिलाँसाँफीकल फंन्डे...
---
Milinnd Kale, 23rd July 2016
My website: www.milindkale.com
My blog: www.milindmkale.blogspot.in
Facebook id: Milind Kale
Would be happy to connect...
Er Rational musings #632
Er Rational musings #632
डाँबरमन, अल्सेशियन, जर्मन शेफर्ड, पाँमेरियन, बुलडाँग इत्यादि जगद्विविध प्रकारांचे कुत्रे असतात. पाळण्यासाठी मांजरा बरोबरीने कुत्र्यांना काही लोक्स अत्यंत वेडेपणाने उत्सूक असतात. आणि, देशी गावठी कुत्रे कोण पाळतच नाही बाँ.
या श्वानप्रेमींना "एक कुत्रा तर एक अनाथ बाळ", या धर्तीवर संगोपनाची दूहेरी जबाबदारी स्वीकारण्यास भाग पाडावे, असे माझ्या कुत्र्याचे "ब्रिस्टाँल, द बुलडाँग" चे मत आहे.
एव्हढे च जर कौतुक आहे, पैसा आहे, वेळ आहे, तयारी आहे, घरचाच माणूस होऊन जाणारे हा पाळीव प्राणी, हे सगळं मान्य आहे, तर. तो पूढे म्हणतो, एखादं अनाथ मुल दत्तक का नाही घेत ही श्वानप्रेमी मंडळी? एका हाडा मासांच्या गोळ्याचं आयुष्य बदलायचा विडा का नाही उचलत? का नाही रिअल बाळा ला पाळत, वाढवत, माया करत, आपलं नाव देत, त्याला स्वत:च्या पायांवर उभं करत...व त्याचे सगळेच म्हणणे अप्रस्तुत वा चूकीचे वा अति शहाणपणाचे वा अव्यवहार्य आहे, असेही ठामपणे म्हणता येत नाही!! असो. त्याचं मत त्याच्यापाशी. मुद्दा तो नाहीये.
मुद्दा असा आहे की, या पाळीव कुत्र्याला विंन्ग्रजीतन इन्स्ट्रक्शन्स (!) का शिकवल्या जातात, हा आहे! मस्तपैकी, छू, ये, जा, बस, असं म्हणावं की नाही सुटसुटीत? कशाला ते गो, कम, सिट, नो वगैरे?
का त्याला आपलं मर्राठी कमीपणाच वाटणारे का त्याच्या मालकाला लाज वाटते? बरं, नावं तर बघा - प्रिन्स, मेजर, ड्यूक, ओशन, एल्सा, ब्रूनो, ग्लाँसी इत्यादि. आता राजा, वाघ्या वगैरे अशी तत्सम का नसावीत? कुत्रा पाश्चात्य 'जातीचा' व नाव भाषा देशी, काय हरकत आहे भौ?
या लाडक्या पाश्चात्य पाळीव श्वापदाचे खाण्यापिण्याचे नखरे, मिजास, त्यांच्याबद्दल असलेले 'गाढवी' प्रेम, याविषयी पुन्हा केव्हतरी.
थांबतो; आता मात्र माझे श्वानप्रेमी मित्र मला मारतील..
---
Milinnd Kale, 24th July 2016
डाँबरमन, अल्सेशियन, जर्मन शेफर्ड, पाँमेरियन, बुलडाँग इत्यादि जगद्विविध प्रकारांचे कुत्रे असतात. पाळण्यासाठी मांजरा बरोबरीने कुत्र्यांना काही लोक्स अत्यंत वेडेपणाने उत्सूक असतात. आणि, देशी गावठी कुत्रे कोण पाळतच नाही बाँ.
या श्वानप्रेमींना "एक कुत्रा तर एक अनाथ बाळ", या धर्तीवर संगोपनाची दूहेरी जबाबदारी स्वीकारण्यास भाग पाडावे, असे माझ्या कुत्र्याचे "ब्रिस्टाँल, द बुलडाँग" चे मत आहे.
एव्हढे च जर कौतुक आहे, पैसा आहे, वेळ आहे, तयारी आहे, घरचाच माणूस होऊन जाणारे हा पाळीव प्राणी, हे सगळं मान्य आहे, तर. तो पूढे म्हणतो, एखादं अनाथ मुल दत्तक का नाही घेत ही श्वानप्रेमी मंडळी? एका हाडा मासांच्या गोळ्याचं आयुष्य बदलायचा विडा का नाही उचलत? का नाही रिअल बाळा ला पाळत, वाढवत, माया करत, आपलं नाव देत, त्याला स्वत:च्या पायांवर उभं करत...व त्याचे सगळेच म्हणणे अप्रस्तुत वा चूकीचे वा अति शहाणपणाचे वा अव्यवहार्य आहे, असेही ठामपणे म्हणता येत नाही!! असो. त्याचं मत त्याच्यापाशी. मुद्दा तो नाहीये.
मुद्दा असा आहे की, या पाळीव कुत्र्याला विंन्ग्रजीतन इन्स्ट्रक्शन्स (!) का शिकवल्या जातात, हा आहे! मस्तपैकी, छू, ये, जा, बस, असं म्हणावं की नाही सुटसुटीत? कशाला ते गो, कम, सिट, नो वगैरे?
का त्याला आपलं मर्राठी कमीपणाच वाटणारे का त्याच्या मालकाला लाज वाटते? बरं, नावं तर बघा - प्रिन्स, मेजर, ड्यूक, ओशन, एल्सा, ब्रूनो, ग्लाँसी इत्यादि. आता राजा, वाघ्या वगैरे अशी तत्सम का नसावीत? कुत्रा पाश्चात्य 'जातीचा' व नाव भाषा देशी, काय हरकत आहे भौ?
या लाडक्या पाश्चात्य पाळीव श्वापदाचे खाण्यापिण्याचे नखरे, मिजास, त्यांच्याबद्दल असलेले 'गाढवी' प्रेम, याविषयी पुन्हा केव्हतरी.
थांबतो; आता मात्र माझे श्वानप्रेमी मित्र मला मारतील..
---
Milinnd Kale, 24th July 2016
Wednesday, July 20, 2016
Er Rational musings #630
Er Rational musings #630
आपल्या बाह्यरूपांतील, म्हणजे एकंदरीत लूक्स, आणि पेहरावांतील बदल फारच इंटरेस्टिंग व मजेशीर असताते.
अगदी नखशिखांत. स्त्रीयांंच्या केशरचना, रिबीनी, रबरं चाप, ते थोबाड, साँरी चेहरा रंगवण्याचे प्रकार - यांत आय ब्रो (काजळ नव्हे, श्शी, असं म्हणताले हल्लीच्या यौवना!), ते लिप स्टीक ते कानातल गळ्यातल, नाकातलं(!), ते नेल पाँलिश, ते अगदी हातातलं, पायातल, पादत्राणं इत्यादि. ते सर्व आलं;
मुलांचं त्या मानाने बरय. केसांचा कोंबडा(!), एक विजार, एक बूश्शर्ट, पट्टा बूटचपला घड्याळ. या इतक्याच गोष्टींमध्ये खेळायचं!
दरेक 12 वर्षांनी आमूलाग्र बदल घडतो, असं एक अनुमान आहे.
हेच बघा ना; दोनच उदाहरणं घ्या. पूष्कळेत.
फूल्ल प्यांन्टीच्या आत एक चट्टेरी पट्टेरी हाफ चड्डी घालायचे पूर्वी लोक्स. ह्या चट्टेरी पट्टेरी चड्ड्या म्हणजे हल्लीच्या बाँक्सर, "चेक्स" च्या पँटी! इन व्होग, ट्रेंन्डींग! हाफ पँन्ट घालून लोक्स सहसा बाहेर पडत नसत. बर, स्लिपर्स (सपाता) घालून घराबाहेर पडले लोक्स, की नाकं मुरडायचे बरेचजणं मोठे लोक, म्हणायचे गावंढळ. आता मुलं सर्रास हाफ चड्या बरम्युडा व स्लिपर्स च प्रिफर करताते.
काँलेज कन्यका साड्या घालायच्या, हा फार पाठचा काळ झाला, आपल्या आया मावश्या आत्यांच्या वेळचा. अगदी हल्ली हल्ली पर्यंत पंजाबी ड्रेस हा एक च ड्रेस कोड असावा मुलींचा, जनरली, रोजचा. सुटसुटीत, अंग झाकणारा, विथ ओढणी. सलवारीत थोडे बदल असायचे, पण एकूणच टिपीकलता. चेंन्ज म्हणून जीन्स प्यांन्टी वापरात यायच्या मुलींच्या. (आत्ताच्या पिढीला हे थोडं आँड वाटेल!) पावसाळ्यात हमखास हे गोणपाट (जीन्स पँन्टी) वापरात यायचे अग्रक्रमाने, पंजाबी पेक्षा. आता बरोब्बर उलट चित्र दिसतं, म्हणजे जीन्स दररोज व चेंन्ज म्हणून पंजाबी!
गंमतीशीर अँम्यूझींग.
जरा विचारांती असे लक्षात येतं की हे सगळे बदल कालानुरूप, अनिवार्य आहेत. आणि चांगलेच आहेत. सोय महत्वाची. काळगरज. अँक्च्यूअली सवलत.
आणि म्हणतातच ना, आजची सवलत हा उद्याचा कायदा...
---
Milinnd Kale, 21st July 2016
आपल्या बाह्यरूपांतील, म्हणजे एकंदरीत लूक्स, आणि पेहरावांतील बदल फारच इंटरेस्टिंग व मजेशीर असताते.
अगदी नखशिखांत. स्त्रीयांंच्या केशरचना, रिबीनी, रबरं चाप, ते थोबाड, साँरी चेहरा रंगवण्याचे प्रकार - यांत आय ब्रो (काजळ नव्हे, श्शी, असं म्हणताले हल्लीच्या यौवना!), ते लिप स्टीक ते कानातल गळ्यातल, नाकातलं(!), ते नेल पाँलिश, ते अगदी हातातलं, पायातल, पादत्राणं इत्यादि. ते सर्व आलं;
मुलांचं त्या मानाने बरय. केसांचा कोंबडा(!), एक विजार, एक बूश्शर्ट, पट्टा बूटचपला घड्याळ. या इतक्याच गोष्टींमध्ये खेळायचं!
दरेक 12 वर्षांनी आमूलाग्र बदल घडतो, असं एक अनुमान आहे.
हेच बघा ना; दोनच उदाहरणं घ्या. पूष्कळेत.
फूल्ल प्यांन्टीच्या आत एक चट्टेरी पट्टेरी हाफ चड्डी घालायचे पूर्वी लोक्स. ह्या चट्टेरी पट्टेरी चड्ड्या म्हणजे हल्लीच्या बाँक्सर, "चेक्स" च्या पँटी! इन व्होग, ट्रेंन्डींग! हाफ पँन्ट घालून लोक्स सहसा बाहेर पडत नसत. बर, स्लिपर्स (सपाता) घालून घराबाहेर पडले लोक्स, की नाकं मुरडायचे बरेचजणं मोठे लोक, म्हणायचे गावंढळ. आता मुलं सर्रास हाफ चड्या बरम्युडा व स्लिपर्स च प्रिफर करताते.
काँलेज कन्यका साड्या घालायच्या, हा फार पाठचा काळ झाला, आपल्या आया मावश्या आत्यांच्या वेळचा. अगदी हल्ली हल्ली पर्यंत पंजाबी ड्रेस हा एक च ड्रेस कोड असावा मुलींचा, जनरली, रोजचा. सुटसुटीत, अंग झाकणारा, विथ ओढणी. सलवारीत थोडे बदल असायचे, पण एकूणच टिपीकलता. चेंन्ज म्हणून जीन्स प्यांन्टी वापरात यायच्या मुलींच्या. (आत्ताच्या पिढीला हे थोडं आँड वाटेल!) पावसाळ्यात हमखास हे गोणपाट (जीन्स पँन्टी) वापरात यायचे अग्रक्रमाने, पंजाबी पेक्षा. आता बरोब्बर उलट चित्र दिसतं, म्हणजे जीन्स दररोज व चेंन्ज म्हणून पंजाबी!
गंमतीशीर अँम्यूझींग.
जरा विचारांती असे लक्षात येतं की हे सगळे बदल कालानुरूप, अनिवार्य आहेत. आणि चांगलेच आहेत. सोय महत्वाची. काळगरज. अँक्च्यूअली सवलत.
आणि म्हणतातच ना, आजची सवलत हा उद्याचा कायदा...
---
Milinnd Kale, 21st July 2016
Er Rational musings #629
Er Rational musings #629
~ आँलफ्रेड हिचकाँक व सुभाष घई हे दोन दिग्गज नावाजलेले दिग्दर्शक; एक विलायती व दूसरा देशी. दोघे दोन धृवांवर, एकदम वेगळ्या धाटणीचे सिनेमे दिले दोघांनी, पण सूपर डूपर हिट. एकजण रहस्यपटांचा बादशहा तर दूसरा टिपीकल कमर्शियलपटांचा! दोघांचा काळही वेगळा, चाळीसेक वर्षांंची गँप.
पण दोघांत एक साम्य; विलक्षण वेगळं.
ते म्हणजे, आपल्या प्रत्येक चित्रपटात हे दोघेही दोनच मिनिटे का होईना, दर्शन देणार; नव्हे त्यांचा तसा आग्रहच असायचा. अ ट्रेडमार्क!
हिचकाँक: बस मधे चढताना, वा जस्ट कुठनतरी बँकग्राऊंडला पास होताना..
सुभाष घई: टोपी बिपी घालून ओझरता चेहरा..
हिचकाँक: द लेडी व्हँनिशेस् मधला ट्रेन मधला प्रवासी...(उदाहरणार्थ)
सुभाष घई: डिंन्ग डाँन्गssसिंग साँन्ग ओ बेबी सिंन्ग साँन्गss गाण्यात ओझरता दोनच बोल गाताना दिसणारा...(उदाहरणार्थ)
~ क्लिंन्ट ईस्टवूड व फिरोझ खान हे दोन दिग्गज (क्लिंन्ट ईस्टवूड नक्कीच दिग्गज, फिरोझ खान वोक्के). एक विलायती व दूसरा देशी. दोघे तसे दोन धृवांवर, पण सिनेमे सगळे सूपर डूपर हिट.
दोघांत एक साम्य; विलक्षण वेगळं. काऊ बाँयज्. क्लिंट ईस्टवूड हा "द मँन विथ नो नेम व डर्टी हँरी" आणि "जा़ँबाज" फिरोझ खानाची "कुर्बानी".
~ मेरिलीन मन्रो व मधुबाला ह्या दोन दिग्गज नावाजलेल्या अभिनेत्री; एक विलायती व दूसरी देशी. सगळे सिनेमे या दोघींचे सूपर डूपर हिट. दोघींमध्ये साम्य, ते म्हणजे, दोघीही प्रचंड गरीबीतन वर आलेल्या. महत्वाचं म्हणजे यांच्या सौंन्दर्याने सगळ्यांनाच मोहिनी घातली. भूरळ. व थ्थोडी अश्लिलतेकडे 'न' झुकणारी मादकता. आणिकेक विशेष समानता. दोघींच्या कपाळावरची डोळ्यांवर भूवयांवर लवणारी केसांची अल्लड बट! अ ट्रेडमार्क! (फूंकर मारावी वा एका बोटाने हळूवारपणे गुंफावी!!)
हाँली-बाँली वूड, हम साथ साथ हैं...
---
Milinnd Kale, 20th July 2016
~ आँलफ्रेड हिचकाँक व सुभाष घई हे दोन दिग्गज नावाजलेले दिग्दर्शक; एक विलायती व दूसरा देशी. दोघे दोन धृवांवर, एकदम वेगळ्या धाटणीचे सिनेमे दिले दोघांनी, पण सूपर डूपर हिट. एकजण रहस्यपटांचा बादशहा तर दूसरा टिपीकल कमर्शियलपटांचा! दोघांचा काळही वेगळा, चाळीसेक वर्षांंची गँप.
पण दोघांत एक साम्य; विलक्षण वेगळं.
ते म्हणजे, आपल्या प्रत्येक चित्रपटात हे दोघेही दोनच मिनिटे का होईना, दर्शन देणार; नव्हे त्यांचा तसा आग्रहच असायचा. अ ट्रेडमार्क!
हिचकाँक: बस मधे चढताना, वा जस्ट कुठनतरी बँकग्राऊंडला पास होताना..
सुभाष घई: टोपी बिपी घालून ओझरता चेहरा..
हिचकाँक: द लेडी व्हँनिशेस् मधला ट्रेन मधला प्रवासी...(उदाहरणार्थ)
सुभाष घई: डिंन्ग डाँन्गssसिंग साँन्ग ओ बेबी सिंन्ग साँन्गss गाण्यात ओझरता दोनच बोल गाताना दिसणारा...(उदाहरणार्थ)
~ क्लिंन्ट ईस्टवूड व फिरोझ खान हे दोन दिग्गज (क्लिंन्ट ईस्टवूड नक्कीच दिग्गज, फिरोझ खान वोक्के). एक विलायती व दूसरा देशी. दोघे तसे दोन धृवांवर, पण सिनेमे सगळे सूपर डूपर हिट.
दोघांत एक साम्य; विलक्षण वेगळं. काऊ बाँयज्. क्लिंट ईस्टवूड हा "द मँन विथ नो नेम व डर्टी हँरी" आणि "जा़ँबाज" फिरोझ खानाची "कुर्बानी".
~ मेरिलीन मन्रो व मधुबाला ह्या दोन दिग्गज नावाजलेल्या अभिनेत्री; एक विलायती व दूसरी देशी. सगळे सिनेमे या दोघींचे सूपर डूपर हिट. दोघींमध्ये साम्य, ते म्हणजे, दोघीही प्रचंड गरीबीतन वर आलेल्या. महत्वाचं म्हणजे यांच्या सौंन्दर्याने सगळ्यांनाच मोहिनी घातली. भूरळ. व थ्थोडी अश्लिलतेकडे 'न' झुकणारी मादकता. आणिकेक विशेष समानता. दोघींच्या कपाळावरची डोळ्यांवर भूवयांवर लवणारी केसांची अल्लड बट! अ ट्रेडमार्क! (फूंकर मारावी वा एका बोटाने हळूवारपणे गुंफावी!!)
हाँली-बाँली वूड, हम साथ साथ हैं...
---
Milinnd Kale, 20th July 2016
Tuesday, July 19, 2016
Er Rational musings #628
Er Rational musings #628
नर्मदा परिक्रमा म्हणजे काय?
माहीत नव्हतं. टोटल किती किलोमीटर? किती चालणं दररोज? काय काय घेऊन जायचं? काय खायचं? काय प्यायचं? कुठे रहायचं? कुठे झोपायचं? कसं काय प्रातर्विधी वगैरे?किती कपडे? ऊन, थंडी, वारा पाऊस - कसं काय रक्षण करायचं स्वत:चं? आजारपण? चोरी - लुबाडणं? हिंस्र जंगली प्राणी? जंगल, डोंगर, दऱ्या? कुठून सुरू करायची? कुठे संपवायची? केव्हढे प्रश्न, शंका.
सर्वात महत्वाचा प्रश्न, नर्मदा परिक्रमा "का" करायची आणि सर्वात महत्वाची शंका, "काही वाईट बरं घडल तर?"
मुलुंड पश्चिमेला माझ्या घराच्या पूढे तीन मिनिटांवर नर्मदा देवीचे मंदीर आहे. नर्मदा देवी म्हणजे मुळुंद गावाची गावदेवी (ग्रामदेवता). हे देऊळ नव्वदेक वर्ष प्राचीन आहे; तसं म्हटल तर ओरिजिनली थोडसं गावाबाहेर असतं ना, तसच - आमच्या घरापूढे मुळुंदची वेस संपायची पूर्वी! माझी आजी, आई व आता आमच्या अहो, मायाबाई; काहीतरी चांगलं घडलं की, व तसेच सणासुदीला, नर्मदा देवीची ओटी भरायला व पूजायला जात, व आजही जातात.
हीच ती नर्मदा मैय्या, हे माझ्या नापीक डोक्यातच आलं नाही, जेव्हा माझी मैत्रिण संध्या मला म्हणाली, की तिने नर्मदा परिक्रमा पूर्ण केली, चालत चालत.
मग तिच्याच कडून आम्ही परिक्रमेचं संपूर्ण वर्णन ऐकलं. आमच्या वर्गमित्रांच्या अँन्युअल गेट टूगेदर मध्ये. इन पीन ड्राँप सायलेन्स. माय गाँड! व्हाँट अँन एक्सपरियन्स. व्हाँट डिटरमिनेशन. व्हाँट अ पर्झव्हरन्स. आणि व्हाँट अ रिझाँल्व्ह!! हँटस् आँफ.
स्पेलबाऊंड! मेस्मेरायझिंग. अमेझिंग, आँसम असले इंग्लिश वर्णनशब्द कमी पडतीले. शुध्द मराठीत बोलायचं झाले तर ऐकताना अंगावर काटा - शहारा आला अक्षरशः
जवळ जवळ तेराशे किलोमीटर चा पायी प्रवास. नर्मदे हर, पावलोगणिक भक्तिभावाने उच्चारत. परिक्रमे दरम्यान संध्याला भेटलेली असंख्य अनोळखी माणसं; स्वत: शिधा शिजवून खाल्लेल अन्न; प्रसंगी मागितलेली भिक्षा - ओम भवती भिक्षांन् देही; स्वत: पेटवलेली तीन दगडांची मेक शिफ्ट चूल व या चूलीवरचा पोळीभात; आश्रमातील मुक्काम; जमिनीवर टेकलेलं दमलेलं अंग; ते परिक्रमा पूर्ण करताना अनुभूतलेली आत्मिक शांतता स्तब्धता. अवर्णनीय आनंद पूर्णत्वाचे आनंदाश्रू मिश्रित झालेलं दू:ख, अचंबित करणारे अनुभव (चमत्कार नव्हे); अडीअडचण व त्यातनंच आपसूकच मिळालेली मार्गवाट; भक्ती श्रध्दा विश्वास मोक्ष!!!
अहंपणाला तिलांजलि. आणि ज्या आंतरिक आत्मियतेने, प्रेमाने, वत्सलशुध्द भावाने, व अत्तिशय प्रामाणिकपणे, "मी" पण त्याज्यून संध्या हे वर्णन करत होती; तिच्याच कडून प्रत्यक्षबोलीनेच ऐकायला पाहीजे!
संध्याला त्रिवार साष्टांग नमस्कार!
नमामी देवी नर्मदे.
संध्या(राम) परिक्रमा(पूरण)...
---
Milinnd Kale, 19th July 2016
नर्मदा परिक्रमा म्हणजे काय?
माहीत नव्हतं. टोटल किती किलोमीटर? किती चालणं दररोज? काय काय घेऊन जायचं? काय खायचं? काय प्यायचं? कुठे रहायचं? कुठे झोपायचं? कसं काय प्रातर्विधी वगैरे?किती कपडे? ऊन, थंडी, वारा पाऊस - कसं काय रक्षण करायचं स्वत:चं? आजारपण? चोरी - लुबाडणं? हिंस्र जंगली प्राणी? जंगल, डोंगर, दऱ्या? कुठून सुरू करायची? कुठे संपवायची? केव्हढे प्रश्न, शंका.
सर्वात महत्वाचा प्रश्न, नर्मदा परिक्रमा "का" करायची आणि सर्वात महत्वाची शंका, "काही वाईट बरं घडल तर?"
मुलुंड पश्चिमेला माझ्या घराच्या पूढे तीन मिनिटांवर नर्मदा देवीचे मंदीर आहे. नर्मदा देवी म्हणजे मुळुंद गावाची गावदेवी (ग्रामदेवता). हे देऊळ नव्वदेक वर्ष प्राचीन आहे; तसं म्हटल तर ओरिजिनली थोडसं गावाबाहेर असतं ना, तसच - आमच्या घरापूढे मुळुंदची वेस संपायची पूर्वी! माझी आजी, आई व आता आमच्या अहो, मायाबाई; काहीतरी चांगलं घडलं की, व तसेच सणासुदीला, नर्मदा देवीची ओटी भरायला व पूजायला जात, व आजही जातात.
हीच ती नर्मदा मैय्या, हे माझ्या नापीक डोक्यातच आलं नाही, जेव्हा माझी मैत्रिण संध्या मला म्हणाली, की तिने नर्मदा परिक्रमा पूर्ण केली, चालत चालत.
मग तिच्याच कडून आम्ही परिक्रमेचं संपूर्ण वर्णन ऐकलं. आमच्या वर्गमित्रांच्या अँन्युअल गेट टूगेदर मध्ये. इन पीन ड्राँप सायलेन्स. माय गाँड! व्हाँट अँन एक्सपरियन्स. व्हाँट डिटरमिनेशन. व्हाँट अ पर्झव्हरन्स. आणि व्हाँट अ रिझाँल्व्ह!! हँटस् आँफ.
स्पेलबाऊंड! मेस्मेरायझिंग. अमेझिंग, आँसम असले इंग्लिश वर्णनशब्द कमी पडतीले. शुध्द मराठीत बोलायचं झाले तर ऐकताना अंगावर काटा - शहारा आला अक्षरशः
जवळ जवळ तेराशे किलोमीटर चा पायी प्रवास. नर्मदे हर, पावलोगणिक भक्तिभावाने उच्चारत. परिक्रमे दरम्यान संध्याला भेटलेली असंख्य अनोळखी माणसं; स्वत: शिधा शिजवून खाल्लेल अन्न; प्रसंगी मागितलेली भिक्षा - ओम भवती भिक्षांन् देही; स्वत: पेटवलेली तीन दगडांची मेक शिफ्ट चूल व या चूलीवरचा पोळीभात; आश्रमातील मुक्काम; जमिनीवर टेकलेलं दमलेलं अंग; ते परिक्रमा पूर्ण करताना अनुभूतलेली आत्मिक शांतता स्तब्धता. अवर्णनीय आनंद पूर्णत्वाचे आनंदाश्रू मिश्रित झालेलं दू:ख, अचंबित करणारे अनुभव (चमत्कार नव्हे); अडीअडचण व त्यातनंच आपसूकच मिळालेली मार्गवाट; भक्ती श्रध्दा विश्वास मोक्ष!!!
अहंपणाला तिलांजलि. आणि ज्या आंतरिक आत्मियतेने, प्रेमाने, वत्सलशुध्द भावाने, व अत्तिशय प्रामाणिकपणे, "मी" पण त्याज्यून संध्या हे वर्णन करत होती; तिच्याच कडून प्रत्यक्षबोलीनेच ऐकायला पाहीजे!
संध्याला त्रिवार साष्टांग नमस्कार!
नमामी देवी नर्मदे.
संध्या(राम) परिक्रमा(पूरण)...
---
Milinnd Kale, 19th July 2016
Er Rational musings #627
Er Rational musings #627
चकवा
भल्याभल्या ट्रेकर्सची मति गुंग, दांडी गूल करणारा, बुध्दी भ्रष्ट करणारा अजब प्रकार म्हणजे "चकवा". एकदा नव्हे, अनेकवेळा, दऱ्याडोंगरात फिरणाऱ्यांनी याचा क-नुभव घेतला आहे, घेताहेत. फसवी फसगत!
आणि एकदाका चकवा लागला असं ध्यानात आलं, की, का कू न करता आहे तिथेच थांबायचं, मग भले ती रात्र का असेना; सकाळी अगदीच समोरच मार्ग दिसतो! इति, आमचा गिरीमित्र वाटाड्या बँचमेट.
कम्माले ना?
परवाच आमच्या डाँक्टर मित्राने चकव्याचा सायंटिफीक अर्थ सांगितला.
Lost in Time, Space n Surroundings!
हा असावा:
~ थिजवा चकवा
वेळ, व आसपासच्या जागेत हरवणं!
याचबरोबरीने असावेत (मोबाईल च्या मराठी की-पँड मधील, सलग अक्षरे, लाईन)
बोलावा, हळवा, गारवा, जळवा, डिचवा, पळवा, रडवा, कितवा, तिडवा, चोरावा, टिकवा, मानावा, नसावा, वळवा, सांगावा, षष्ठावा, आणि, येडxवा...चकवा!!
मग आहेतच की:
~ फसवा चकवा:
काही गोष्टी खूप आधी ठरलेल्या असताना, सहज शक्य असताना, बाहीकाही थातुरमातुर कारणं शोधून, काढून, मारलेला धोबीपछाड.
~ ओणवा चकवा:
हात धूवून पाठी लागल्यामुळे मसका लावून पिछवाडेसे कलटी मारण्याची कला.
~ गारवा चकवा:
टू गिव्ह समवन अ कोल्ड शोल्डर.
किंवा,
~ लकवा चकवा:
अचानक अंगात संचारणारा कृत्रिम वात.
सो मच सो...
---
Milinnd Kale, 19th July 2016
चकवा
भल्याभल्या ट्रेकर्सची मति गुंग, दांडी गूल करणारा, बुध्दी भ्रष्ट करणारा अजब प्रकार म्हणजे "चकवा". एकदा नव्हे, अनेकवेळा, दऱ्याडोंगरात फिरणाऱ्यांनी याचा क-नुभव घेतला आहे, घेताहेत. फसवी फसगत!
आणि एकदाका चकवा लागला असं ध्यानात आलं, की, का कू न करता आहे तिथेच थांबायचं, मग भले ती रात्र का असेना; सकाळी अगदीच समोरच मार्ग दिसतो! इति, आमचा गिरीमित्र वाटाड्या बँचमेट.
कम्माले ना?
परवाच आमच्या डाँक्टर मित्राने चकव्याचा सायंटिफीक अर्थ सांगितला.
Lost in Time, Space n Surroundings!
हा असावा:
~ थिजवा चकवा
वेळ, व आसपासच्या जागेत हरवणं!
याचबरोबरीने असावेत (मोबाईल च्या मराठी की-पँड मधील, सलग अक्षरे, लाईन)
बोलावा, हळवा, गारवा, जळवा, डिचवा, पळवा, रडवा, कितवा, तिडवा, चोरावा, टिकवा, मानावा, नसावा, वळवा, सांगावा, षष्ठावा, आणि, येडxवा...चकवा!!
मग आहेतच की:
~ फसवा चकवा:
काही गोष्टी खूप आधी ठरलेल्या असताना, सहज शक्य असताना, बाहीकाही थातुरमातुर कारणं शोधून, काढून, मारलेला धोबीपछाड.
~ ओणवा चकवा:
हात धूवून पाठी लागल्यामुळे मसका लावून पिछवाडेसे कलटी मारण्याची कला.
~ गारवा चकवा:
टू गिव्ह समवन अ कोल्ड शोल्डर.
किंवा,
~ लकवा चकवा:
अचानक अंगात संचारणारा कृत्रिम वात.
सो मच सो...
---
Milinnd Kale, 19th July 2016
Sunday, July 17, 2016
Er Rational musings #626
Er Rational musings #626
~ जेव मुकाट्याने...
~ चूपचाप गीळ...
~ गपगुमान खा की...
यातला बाह्य-चीडभाव सोडा, पण ह्या शब्दांच्या अंतरंगात काही निराळच दडलय. शीतल समभाव. मतितार्थ एकच.
नीटस अर्थ आहे, न बोलता खाणे. याला वैज्ञानिक आधार आहे. शरीरशास्रानुसार, जल घन अन्न प्राशन क्रियेत तोंड, घसा, अन्ननलिका, व पूढे जठरं, आतडं इ अवयव ते अगदी उत्सर्जित मार्ग, या प्रक्रियेत स्वरनिर्मित इंद्रियांची लूडबूड घुसखोरी आडकाठी आणते. तोंडात घास असताना, खाताना, बोलू नये, अन्यथा अपचनास वाव असतो असे म्हणतात ते याचसाठी.
वेल, एकट्याने खाताना!
पूढे थिअरी आली, बिझिनेस लंच डिनर ची. म्हणजे पूढ्यातलं अन्न चिवडत डिस्कशन वगैरे! अर्थातच यांत अन्नआवड, अन्नगरज कमी व बिझिनेस विथ प्लेजरपणा जास्त.
घरोघरी, चार टाळकी, रात्रीच्या जेवणालाच (मोस्टली-ओह, सपोज्ड टू बी) एकत्र असतात. म्हणून गप्पा मारत जेवणाची गरज बनली.
कामाच्या ठिकाणी एकत्र कँन्टीनमध्ये वा आपापले डबे, गप्पाचर्चेत खाण्यात तर थोडी अपरिहार्हता, थोडी मजा, व थोडा फायदा, बरेचदा.
मला मात्र गपचीप, मान खाली घालून जेवायला आवडते. मला विविध खाणं पिणं प्रचंड आवडतं. कुठेही, कसेही, काहीही. त्यात व्यत्यय नको. अगदी मोबाईल चा ही.
गप्पाटप्पा व चर्चा ह्या काहीतरी (का ही ही) पिताना "तोंडी लावायच्या असतात' असं माझं स्पष्ट मत आहे. चायपे चर्चा वा काँफी विथ xxxxxx, आँर अँक्राँस द टेबल च्या दारू बारगप्पा!
माझे दोन्ही मोबाईल चक्क बंद(!) करून, वा कधीक्वचित सायलेंट ठेवून, मान खाली घालून, शर्टाच्या बाह्या फोल्ड करून, प्रसंगी डोळे मिटून व हातवाऱ्यानी अँप्रिशिएट करत, तोंडाने फक्त व्व्वा, वा श्श्य्या वा आxxxx काय जेवण आहे, वा च्याxx x, वा आईशप्पथ, वा मस्त्त सूपर्र्ब, टू गूड वा लव्हली फँन्टास्टीक वगैरे काहीतरी कौतूकाचे बोल 'तोंडी' लावत मी खातो.
न बोलता खाण्यामुळे अन्नकण बाहेर उडत नाहीत, चित्रविचित्र आवाज कानी पडत नाहीत. चांगलं पचतं सगळं. आल्हाळ पल्हाळ वेळ्हाल् काही न लावता.
आणिक, मोबाईल एकअर्धा तास बंद म्हणून जगबूडी काही होत नाही, माझ्याबाबतीत बोलायचं झालं तर, नाहीच नाही.
म्हणूनच, ह्या 99 कुळी कोब्राचा आग्रहच आहे, आमंत्रणच आहे;
या 'शातपणे' जेवायला...
---
Milinnd Kale, 18th July 2016
~ जेव मुकाट्याने...
~ चूपचाप गीळ...
~ गपगुमान खा की...
यातला बाह्य-चीडभाव सोडा, पण ह्या शब्दांच्या अंतरंगात काही निराळच दडलय. शीतल समभाव. मतितार्थ एकच.
नीटस अर्थ आहे, न बोलता खाणे. याला वैज्ञानिक आधार आहे. शरीरशास्रानुसार, जल घन अन्न प्राशन क्रियेत तोंड, घसा, अन्ननलिका, व पूढे जठरं, आतडं इ अवयव ते अगदी उत्सर्जित मार्ग, या प्रक्रियेत स्वरनिर्मित इंद्रियांची लूडबूड घुसखोरी आडकाठी आणते. तोंडात घास असताना, खाताना, बोलू नये, अन्यथा अपचनास वाव असतो असे म्हणतात ते याचसाठी.
वेल, एकट्याने खाताना!
पूढे थिअरी आली, बिझिनेस लंच डिनर ची. म्हणजे पूढ्यातलं अन्न चिवडत डिस्कशन वगैरे! अर्थातच यांत अन्नआवड, अन्नगरज कमी व बिझिनेस विथ प्लेजरपणा जास्त.
घरोघरी, चार टाळकी, रात्रीच्या जेवणालाच (मोस्टली-ओह, सपोज्ड टू बी) एकत्र असतात. म्हणून गप्पा मारत जेवणाची गरज बनली.
कामाच्या ठिकाणी एकत्र कँन्टीनमध्ये वा आपापले डबे, गप्पाचर्चेत खाण्यात तर थोडी अपरिहार्हता, थोडी मजा, व थोडा फायदा, बरेचदा.
मला मात्र गपचीप, मान खाली घालून जेवायला आवडते. मला विविध खाणं पिणं प्रचंड आवडतं. कुठेही, कसेही, काहीही. त्यात व्यत्यय नको. अगदी मोबाईल चा ही.
गप्पाटप्पा व चर्चा ह्या काहीतरी (का ही ही) पिताना "तोंडी लावायच्या असतात' असं माझं स्पष्ट मत आहे. चायपे चर्चा वा काँफी विथ xxxxxx, आँर अँक्राँस द टेबल च्या दारू बारगप्पा!
माझे दोन्ही मोबाईल चक्क बंद(!) करून, वा कधीक्वचित सायलेंट ठेवून, मान खाली घालून, शर्टाच्या बाह्या फोल्ड करून, प्रसंगी डोळे मिटून व हातवाऱ्यानी अँप्रिशिएट करत, तोंडाने फक्त व्व्वा, वा श्श्य्या वा आxxxx काय जेवण आहे, वा च्याxx x, वा आईशप्पथ, वा मस्त्त सूपर्र्ब, टू गूड वा लव्हली फँन्टास्टीक वगैरे काहीतरी कौतूकाचे बोल 'तोंडी' लावत मी खातो.
न बोलता खाण्यामुळे अन्नकण बाहेर उडत नाहीत, चित्रविचित्र आवाज कानी पडत नाहीत. चांगलं पचतं सगळं. आल्हाळ पल्हाळ वेळ्हाल् काही न लावता.
आणिक, मोबाईल एकअर्धा तास बंद म्हणून जगबूडी काही होत नाही, माझ्याबाबतीत बोलायचं झालं तर, नाहीच नाही.
म्हणूनच, ह्या 99 कुळी कोब्राचा आग्रहच आहे, आमंत्रणच आहे;
या 'शातपणे' जेवायला...
---
Milinnd Kale, 18th July 2016
Friday, July 15, 2016
Er Rational musings #625
Er Rational musings #625
~ चतुर्थी, एकादशी, संकष्टी ला उपवास न करणाऱ्याsss
~श्रावण, चातुर्मास न पाळणाऱ्याsss
~ सोमवारी, मंगळवारी, गुरूवारी पण अभक्ष भक्षण करणाऱ्याsss
~ गणपती, दसरा, दिवाळी ला सुध्दा काहीही खाणाऱ्याsss
~ माणूस सोडला तर इतर काहीही (शेण!) वर्ज्य नसणाऱ्याsss
~ सगळच सोडलय म्हटल्यावर काय कप्पाळ बोलणारsss
~ धर्मबुडव्या, बाटलेल्या भटा ssss
अराराराssss
अब्रूची लक्तरच काढली राव. अद्वातद्वा बोलला. होती नव्हती तेव्हढी, उरली सुरली इज्जत गेली ना आपली. काही आत्मसन्मान वगैरे काही आहे की नाही.
मी त्याला नेहमी म्हणतो, की ते कँलेंडर भिंतीवरनं काढून टाक बाबा. तसंअसं बघाल तर मग दररोजच काही ना काही असतय मार्कींग. (हे कँलेंडरवाले पण ना...) नायतर, कोणाला कळणारे? दिवसा सारखा दिवस! आणि काय कंदमुळं खायची का? आणि हेच हे सो काँल्ड धर्मरक्षक, परदेशी गेले असले, स्थायिक झाले, की कायकाय दिवे लावतात (सगळेच नव्हे!) ते बघना जाऊन.
का आपलं या पर्टिक्युलर अक्षांश रेखांशावर चालतय - विषुववृत्तावर नाही चालत, असलंबासलं पण हायलाईट केलय का? नसलं, तर, हे पण करतील, कोणी सांगावं...
माझा युक्तिवाद. हिरीरीने प्रतिवाद.
छ्छ्या, तूझ्याशी ना, काहीच बोलण्यात अर्थ नाहीये. कुठती गोष्ट कोठे नेतोस. आडमुठेपणा. अडेलतट्टूपणा...त्याला काही माझं असलं (तसलं) बोलणं रुचलं नाही.
आणि, मलाही त्याच पटलं नाही...
---
Milinnd Kale, 15th July 2016
~ चतुर्थी, एकादशी, संकष्टी ला उपवास न करणाऱ्याsss
~श्रावण, चातुर्मास न पाळणाऱ्याsss
~ सोमवारी, मंगळवारी, गुरूवारी पण अभक्ष भक्षण करणाऱ्याsss
~ गणपती, दसरा, दिवाळी ला सुध्दा काहीही खाणाऱ्याsss
~ माणूस सोडला तर इतर काहीही (शेण!) वर्ज्य नसणाऱ्याsss
~ सगळच सोडलय म्हटल्यावर काय कप्पाळ बोलणारsss
~ धर्मबुडव्या, बाटलेल्या भटा ssss
अराराराssss
अब्रूची लक्तरच काढली राव. अद्वातद्वा बोलला. होती नव्हती तेव्हढी, उरली सुरली इज्जत गेली ना आपली. काही आत्मसन्मान वगैरे काही आहे की नाही.
मी त्याला नेहमी म्हणतो, की ते कँलेंडर भिंतीवरनं काढून टाक बाबा. तसंअसं बघाल तर मग दररोजच काही ना काही असतय मार्कींग. (हे कँलेंडरवाले पण ना...) नायतर, कोणाला कळणारे? दिवसा सारखा दिवस! आणि काय कंदमुळं खायची का? आणि हेच हे सो काँल्ड धर्मरक्षक, परदेशी गेले असले, स्थायिक झाले, की कायकाय दिवे लावतात (सगळेच नव्हे!) ते बघना जाऊन.
का आपलं या पर्टिक्युलर अक्षांश रेखांशावर चालतय - विषुववृत्तावर नाही चालत, असलंबासलं पण हायलाईट केलय का? नसलं, तर, हे पण करतील, कोणी सांगावं...
माझा युक्तिवाद. हिरीरीने प्रतिवाद.
छ्छ्या, तूझ्याशी ना, काहीच बोलण्यात अर्थ नाहीये. कुठती गोष्ट कोठे नेतोस. आडमुठेपणा. अडेलतट्टूपणा...त्याला काही माझं असलं (तसलं) बोलणं रुचलं नाही.
आणि, मलाही त्याच पटलं नाही...
---
Milinnd Kale, 15th July 2016
Er Rational musings #624
Er Rational musings #624
अगदी अत्तापर्यंत लखपती म्हणजे अती श्रीमंत माणूस असं गणलं जायचं. करोडपती म्हणजे खूपच झालं. थोड्या जून्या चित्रपटात नाही का, हिराँईन ला किडनँप बिडन्यााप केलं की खंडणी मागीतलेली दाखवायचे की एक लाख वा फारफारतर पाच (!) लाख रूपयोंका इंतजा़म करो वगैरे.
लखपती सोडा, करोडपती म्हणजे देखील काहीच वाटेनासे झालेयना आता? अब्जाधीश म्हणजे थोड्डस जवळ पोचतो आपण गर्भश्रीमंतीच वर्णन करताना, नाही?
इंग्लिश पद्धतीत थाउजंड, मिलियन, बिलियन, ट्रिलियन, क्वाड्रिलियन अशा एक हजाराच्या पटीतील संख्यांनाच संज्ञा आहेत. भारतीय पद्धतीत दहाच्या सतराव्या घातापर्यंतचे अंक आहेत.
मला वाटतं, येणाऱ्या अकरा चौदा वर्षांत खर्वपती- निखर्वाधीश असले आदरबोल कानावर पडायला लागले, तर आश्चर्य वाटायला नको.
१०,००,००० दहा लाख
१,००,००,००० कोटी
१०,००,००,००० दहा कोटी
१००,००,००,००० अब्ज
१० चा १० वा घात खर्व (दश अब्ज)
१० चा ११ वा घात निखर्व
१२ व्या घाता पुढील पद्म, शंकु (नील), जलधी (दशनील), अंत्य, मध्य ते अगदी
१० च्या १७ वा घात परार्ध (शंख) पर्यंत जात नाही, पण पूढील शंभरेक वर्षांत तशी पाळी येईल बहुतेक.
आम्ही मात्र विचारच करतो, मोजतो मनात वा बोटांवर, अजूनही, की लाख म्हणजे पाच, दहा लाख म्हणजे सहा, अअअअब्ज म्हणजे सात शून्ये - एकावर!
आर्यभट्टानी शून्याचा शोघ लावून समस्त पृथ्वीवासियांना नवी "वाट" दाखवली, हेच खरं...
---
Milinnd Kale, 15th July 2016
अगदी अत्तापर्यंत लखपती म्हणजे अती श्रीमंत माणूस असं गणलं जायचं. करोडपती म्हणजे खूपच झालं. थोड्या जून्या चित्रपटात नाही का, हिराँईन ला किडनँप बिडन्यााप केलं की खंडणी मागीतलेली दाखवायचे की एक लाख वा फारफारतर पाच (!) लाख रूपयोंका इंतजा़म करो वगैरे.
लखपती सोडा, करोडपती म्हणजे देखील काहीच वाटेनासे झालेयना आता? अब्जाधीश म्हणजे थोड्डस जवळ पोचतो आपण गर्भश्रीमंतीच वर्णन करताना, नाही?
इंग्लिश पद्धतीत थाउजंड, मिलियन, बिलियन, ट्रिलियन, क्वाड्रिलियन अशा एक हजाराच्या पटीतील संख्यांनाच संज्ञा आहेत. भारतीय पद्धतीत दहाच्या सतराव्या घातापर्यंतचे अंक आहेत.
मला वाटतं, येणाऱ्या अकरा चौदा वर्षांत खर्वपती- निखर्वाधीश असले आदरबोल कानावर पडायला लागले, तर आश्चर्य वाटायला नको.
१०,००,००० दहा लाख
१,००,००,००० कोटी
१०,००,००,००० दहा कोटी
१००,००,००,००० अब्ज
१० चा १० वा घात खर्व (दश अब्ज)
१० चा ११ वा घात निखर्व
१२ व्या घाता पुढील पद्म, शंकु (नील), जलधी (दशनील), अंत्य, मध्य ते अगदी
१० च्या १७ वा घात परार्ध (शंख) पर्यंत जात नाही, पण पूढील शंभरेक वर्षांत तशी पाळी येईल बहुतेक.
आम्ही मात्र विचारच करतो, मोजतो मनात वा बोटांवर, अजूनही, की लाख म्हणजे पाच, दहा लाख म्हणजे सहा, अअअअब्ज म्हणजे सात शून्ये - एकावर!
आर्यभट्टानी शून्याचा शोघ लावून समस्त पृथ्वीवासियांना नवी "वाट" दाखवली, हेच खरं...
---
Milinnd Kale, 15th July 2016
Thursday, July 14, 2016
Er Rational musings #623
Er Rational musings #623
'आज बिस्कीटे खाऊ नका हं', आमच्या अहोंचा प्रेमळ सूचनावजा इशारा. (सिगारेटच्या पाकीटावर असतो ना, तसाच, वैधानिक इशारा: 'सिगारेट स्मोकींग इज इंज्यूरियस टू हेल्थ'; अहोंचा इशारा धुडकावणं म्हणजे सुध्दा इंज्यूरियस टू हेल्थ!!) कारण आज मोठ्ठी एकादशी.
जाँईंट फँमिलीचे काही महत्वाचे फायदे असतात. सगळ्ळ सुरवातीला मुकाट्याने व नंतर आपसूक आवडीने आपण खायला शिकतो, खायला लागतो. त्यातलाच आजचा हा, आमच्यासाठी सोनियाचा दिवस.
एकादशी वगैरे असे मोठ्या उपासाचे दिवस म्हणजे आमच्यासाठी पर्वणी. लहानपणी, अगदी आत्ताआत्तापर्यंत, पानातले पदार्थ मोजण्याचा हा आजचा दिवस. एकदातर मी चोवीसेक छोटे-मोठे पदार्थ मोजले होते ताटातले. आणि बरोब्बर आदल्या दिवशी आज्जी वा आई आठवण करून द्यायच्या पण, उद्या उपास (काहींचा उपवास!) आहे हं.
डावीकडची सुठ गोळी. व मोरावळा. याने खायला सुरूवात करायची सल्लावजा ताकीद असे. एकादशीचा फराळ करताना! (हे जड अन्न पचायला सोप्पे जावे म्हणून.) (आणि, नाहीका, आपल्याला शिकवलय, की डावीकडची खीर पहिले खावी, सुदीसणांच्या पक्वांन्नांच्या भोजनाच्या वेळी - सिमिलरली!) बरं, आज 'जेवायला' चला, असे न म्हणण्याचीही सूचना कम ताकीद होती; 'फराळाला' चला, असेच आज म्हणायचं, सगळ्यांना बोलावताना.
साबूदाण्याची खिचडी, दाण्याचा लाडू, वरीचा तांदूळाचा भात, दाण्याची आमटी, रताळ्याचा कीस, केळी, बटाट्याची भाजी, बटाट्याचा चिवडा, बटाट्याचे पापड, साबुदाण्याच्या पापड्या, खजूर, राजगिऱ्याचा लाडू, चिक्की, बटाट्याचे वेफर्स, काकडीची कोशिंबीर, साबूदाण्याचे थालिपीठ, दाण्याची ओली चटणी...ताकातला साबूदाणा, साबूदाण्याची खीर...अबब...हे सर्व थोड्या बहुत प्रमाणात आज जेवणात, साँरी, फराळाला असायचे - असतात. काळ्यांकडची जूनी प्रथा!
एकादशी दुप्पट खाशी म्हणतात ते काही उगाच नाही!
माझं कस्टमायझेशन अर्थातच. घराबाहेर पडलं, की, भक्ष अभक्ष जे जे पुढ्यात येईल ते आपले. स्वाहा; मम; गोविंद! कामानिमित्त, नोकरीदाखल, बाहेर पडलं की आपले आपण मोकळे. हमखास. मूद्दामहून, आवर्जून.
शुभ दिनी आपल्याला जे मनापासून आवडतं ते केलं/खाल्लं की प्रचंड पूण्य (!) मिळतं, हा माझा सिधांन्तच आहे. ट्राईड अँन्ड टेस्टेड फाँर्म्युला.
आणि सामिष फराळ (!) मला मनापासून आवडतो...
---
Milinnd Kale, 15th July 2016
'आज बिस्कीटे खाऊ नका हं', आमच्या अहोंचा प्रेमळ सूचनावजा इशारा. (सिगारेटच्या पाकीटावर असतो ना, तसाच, वैधानिक इशारा: 'सिगारेट स्मोकींग इज इंज्यूरियस टू हेल्थ'; अहोंचा इशारा धुडकावणं म्हणजे सुध्दा इंज्यूरियस टू हेल्थ!!) कारण आज मोठ्ठी एकादशी.
जाँईंट फँमिलीचे काही महत्वाचे फायदे असतात. सगळ्ळ सुरवातीला मुकाट्याने व नंतर आपसूक आवडीने आपण खायला शिकतो, खायला लागतो. त्यातलाच आजचा हा, आमच्यासाठी सोनियाचा दिवस.
एकादशी वगैरे असे मोठ्या उपासाचे दिवस म्हणजे आमच्यासाठी पर्वणी. लहानपणी, अगदी आत्ताआत्तापर्यंत, पानातले पदार्थ मोजण्याचा हा आजचा दिवस. एकदातर मी चोवीसेक छोटे-मोठे पदार्थ मोजले होते ताटातले. आणि बरोब्बर आदल्या दिवशी आज्जी वा आई आठवण करून द्यायच्या पण, उद्या उपास (काहींचा उपवास!) आहे हं.
डावीकडची सुठ गोळी. व मोरावळा. याने खायला सुरूवात करायची सल्लावजा ताकीद असे. एकादशीचा फराळ करताना! (हे जड अन्न पचायला सोप्पे जावे म्हणून.) (आणि, नाहीका, आपल्याला शिकवलय, की डावीकडची खीर पहिले खावी, सुदीसणांच्या पक्वांन्नांच्या भोजनाच्या वेळी - सिमिलरली!) बरं, आज 'जेवायला' चला, असे न म्हणण्याचीही सूचना कम ताकीद होती; 'फराळाला' चला, असेच आज म्हणायचं, सगळ्यांना बोलावताना.
साबूदाण्याची खिचडी, दाण्याचा लाडू, वरीचा तांदूळाचा भात, दाण्याची आमटी, रताळ्याचा कीस, केळी, बटाट्याची भाजी, बटाट्याचा चिवडा, बटाट्याचे पापड, साबुदाण्याच्या पापड्या, खजूर, राजगिऱ्याचा लाडू, चिक्की, बटाट्याचे वेफर्स, काकडीची कोशिंबीर, साबूदाण्याचे थालिपीठ, दाण्याची ओली चटणी...ताकातला साबूदाणा, साबूदाण्याची खीर...अबब...हे सर्व थोड्या बहुत प्रमाणात आज जेवणात, साँरी, फराळाला असायचे - असतात. काळ्यांकडची जूनी प्रथा!
एकादशी दुप्पट खाशी म्हणतात ते काही उगाच नाही!
माझं कस्टमायझेशन अर्थातच. घराबाहेर पडलं, की, भक्ष अभक्ष जे जे पुढ्यात येईल ते आपले. स्वाहा; मम; गोविंद! कामानिमित्त, नोकरीदाखल, बाहेर पडलं की आपले आपण मोकळे. हमखास. मूद्दामहून, आवर्जून.
शुभ दिनी आपल्याला जे मनापासून आवडतं ते केलं/खाल्लं की प्रचंड पूण्य (!) मिळतं, हा माझा सिधांन्तच आहे. ट्राईड अँन्ड टेस्टेड फाँर्म्युला.
आणि सामिष फराळ (!) मला मनापासून आवडतो...
---
Milinnd Kale, 15th July 2016
Er Rational musings #621
Er Rational musings #621
I am very happy today.
One of my long pending, long pestering work is half done now. That's well begun, really. And the end can be/is targetted, easily.
Happiness is a state of mind. Mind, one of the three main ingredients of any living being, ie Mind, Body, n Soul.
The mind relates to consiousness, perception, thinking, judgement, reasoning, thoughts and memory. It is responsible for human intelligence, imagination, recognition, appreciation, and for processing feelings & emotions, resulting in attitudes & actions.
Mind is Intellectual, Body is Physical and Soul is Spiritual.
If (and only if) happiness in my mind can trigger my body to act physically, backed up by spiritual soul, then there will be a Chain reaction.
Ecstasy...
---
Milinnd Kale, 14th July 2016
I am very happy today.
One of my long pending, long pestering work is half done now. That's well begun, really. And the end can be/is targetted, easily.
Happiness is a state of mind. Mind, one of the three main ingredients of any living being, ie Mind, Body, n Soul.
The mind relates to consiousness, perception, thinking, judgement, reasoning, thoughts and memory. It is responsible for human intelligence, imagination, recognition, appreciation, and for processing feelings & emotions, resulting in attitudes & actions.
Mind is Intellectual, Body is Physical and Soul is Spiritual.
If (and only if) happiness in my mind can trigger my body to act physically, backed up by spiritual soul, then there will be a Chain reaction.
Ecstasy...
---
Milinnd Kale, 14th July 2016
Wednesday, July 13, 2016
Er Rational musings #620
Er Rational musings #620
आज माझ्या वाढदिवसा निमित्त, मला फोन काँल्स, एसएमएस, व्हाँट्सअँप व प्रत्यक्ष भेटून शूभेच्छा मिळाल्याने खूपच आनंद झाला. (फेसबूक वर मात्र नोटिफिकेशन आँफ ठेवल होतं मी.) यू मेड माय डे स्पेशल! धन्यवाद.
टायटन, अँलन साँली, व्हँन ह्यूसेन, आणि जनकल्याण बँन्क, सारस्वत बँन्क, बँन्क आँफ बडोदा, एचडीएफसी बँन्क, आयसीआयसीआय बँन्क, यांत काँमन ते काय असणार? शक्य आहे का? आहे ना, बादरायण संबंध! या सगळ्यांनी मला विश केले हँप्पी बर्थडे म्हणत! वाढदिवस म्हटलं की ही अशी हल्ली थोडी गंमत असते ना? असो.
एक वर्षानी आपण प्रौढ झालो, मोठे झालो, असं बघायच वाढदिवसाकडे, का, आपल्या आयुष्याचे एक वर्ष कमी झालं, घटलं, असं बघायच; हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक विषय अाहे. स-कारात्मक का न-कारात्मक. अ ग्लास हाफ फूल्ल का हाफ एम्प्टी!
मला तर वाटतं, तो ग्लास हा हाफ फूल्ल (फिलड् विथ लिक्विड) आहेच व उर्वरित ग्लास हा देखील हाफ फूल्ल! (फिलड् विथ एअर!)च आहे! -- हे आहे खरेखूरे आऊट आँफ द बाँक्स थिंकींग!! परत एकदा, असो.
जीवनप्रवाह म्हणजे कंन्टिन्यूअस लर्नींग, असं माझं प्रांजळ मत आहे. अ पर्सन शूड बी अ गूड लिसनर, असही मनापासून मला वाटते. त्यामुळे, मला अजून खूप शिकायचय, नवीन काहीतरी आत्मसात करायचय. क्यूँ की, नोबडी इज परफेक्ट. (एक ते दहा स्केल वर कुठलीही सेवा रेट करा, याप्रकारची कुठलीही रिक्वेस्ट आली, की माझे रेटींग कधीही नऊ च्या पूढे जात नाही; वर मी त्या/तीला सांगतो की 10/10 इज जस्ट इंम्पाँसिबल, और आपने तो 'नाईन पाँईंट समथिंग', ऐसा कुछ रखा हीं नहीं हैं!!) अssसो.
तर आता, ही शोधक नजर शोधतीच आहे, काहीतरी नवीन, वेगळे. तुमचे सर्वांचे बेस्ट विशेस आहेतच पाठीशी. प्रयत्न करतो.
बघूया, एनिथिंग डिफरंन्ट, टँन्जन्शीयल...
---
Milinnd Kale, 13th July 2016
आज माझ्या वाढदिवसा निमित्त, मला फोन काँल्स, एसएमएस, व्हाँट्सअँप व प्रत्यक्ष भेटून शूभेच्छा मिळाल्याने खूपच आनंद झाला. (फेसबूक वर मात्र नोटिफिकेशन आँफ ठेवल होतं मी.) यू मेड माय डे स्पेशल! धन्यवाद.
टायटन, अँलन साँली, व्हँन ह्यूसेन, आणि जनकल्याण बँन्क, सारस्वत बँन्क, बँन्क आँफ बडोदा, एचडीएफसी बँन्क, आयसीआयसीआय बँन्क, यांत काँमन ते काय असणार? शक्य आहे का? आहे ना, बादरायण संबंध! या सगळ्यांनी मला विश केले हँप्पी बर्थडे म्हणत! वाढदिवस म्हटलं की ही अशी हल्ली थोडी गंमत असते ना? असो.
एक वर्षानी आपण प्रौढ झालो, मोठे झालो, असं बघायच वाढदिवसाकडे, का, आपल्या आयुष्याचे एक वर्ष कमी झालं, घटलं, असं बघायच; हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक विषय अाहे. स-कारात्मक का न-कारात्मक. अ ग्लास हाफ फूल्ल का हाफ एम्प्टी!
मला तर वाटतं, तो ग्लास हा हाफ फूल्ल (फिलड् विथ लिक्विड) आहेच व उर्वरित ग्लास हा देखील हाफ फूल्ल! (फिलड् विथ एअर!)च आहे! -- हे आहे खरेखूरे आऊट आँफ द बाँक्स थिंकींग!! परत एकदा, असो.
जीवनप्रवाह म्हणजे कंन्टिन्यूअस लर्नींग, असं माझं प्रांजळ मत आहे. अ पर्सन शूड बी अ गूड लिसनर, असही मनापासून मला वाटते. त्यामुळे, मला अजून खूप शिकायचय, नवीन काहीतरी आत्मसात करायचय. क्यूँ की, नोबडी इज परफेक्ट. (एक ते दहा स्केल वर कुठलीही सेवा रेट करा, याप्रकारची कुठलीही रिक्वेस्ट आली, की माझे रेटींग कधीही नऊ च्या पूढे जात नाही; वर मी त्या/तीला सांगतो की 10/10 इज जस्ट इंम्पाँसिबल, और आपने तो 'नाईन पाँईंट समथिंग', ऐसा कुछ रखा हीं नहीं हैं!!) अssसो.
तर आता, ही शोधक नजर शोधतीच आहे, काहीतरी नवीन, वेगळे. तुमचे सर्वांचे बेस्ट विशेस आहेतच पाठीशी. प्रयत्न करतो.
बघूया, एनिथिंग डिफरंन्ट, टँन्जन्शीयल...
---
Milinnd Kale, 13th July 2016
Tuesday, July 12, 2016
Er Rational musings #619
Er Rational musings #619
(एक) स्वगत मनोगत...
51. एक्कावन्न. पन्नास अधिक 'एक'. सरलं.
या 'अधिक' एका ला अनन्य साधारण महत्व आहे. आपल्यात. आपल्याकडे परंपराच आहे ना, अकरा, एकवीस, एक्कावन्न, एकशे एक, दोनशे एक्कावन्न वगैरेंची! शुभ लाभ.
हा 'प्लस वन', म्हणजे अक्कलदाढ असावी. आयुष्याची. सगळी दंतपंक्ती आल्याशेवटी जो दात येतो, दाढ येते, ती अक्कलदाढ. अगदी तसच; भूतल अस्तित्वाचा सुवर्ण महोत्सव साजरा केल्यनंतरच येणारं गेलेलं हे वर्ष, हे अक्कलेशी संबंधित असावं.
हे अक्कलवर्ष असल्याने, भल्या बूऱ्याचा परामर्श घेतला जावा. पुंजावळीची बेरीज भागाकारी समजूनउमजून घ्यावी. निसर्ग नियमानुसार एकाच झाडावर, एकाच फांदीवर वाढलेल्या वाढणाऱ्या पिकलेल्या पानांना नाजूकपणे खंबीर हातांनी आधार द्यावा, सावली द्यावी. स्व त्रूटींना समजून दूर करण्याचा यत्न करावा. नकळत पूढ्यात उभा ठाकणारा अंधार मोकळेपणे स्वीकारावा. नवीन उजेडाचे मुक्त कंठाने, सढळ हाताने स्वागत करावे.
हे नक्कीच शिकायच वर्ष. शिकवणारं वर्ष.
इंटर्व्हल नंतर पडदा परत उघडतो. उत्तरार्ध, पूर्वार्धापेक्षा अधिक (एक) रोमांचक, उत्कंठावर्धक, प्रशंसात्मक, उदाहरण धोरणात्मक असणारे. खऱ्या, चांगल्या अर्थाने अकलेने तारे तोडण्याचे वर्ष. आयसिंग आँन द केक.
बावन्नाव लागलं! स्वागत. श्री गजानन महाराजांच्या बावन्नी च्या मुखोद्गत मंत्रघोषात सद्भावनेनी, कृतज्ञता व्यक्त करत.
वेलकम टू द फ्यूचर...
---
Milinnd Kale, 13th July 2016
(एक) स्वगत मनोगत...
51. एक्कावन्न. पन्नास अधिक 'एक'. सरलं.
या 'अधिक' एका ला अनन्य साधारण महत्व आहे. आपल्यात. आपल्याकडे परंपराच आहे ना, अकरा, एकवीस, एक्कावन्न, एकशे एक, दोनशे एक्कावन्न वगैरेंची! शुभ लाभ.
हा 'प्लस वन', म्हणजे अक्कलदाढ असावी. आयुष्याची. सगळी दंतपंक्ती आल्याशेवटी जो दात येतो, दाढ येते, ती अक्कलदाढ. अगदी तसच; भूतल अस्तित्वाचा सुवर्ण महोत्सव साजरा केल्यनंतरच येणारं गेलेलं हे वर्ष, हे अक्कलेशी संबंधित असावं.
हे अक्कलवर्ष असल्याने, भल्या बूऱ्याचा परामर्श घेतला जावा. पुंजावळीची बेरीज भागाकारी समजूनउमजून घ्यावी. निसर्ग नियमानुसार एकाच झाडावर, एकाच फांदीवर वाढलेल्या वाढणाऱ्या पिकलेल्या पानांना नाजूकपणे खंबीर हातांनी आधार द्यावा, सावली द्यावी. स्व त्रूटींना समजून दूर करण्याचा यत्न करावा. नकळत पूढ्यात उभा ठाकणारा अंधार मोकळेपणे स्वीकारावा. नवीन उजेडाचे मुक्त कंठाने, सढळ हाताने स्वागत करावे.
हे नक्कीच शिकायच वर्ष. शिकवणारं वर्ष.
इंटर्व्हल नंतर पडदा परत उघडतो. उत्तरार्ध, पूर्वार्धापेक्षा अधिक (एक) रोमांचक, उत्कंठावर्धक, प्रशंसात्मक, उदाहरण धोरणात्मक असणारे. खऱ्या, चांगल्या अर्थाने अकलेने तारे तोडण्याचे वर्ष. आयसिंग आँन द केक.
बावन्नाव लागलं! स्वागत. श्री गजानन महाराजांच्या बावन्नी च्या मुखोद्गत मंत्रघोषात सद्भावनेनी, कृतज्ञता व्यक्त करत.
वेलकम टू द फ्यूचर...
---
Milinnd Kale, 13th July 2016
Er Rational musings #618
Er Rational musings #618
"फिजीकली, मेंटली फिट पाहीजे बाबा. असले हाल बघवत नाहीत." माझा मित्र.
मी: "अरे, पूढे काय होईल, कोणालाच ज्ञात नसते रे. आणि अशी वेळ कोणावर कधी सांगून येते का?"
"स्साला, या लाइफस्टाईलचेच लफडे आहे बघ. नुसती पळापळधावपळ. टेंन्शन्स टार्गेट्स. काळजी. धकधक. कमी झोप. अवेळीवेळी पिण-खाणं. आरबटचरबट. अन-हायजिनिक. तेलकटतुपकटतळलेलं. ड्रिंक्स. शरीराला व्यायाम पण नाही." तो डाफरला व सुटलाच जणू.
माझं स्वगत: वेळ; वेळ नाही. हा परवलीचा शब्द रूजलाय.
माझ्या आज्जीने याचा रामबाण इलाज सुचवला असता, आज ती असती तर, असं मला कायमच वाटतं.
आमच्या आज्जीचे प्रेमळ बोल: "रात्री कसल्या नसल्या मँचेस बघत बसता. नको तिथे उंडारणं. कुठेही काहीही कधीही खाणं. येण्याजाण्याच्या नको त्या वेळा.."
परंतू, या सगळ्या व्याप्तव्याधींना व्यापायचा, तारायचा, तो आज्जीबाईचा बटवा. याशिवाय, ती तीन(च) गोष्टी सांगायची.
~सकाळी (पहाटे नव्हे) लवकर उठणे. सिंम्पल. = दररोज. अँटलीस्ट, एक वेळ ठरवा व दररोज तेव्हाच उठा.
~ 21 सूर्य नमस्कार, 21 जोर, 21 बैठका. सिंम्पल. = दररोज.
~ 2 पोळ्या, भाजी, आमटी, भात. दोन वेळच जेवण. सिंम्पल. = शक्यतो दररोज. नाहीच जमले, तर अँटलीस्ट जमेल तेव्हा. मग या दोन जेवणांच्या मध्ये, आधी नंतर, काहीही चरा, भक्ष अभक्ष. उघड्यावरचे. नो प्राँब्लेम.
लिव्हींग कला नको वा आणायाम नको का वळवळकर जिम नको का बूंझा डांन्स नको, का दत्तविद्या नको, कायबी नगं. (जर काही असले केलत, तर पूरकच आहे, पण कंम्पल्शन नाही, व गरज त्याहून नाही!)
तूच तूझ्या जिवनाचा शिल्पकार.
लाख द़ूखोंकी एक द़वा हैं, क्यूँ ना आजमाये...
---
Milinnd Kale, 12th July 2016
"फिजीकली, मेंटली फिट पाहीजे बाबा. असले हाल बघवत नाहीत." माझा मित्र.
मी: "अरे, पूढे काय होईल, कोणालाच ज्ञात नसते रे. आणि अशी वेळ कोणावर कधी सांगून येते का?"
"स्साला, या लाइफस्टाईलचेच लफडे आहे बघ. नुसती पळापळधावपळ. टेंन्शन्स टार्गेट्स. काळजी. धकधक. कमी झोप. अवेळीवेळी पिण-खाणं. आरबटचरबट. अन-हायजिनिक. तेलकटतुपकटतळलेलं. ड्रिंक्स. शरीराला व्यायाम पण नाही." तो डाफरला व सुटलाच जणू.
माझं स्वगत: वेळ; वेळ नाही. हा परवलीचा शब्द रूजलाय.
माझ्या आज्जीने याचा रामबाण इलाज सुचवला असता, आज ती असती तर, असं मला कायमच वाटतं.
आमच्या आज्जीचे प्रेमळ बोल: "रात्री कसल्या नसल्या मँचेस बघत बसता. नको तिथे उंडारणं. कुठेही काहीही कधीही खाणं. येण्याजाण्याच्या नको त्या वेळा.."
परंतू, या सगळ्या व्याप्तव्याधींना व्यापायचा, तारायचा, तो आज्जीबाईचा बटवा. याशिवाय, ती तीन(च) गोष्टी सांगायची.
~सकाळी (पहाटे नव्हे) लवकर उठणे. सिंम्पल. = दररोज. अँटलीस्ट, एक वेळ ठरवा व दररोज तेव्हाच उठा.
~ 21 सूर्य नमस्कार, 21 जोर, 21 बैठका. सिंम्पल. = दररोज.
~ 2 पोळ्या, भाजी, आमटी, भात. दोन वेळच जेवण. सिंम्पल. = शक्यतो दररोज. नाहीच जमले, तर अँटलीस्ट जमेल तेव्हा. मग या दोन जेवणांच्या मध्ये, आधी नंतर, काहीही चरा, भक्ष अभक्ष. उघड्यावरचे. नो प्राँब्लेम.
लिव्हींग कला नको वा आणायाम नको का वळवळकर जिम नको का बूंझा डांन्स नको, का दत्तविद्या नको, कायबी नगं. (जर काही असले केलत, तर पूरकच आहे, पण कंम्पल्शन नाही, व गरज त्याहून नाही!)
तूच तूझ्या जिवनाचा शिल्पकार.
लाख द़ूखोंकी एक द़वा हैं, क्यूँ ना आजमाये...
---
Milinnd Kale, 12th July 2016
Er Rational musings #616
Er Rational musings #616
अनेक वर्षे नित्यनियमाने शेगावला जातोय. वर्षातनं एकदा.
श्री गजानन महाराज संस्थान, शेगाव! इतर सर्व प्रसिद्ध प्रचलित भाविक ठिकाणं, दिवसेंदिवस बकालते कडे झुकताहेत. त्यांचं मँनेजमेंट दिवसेंदिवस ढिसाळ होताना दिसतय. बजबजपूरी वाढीला लागतीये सगळीकडे. बाजारीकरण होतय. अस्वच्छता. अनागोंदी. लूटमार. फसवाफसवी. काहीनाकाही वाद. सम्माननीय अपवाद वगळता, अर्थातच.
शेगाव ला उलटी गंगा वाहतीये, बरोब्बर विरूद्ध घडतय. दर वर्षागणिक काहीतरी नवीन, अभिनव, सुविधा, सोय..
स्वच्छततेसाठी संस्थान प्रसिद्ध होतच पहिल्यापासून. संस्थानाचे आवार वाढलेय, स्वच्छततेने परिसीमा गाठलीये. शांतता. प्रसन्न शांतता. सेवाभावी कार्यतत्पर. आधुनिकीकरण झालच आहे, होतय. सीसीटीव्ही यंत्रणा असो वा भक्तनिवासचं आँन लाईन बूकींग असो. चपला ठेवायची व्यवस्था, पिण्याचे पाणी, स्वच्छता गृह स्नान गृह, दर्शनाची शिस्तबध्द रांग, दर्शनाची व्यवस्था, महाप्रसाद, देणग्या स्विकारण्याची व प्रसाद वाटपाची व्यवस्था ते सुरक्षा व्यवस्था, ते शिस्तबध्द शांत सुरळीत स्वच्छ पांढरेशुभ्र मदततत्पर सेवाभाविक. हे सगळं अनुभवूनच प्रसन्न वाटतं.
यावेळेस, महाप्रसादच्याच प्रासादात, हाँल मध्ये माता भगिनींसाठी नवजात दूधपित्या बाळांसाठी चोख, वेगळी व्यवस्था आहे.
याच्यावर कडी, कळस म्हणजे महाराजांचे दर्शन!
महारांजांच्या चरणी, झाडून सारे xx xx तेरा टक्के. व्हिआयपी दर्शन, xx रोकड्याची ती लाईन, xxx रोकड्याची ही लाईन, असली थेरंगैरता नाही, स्थानच नाही असल्या भंपकतेला.
गण गण गणात बोते. श्री गजानन महाराज प्रसन्न...
---
Milinnd Kale, 12th July 2016
Read more on
Website: www.milindkale.com and blog: milindmkale.blogspot.in
Enjoy...
अनेक वर्षे नित्यनियमाने शेगावला जातोय. वर्षातनं एकदा.
श्री गजानन महाराज संस्थान, शेगाव! इतर सर्व प्रसिद्ध प्रचलित भाविक ठिकाणं, दिवसेंदिवस बकालते कडे झुकताहेत. त्यांचं मँनेजमेंट दिवसेंदिवस ढिसाळ होताना दिसतय. बजबजपूरी वाढीला लागतीये सगळीकडे. बाजारीकरण होतय. अस्वच्छता. अनागोंदी. लूटमार. फसवाफसवी. काहीनाकाही वाद. सम्माननीय अपवाद वगळता, अर्थातच.
शेगाव ला उलटी गंगा वाहतीये, बरोब्बर विरूद्ध घडतय. दर वर्षागणिक काहीतरी नवीन, अभिनव, सुविधा, सोय..
स्वच्छततेसाठी संस्थान प्रसिद्ध होतच पहिल्यापासून. संस्थानाचे आवार वाढलेय, स्वच्छततेने परिसीमा गाठलीये. शांतता. प्रसन्न शांतता. सेवाभावी कार्यतत्पर. आधुनिकीकरण झालच आहे, होतय. सीसीटीव्ही यंत्रणा असो वा भक्तनिवासचं आँन लाईन बूकींग असो. चपला ठेवायची व्यवस्था, पिण्याचे पाणी, स्वच्छता गृह स्नान गृह, दर्शनाची शिस्तबध्द रांग, दर्शनाची व्यवस्था, महाप्रसाद, देणग्या स्विकारण्याची व प्रसाद वाटपाची व्यवस्था ते सुरक्षा व्यवस्था, ते शिस्तबध्द शांत सुरळीत स्वच्छ पांढरेशुभ्र मदततत्पर सेवाभाविक. हे सगळं अनुभवूनच प्रसन्न वाटतं.
यावेळेस, महाप्रसादच्याच प्रासादात, हाँल मध्ये माता भगिनींसाठी नवजात दूधपित्या बाळांसाठी चोख, वेगळी व्यवस्था आहे.
याच्यावर कडी, कळस म्हणजे महाराजांचे दर्शन!
महारांजांच्या चरणी, झाडून सारे xx xx तेरा टक्के. व्हिआयपी दर्शन, xx रोकड्याची ती लाईन, xxx रोकड्याची ही लाईन, असली थेरंगैरता नाही, स्थानच नाही असल्या भंपकतेला.
गण गण गणात बोते. श्री गजानन महाराज प्रसन्न...
---
Milinnd Kale, 12th July 2016
Read more on
Website: www.milindkale.com and blog: milindmkale.blogspot.in
Enjoy...
Er Rational musings #617
Er Rational musings #617
कसा आहेस? या जनरल प्रश्नाला जनरल उत्तर असतय "मस्त" वा "मजेत".
कुठल्याही लेमँनच. किंवा कुठल्याही व्यावसायिकाला विचारा, काय, कसा चाललाय धंदा? (बिझिनेस). पंच्याण्णव टक्के लोकं, धंदेवाल्यांच उत्तर असत, "ठीकाय". मोस्ट प्रोबेबली, मग रडगाणं गायला सुरू होतं अशांचं, की, काही मजा नाही धंद्यात..परिस्थिति कधी सुधारणार माहीत नाही..उत्पादन आहे तर विक्री नाही..विक्री आहे तर पेमेंट नाही..पेमेंट आहे तर टँक्सेस ए्एव्हढे आहेत..टँक्सेस आहेत तर निरीक्षक वगैरे खाणारे आहेत..पाढाच वाचला जातो आपल्यापूढे अडचणींचा, अडथळ्यांचा, आडत्यांचा.
कसायना, जनरली आपण थोडे हातचे ठेवून बोलतो बरेचदा. थोडं रडल की बरं असतं असं म्हणत.
मानव स्वभाव विशेष.
आत्ताच्या व्हर्च्युअल विश्वात मात्र जरास वेगळेपण आहे. म्हणजे, उलटपक्षी आपण एव्हढे आतुर असतो, आपण 'कसे' आहोत ते जगाला (फ्रेंन्ड लिस्ट ला वा पब्लिक ला!!) सांगायला.
व्हाँट्सअँप वर आहे सुविधा 'स्टेटस्' ची व फेसबूक वर आहे सुविधा 'फिलींग्ज' ची. भावना व्यक्त करायला.
मज्जायना? मस्तच!
मला मात्र फब वर फिलींग्ज सांगायला (जगाला दाखवायला) वा व्हाँअँ स्टेटस् ठेवायला (जगाला दिसायला), प्राँब्लेम येतो. कारण, मला कोणी विचारले की मी काहीजणांना उत्तरतो, "जगतोय!"!! फब वा व्हाँअँ मध्ये या 'जगतोय' ला अजूनतरी स्थान नाहीये.
आज तर कहरच केला मी; एकाने विचारले, कसा आहेस, मी म्हणलं
"मोकळा!"...
---
Milinnd Kale, 12th July 2016
कसा आहेस? या जनरल प्रश्नाला जनरल उत्तर असतय "मस्त" वा "मजेत".
कुठल्याही लेमँनच. किंवा कुठल्याही व्यावसायिकाला विचारा, काय, कसा चाललाय धंदा? (बिझिनेस). पंच्याण्णव टक्के लोकं, धंदेवाल्यांच उत्तर असत, "ठीकाय". मोस्ट प्रोबेबली, मग रडगाणं गायला सुरू होतं अशांचं, की, काही मजा नाही धंद्यात..परिस्थिति कधी सुधारणार माहीत नाही..उत्पादन आहे तर विक्री नाही..विक्री आहे तर पेमेंट नाही..पेमेंट आहे तर टँक्सेस ए्एव्हढे आहेत..टँक्सेस आहेत तर निरीक्षक वगैरे खाणारे आहेत..पाढाच वाचला जातो आपल्यापूढे अडचणींचा, अडथळ्यांचा, आडत्यांचा.
कसायना, जनरली आपण थोडे हातचे ठेवून बोलतो बरेचदा. थोडं रडल की बरं असतं असं म्हणत.
मानव स्वभाव विशेष.
आत्ताच्या व्हर्च्युअल विश्वात मात्र जरास वेगळेपण आहे. म्हणजे, उलटपक्षी आपण एव्हढे आतुर असतो, आपण 'कसे' आहोत ते जगाला (फ्रेंन्ड लिस्ट ला वा पब्लिक ला!!) सांगायला.
व्हाँट्सअँप वर आहे सुविधा 'स्टेटस्' ची व फेसबूक वर आहे सुविधा 'फिलींग्ज' ची. भावना व्यक्त करायला.
मज्जायना? मस्तच!
मला मात्र फब वर फिलींग्ज सांगायला (जगाला दाखवायला) वा व्हाँअँ स्टेटस् ठेवायला (जगाला दिसायला), प्राँब्लेम येतो. कारण, मला कोणी विचारले की मी काहीजणांना उत्तरतो, "जगतोय!"!! फब वा व्हाँअँ मध्ये या 'जगतोय' ला अजूनतरी स्थान नाहीये.
आज तर कहरच केला मी; एकाने विचारले, कसा आहेस, मी म्हणलं
"मोकळा!"...
---
Milinnd Kale, 12th July 2016
Monday, July 11, 2016
Er Rational musings #615
Er Rational musings #615
Telepathy and Intuition are related to power of Mind.
Febepathy and Fabintuition are directly proportional to power of Mind, Body n Soul.
~ Telepathy:
: a way of communicating thoughts directly from one person's mind to another person's mind without using words or signals.
~ Febepathy:
: a way of communicating thoughts directly from one person's Facebook wall to another person's Facebook wall using words or images or videos as signals.
~ Intuition:
: a natural ability or power that makes it possible to know something without any proof or evidence.
~ Fabintuition:
: a social networking ability or power that makes it possible to know something virtually.
Facebook, a free forum for Platonic Friendship...
---
Milinnd Kale, 11th July 2016
Telepathy and Intuition are related to power of Mind.
Febepathy and Fabintuition are directly proportional to power of Mind, Body n Soul.
~ Telepathy:
: a way of communicating thoughts directly from one person's mind to another person's mind without using words or signals.
~ Febepathy:
: a way of communicating thoughts directly from one person's Facebook wall to another person's Facebook wall using words or images or videos as signals.
~ Intuition:
: a natural ability or power that makes it possible to know something without any proof or evidence.
~ Fabintuition:
: a social networking ability or power that makes it possible to know something virtually.
Facebook, a free forum for Platonic Friendship...
---
Milinnd Kale, 11th July 2016
Sunday, July 10, 2016
Er Rational musings #613
Er Rational musings #613
माझ्या फब वरील मित्र यादीतील एक मित्र सारखे जोक्स पोस्टत असतो. जोक्स चांगले असतात, पण A टू Z व्हाँट्सअँप वरनं ढापलेले. त्यावर ह्हे एव्हढे लाईक्स व ह्ह्या एवढ्या काँमेंटस् व ह्ही ह्ही स्माईलीज्. मी एकदोनदा काँमेंटलो, की आर्र बाबा, हे सगळे व्हाँट्सअँप वर येऊन सर्क्यूलेट होऊन मोळाचोळा मेंदाचेंदा झालेले आहेत, प्लीज स्वत:चे काही जोक्स पोस्ट कर. झ्झालं, माझी काँमेंटच उडवली की ओ त्या बाप्याने. वरतून मला पर्सनल चँटवर आदेशवजाविनंतीवजाधमकी, की, लाईकक्कर, व्हाँट्सअँप चा उल्लेख पण करू नको. आणि, बाकीचे सर्व लाईक करणारे व्हाँट्सअँप वापरत नसावेत, असाही दाट संशय येतोय. आता, मी संभ्रमात, की काय करावे
माझं म्हणणं एव्हढच आहे, की, फेसबूक ला तरी वगळा ओ असल्या फाँरवर्ड्स पासून. काहीही ओरिजिनल टाका. गार्बेज साठी व्हाँट्सअँप आहेच दिमतीला, टिचकीला.
स्वलिखित काहिही आन्देव...
---
Milinnd Kale, 11th July 2016
माझ्या फब वरील मित्र यादीतील एक मित्र सारखे जोक्स पोस्टत असतो. जोक्स चांगले असतात, पण A टू Z व्हाँट्सअँप वरनं ढापलेले. त्यावर ह्हे एव्हढे लाईक्स व ह्ह्या एवढ्या काँमेंटस् व ह्ही ह्ही स्माईलीज्. मी एकदोनदा काँमेंटलो, की आर्र बाबा, हे सगळे व्हाँट्सअँप वर येऊन सर्क्यूलेट होऊन मोळाचोळा मेंदाचेंदा झालेले आहेत, प्लीज स्वत:चे काही जोक्स पोस्ट कर. झ्झालं, माझी काँमेंटच उडवली की ओ त्या बाप्याने. वरतून मला पर्सनल चँटवर आदेशवजाविनंतीवजाधमकी, की, लाईकक्कर, व्हाँट्सअँप चा उल्लेख पण करू नको. आणि, बाकीचे सर्व लाईक करणारे व्हाँट्सअँप वापरत नसावेत, असाही दाट संशय येतोय. आता, मी संभ्रमात, की काय करावे
माझं म्हणणं एव्हढच आहे, की, फेसबूक ला तरी वगळा ओ असल्या फाँरवर्ड्स पासून. काहीही ओरिजिनल टाका. गार्बेज साठी व्हाँट्सअँप आहेच दिमतीला, टिचकीला.
स्वलिखित काहिही आन्देव...
---
Milinnd Kale, 11th July 2016
Er Rational musings #609
Er Rational musings #609
शहरी बोली भाषा. उदाहरणार्थ काही:
~ पण, लाईटी गेल्या ना.
~ काय, तिकीटी भेटल्या का?
~ किती विकेटी गेल्या?
~ कसलं ट्राँफीक होतं!
~ केसं कापून आलो.
~ चहा पिली का?
~ तो पुढचा सिंगल बंद आहे.
~ फ्लिम (flim) बघून आलो.
~ माझे तीन पँग झाले.
~ अँटो रिक्शा पकडून जाऊया.
~ कँन्टींग मध्ये जाऊन वडा पाव खाऊया.
मजा येते ना असले अपभ्रंश कानावर पडले की?! बर, बोलणाऱ्याच्या लक्षात पण येत नाही की तो काहीतरी गडबड करतोय. इतके हे रूळलेले शब्द.
गावरान बोली भाषा. उदाहरणार्थ काही:
~ अबे
~ काबे
~ होबे
~ जाबे
~ कायपणबे
म्युझिक टू द ईयरस्!
सुश्राव्य श्रवणीय लिंन्गो...
---
Milinnd Kale, 9th July 2016
शहरी बोली भाषा. उदाहरणार्थ काही:
~ पण, लाईटी गेल्या ना.
~ काय, तिकीटी भेटल्या का?
~ किती विकेटी गेल्या?
~ कसलं ट्राँफीक होतं!
~ केसं कापून आलो.
~ चहा पिली का?
~ तो पुढचा सिंगल बंद आहे.
~ फ्लिम (flim) बघून आलो.
~ माझे तीन पँग झाले.
~ अँटो रिक्शा पकडून जाऊया.
~ कँन्टींग मध्ये जाऊन वडा पाव खाऊया.
मजा येते ना असले अपभ्रंश कानावर पडले की?! बर, बोलणाऱ्याच्या लक्षात पण येत नाही की तो काहीतरी गडबड करतोय. इतके हे रूळलेले शब्द.
गावरान बोली भाषा. उदाहरणार्थ काही:
~ अबे
~ काबे
~ होबे
~ जाबे
~ कायपणबे
म्युझिक टू द ईयरस्!
सुश्राव्य श्रवणीय लिंन्गो...
---
Milinnd Kale, 9th July 2016
Er Rational musings #610
Er Rational musings #610
कल्याण रेल्वे स्थानक हे जगातलं अत्यंत, नव्हे पहिल्या नंबरचं बकाल स्टेशन आहे, या मताचा मी गेल्या 31 ते 33 वर्षांपासून आहे. आणि आजही त्या मतावर मी ठाम आहे. एक नंबर.
सहा नऊ वर्षात तरी मी मुलुंड हून पूण्याला रेल्वेने प्रवास केलेला नाहीये. स्पेसिफिकली. पाँईंट टू पाँईंट. वेल, अल्मोस्ट, शिवनेरी सुरू झाल्यापासून तर कमीच की. ठाणे वंदना ते स्वारगेट, व्हाया मुलुंड म्हाडा काँलनी. टू अँन्ड फ्रो. किंवा जर बरोबर कुणी असेल तर चारचाकी, संपला विषय.
दख:नची राणी ही 1986 च्या आसपासची माझी फेवरीट गाडी. तीला पूरक म्हणून प्रगती आली. मग आली इंद्रायणी, आता इंटरसिटी. त्याला पँरलल, ठाणे स्वारगेट 3 x 2 एशियाड, मग 2 x 2 एशियाड, ह्या देखील पुष्कळ प्रवासल्या. शिवनेरी ने सगळ्यांना बाद केलं, माझ्या दृष्टीने.
तर, आज चक्क, कल्याण हून पूण्याला इंद्रायणी पकडायचा योग आलाय, अपरिहार्हतेमुळे, अचानकपणे. विदाऊट रिझर्वेशन.
अस्सल बाँर्न मुंबईकर असूदे वा उपऱ्या, पण आता मुंबईचाच हार्ड कोअर बनलेला कोणी लोंढ्यासोंड्या असूदे, खिशातलं पाकीट 'मारल' - 'चोरीला गेलं' नाही, एकदापण, लोकलप्रवासात, असा एकपण नसावा! मी (!) ही त्याला अपवाद नाहीये. आडव्यापुऱ्या पन्नास वर्षांच्या माझ्या पृथ्वीतलावरच्या अस्तित्वात, एकदा, व एकदाच (आत्ताआत्तापावेतो तरी -- शुभ बोल नाऱ्या!!), माझं पाकीट मारलं गेलं ते याच करदंट्या कल्याण प्लँटफाँर्मवर, महालक्ष्मी एक्सप्रेस मध्ये, अनारक्षित डब्यात, अलोट गर्दीतनं चढताना, 1984 साली!!!
वालचंद इंजिनियरिंग काँलेज, सांगलीचे पत्र घरी उशीरा पोचलेले, सौजन्य अर्थातच आपले डाक खाते. बुलावा दूसऱ्या दिवशी पोस्टइंजिनियरिंग ला अँडमिशन; सांगलीत या, पैसे भरा म्हणून! तेव्हा कुठलं, तात्काळ, प्रिमियम तात्काळ. मग, आलचं, महालक्ष्मी कल्याणहून पकडायची वेळ आली. कल्याणला हह्या गर्दीत चढताना, 'हात की सफाई' झालीच. रात्र भर उभ्याने प्रवास, कसेबसे कधीतरी पहाटे लक्षात आले, अरे पाकीट गुल्ल! मागच्या खिशात ठेवलेले. तिकीटासकट. मग, सांगलीला उतरून, टिसी ती नजर चुकवुन मागच्या रूळांवरून कलटी - मामाच्या घरी, डायरेक्ट.
बकालपणा बरोबरीने, कल्याण बद्दल, ही ही एक अढी मनात, कायमची कोरलेली. नाठवण.
याअशा कल्याण रेल्वे प्लँटफाँर्मवर 25 तास, आठ दिवस, 13 महिने, फुकटेनाकटे, भिकारीआबालवृध्द, मळकट्कळकट्ट लोक्स वास्तव्य करत असावेत, अशी सद्यस्थिती नाहीच, असे म्हणता येणार नाही.
कल्याण असो...
---
Milinnd Kale, 10th July 2016
कल्याण रेल्वे स्थानक हे जगातलं अत्यंत, नव्हे पहिल्या नंबरचं बकाल स्टेशन आहे, या मताचा मी गेल्या 31 ते 33 वर्षांपासून आहे. आणि आजही त्या मतावर मी ठाम आहे. एक नंबर.
सहा नऊ वर्षात तरी मी मुलुंड हून पूण्याला रेल्वेने प्रवास केलेला नाहीये. स्पेसिफिकली. पाँईंट टू पाँईंट. वेल, अल्मोस्ट, शिवनेरी सुरू झाल्यापासून तर कमीच की. ठाणे वंदना ते स्वारगेट, व्हाया मुलुंड म्हाडा काँलनी. टू अँन्ड फ्रो. किंवा जर बरोबर कुणी असेल तर चारचाकी, संपला विषय.
दख:नची राणी ही 1986 च्या आसपासची माझी फेवरीट गाडी. तीला पूरक म्हणून प्रगती आली. मग आली इंद्रायणी, आता इंटरसिटी. त्याला पँरलल, ठाणे स्वारगेट 3 x 2 एशियाड, मग 2 x 2 एशियाड, ह्या देखील पुष्कळ प्रवासल्या. शिवनेरी ने सगळ्यांना बाद केलं, माझ्या दृष्टीने.
तर, आज चक्क, कल्याण हून पूण्याला इंद्रायणी पकडायचा योग आलाय, अपरिहार्हतेमुळे, अचानकपणे. विदाऊट रिझर्वेशन.
अस्सल बाँर्न मुंबईकर असूदे वा उपऱ्या, पण आता मुंबईचाच हार्ड कोअर बनलेला कोणी लोंढ्यासोंड्या असूदे, खिशातलं पाकीट 'मारल' - 'चोरीला गेलं' नाही, एकदापण, लोकलप्रवासात, असा एकपण नसावा! मी (!) ही त्याला अपवाद नाहीये. आडव्यापुऱ्या पन्नास वर्षांच्या माझ्या पृथ्वीतलावरच्या अस्तित्वात, एकदा, व एकदाच (आत्ताआत्तापावेतो तरी -- शुभ बोल नाऱ्या!!), माझं पाकीट मारलं गेलं ते याच करदंट्या कल्याण प्लँटफाँर्मवर, महालक्ष्मी एक्सप्रेस मध्ये, अनारक्षित डब्यात, अलोट गर्दीतनं चढताना, 1984 साली!!!
वालचंद इंजिनियरिंग काँलेज, सांगलीचे पत्र घरी उशीरा पोचलेले, सौजन्य अर्थातच आपले डाक खाते. बुलावा दूसऱ्या दिवशी पोस्टइंजिनियरिंग ला अँडमिशन; सांगलीत या, पैसे भरा म्हणून! तेव्हा कुठलं, तात्काळ, प्रिमियम तात्काळ. मग, आलचं, महालक्ष्मी कल्याणहून पकडायची वेळ आली. कल्याणला हह्या गर्दीत चढताना, 'हात की सफाई' झालीच. रात्र भर उभ्याने प्रवास, कसेबसे कधीतरी पहाटे लक्षात आले, अरे पाकीट गुल्ल! मागच्या खिशात ठेवलेले. तिकीटासकट. मग, सांगलीला उतरून, टिसी ती नजर चुकवुन मागच्या रूळांवरून कलटी - मामाच्या घरी, डायरेक्ट.
बकालपणा बरोबरीने, कल्याण बद्दल, ही ही एक अढी मनात, कायमची कोरलेली. नाठवण.
याअशा कल्याण रेल्वे प्लँटफाँर्मवर 25 तास, आठ दिवस, 13 महिने, फुकटेनाकटे, भिकारीआबालवृध्द, मळकट्कळकट्ट लोक्स वास्तव्य करत असावेत, अशी सद्यस्थिती नाहीच, असे म्हणता येणार नाही.
कल्याण असो...
---
Milinnd Kale, 10th July 2016
Er Rational musings #611
Er Rational musings #611
"तो माझा लग्नसिध्द हक्क आहे", असं हल्ली आमच्या अहो, म्हणजे मायाबाई, वारंवार म्हणायला लागल्यात. "स्वराज्य हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे, व तो मी मिळवणारच", या टिळकांच्या धर्तीवर. लोकमान्य व अहो, दोघेही पूण्याचेच; त्यामुळे अधिकपक्षी उलटप्रश्न विचारणे, जस्ट रूल्ड आऊट. आणि, अँक्च्यूअल लग्नाआधीपासून अहोंना जवळून बघीतल्याने, असला काहीबाही आत्मघातकी विचार माझ्या डोक्यातही येत नाही; दरारा दहशत!!
एक्कावन्नी उलटायला आलीये, त्यामुळे आता सगळेच हक्क प्रकाशकाच्या (अहोंच्या) स्वाधीन केलेतमी. सुखी संसाराचा मूलमंत्र.
अहो म्हणजे आमची अँक्च्यूअरी आहे. प्रँक्टिकली स्पिकींग!
(Actuary: a person who compiles and analyses statistics and uses them to calculate insurance risks and premiums).
संसारगाडा म्हणजे शेवटी ड्यू डिलीजन्सच एका अर्थाने, आणिक महत्वाचे
होम सायन्स = अँक्च्यूअरी सायन्स, खऱ्या अर्थाने...
---
Milinnd Kale, 10th July 2016
"तो माझा लग्नसिध्द हक्क आहे", असं हल्ली आमच्या अहो, म्हणजे मायाबाई, वारंवार म्हणायला लागल्यात. "स्वराज्य हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे, व तो मी मिळवणारच", या टिळकांच्या धर्तीवर. लोकमान्य व अहो, दोघेही पूण्याचेच; त्यामुळे अधिकपक्षी उलटप्रश्न विचारणे, जस्ट रूल्ड आऊट. आणि, अँक्च्यूअल लग्नाआधीपासून अहोंना जवळून बघीतल्याने, असला काहीबाही आत्मघातकी विचार माझ्या डोक्यातही येत नाही; दरारा दहशत!!
एक्कावन्नी उलटायला आलीये, त्यामुळे आता सगळेच हक्क प्रकाशकाच्या (अहोंच्या) स्वाधीन केलेतमी. सुखी संसाराचा मूलमंत्र.
अहो म्हणजे आमची अँक्च्यूअरी आहे. प्रँक्टिकली स्पिकींग!
(Actuary: a person who compiles and analyses statistics and uses them to calculate insurance risks and premiums).
संसारगाडा म्हणजे शेवटी ड्यू डिलीजन्सच एका अर्थाने, आणिक महत्वाचे
होम सायन्स = अँक्च्यूअरी सायन्स, खऱ्या अर्थाने...
---
Milinnd Kale, 10th July 2016
Er Rational musings #612
Er Rational musings #612
खंडाळा घाटावर माझे विशेष प्रेम आहे.
ओरिजिनल खंडाळा घाट, (हल्लीचा एक्सप्रेस घाट नाही!) आम्ही कैक वेळा चालत चढलाय. का? तर, किडे केवळ.
तेव्हा, आमच्यासाठी घाट सेक्शन सुरू व्हायचा हाँटेल रमाकांत, खोपोली पासनं, व संपायचा, लोणावळा एसटी स्टँड सर्कलशी. हे नसतेउपद्व्याप म्हणजे आमच्या 1979 व 1980 मधल्या सायकल सफाऱ्या. मुलुंड ते पूणे, 12 तास सायकलींग.. त्यातले तीन, (होय, तीन!) तास, खोपोली ते लोणावळा, खरी चढण, हातांत सायकल धरून चालत पार करण्यात जायचे. जमेल तेव्हढे पायडल मारत मारत. काही वेळेस अवजड वाहना (ट्रक) पाठची चेन धरून, त्यासोबत खेचले जात जात. पण बहुतेक सगळा घाट अक्षरशः चालत चालत, थांबत थांबत, पाणी पीत, सिगरेट ओढत, आम्ही पार करायचो. वेळ तीन तास. काय मजा होती.
नंतर काही वेळेस बजाज स्कूटर वरून. नंतर बऱ्याच वेळेस हिरो होंडा मोटर सायकल वरून. व आता खूपच वेळा चारचाकी वरून. खंडाळा घाटाशी नातचं जोडले गेलेय.
आणि हल्ली तीन तासात आरामात मुलुंड पूणे मी गाडीवर पार करतो.
पण 'त्या' तीन तासांची दरखेपेस आठवण येतेच येते.
वह भी क्या दिन थे यारों...
---
Milinnd Kale, 10th July 2016
खंडाळा घाटावर माझे विशेष प्रेम आहे.
ओरिजिनल खंडाळा घाट, (हल्लीचा एक्सप्रेस घाट नाही!) आम्ही कैक वेळा चालत चढलाय. का? तर, किडे केवळ.
तेव्हा, आमच्यासाठी घाट सेक्शन सुरू व्हायचा हाँटेल रमाकांत, खोपोली पासनं, व संपायचा, लोणावळा एसटी स्टँड सर्कलशी. हे नसतेउपद्व्याप म्हणजे आमच्या 1979 व 1980 मधल्या सायकल सफाऱ्या. मुलुंड ते पूणे, 12 तास सायकलींग.. त्यातले तीन, (होय, तीन!) तास, खोपोली ते लोणावळा, खरी चढण, हातांत सायकल धरून चालत पार करण्यात जायचे. जमेल तेव्हढे पायडल मारत मारत. काही वेळेस अवजड वाहना (ट्रक) पाठची चेन धरून, त्यासोबत खेचले जात जात. पण बहुतेक सगळा घाट अक्षरशः चालत चालत, थांबत थांबत, पाणी पीत, सिगरेट ओढत, आम्ही पार करायचो. वेळ तीन तास. काय मजा होती.
नंतर काही वेळेस बजाज स्कूटर वरून. नंतर बऱ्याच वेळेस हिरो होंडा मोटर सायकल वरून. व आता खूपच वेळा चारचाकी वरून. खंडाळा घाटाशी नातचं जोडले गेलेय.
आणि हल्ली तीन तासात आरामात मुलुंड पूणे मी गाडीवर पार करतो.
पण 'त्या' तीन तासांची दरखेपेस आठवण येतेच येते.
वह भी क्या दिन थे यारों...
---
Milinnd Kale, 10th July 2016
Friday, July 8, 2016
Er Rational musings #608
Er Rational musings #608
सोशल नेटवर्किंग चा एक सुप्त अवगुण आहे. तो म्हणजे, नकळत कळत गैरसमज समज पसरणे. एस्पेश्यली व्हॉट्सअँप वरून!
एकतर, हे सेलफोन्स झालेत ओव्हर स्मार्ट. त्यामुळे, ऑटो टायपिंग, स्पेलचेक मुळे काही वेळा भलतच काहितरी पोस्ट होतं. मग लगेच लक्षात आले तर ठीक, अन्यथा फूका गैरसमज.
दोनतर, कॉमेंटस् करताना, मध्येच काही इतर पोस्टस् आल्या तर मोठा गोंधळ उडू शकतो. म्हणजे समजा, कोणी चांगल्या मार्कांनी उत्तीर्ण झाल्याची पोस्ट येते, मग तूम्ही थम्पस् अप ची अंगठा स्माईली प्रेस करता. जर सायमल्टेनियसली कोणी एखादी दु:खद बातमी पोस्टली, तर मात्र सावळा गोंधळ - कन्फ्युजन.
तीनतर, फारच डेंजरस म्हणजे, तुमच्या कुठल्या तरी कॉमेंटनी कोणीतरी अपसेट होणं! ती कॉमेंट तुम्ही भले अनवधानाने केलेली असेल, भले तुमचा हेतू कोणाला दुखावण्याचा नसेल, भले ती अगदी लायटर व्हेन मध्ये गंमत म्हणून तुम्ही केलेली असली तरी!
चारतर, कशानेही, कुणाचाही, अपमान गैरसमज गोंधळ अढी राग...आबाबाबाबा...पॉसिबले बाबा.
माझ्यामुळे असलं काहीबाही घडलं असलं तर, किंवा काय चुकलं माकलं असलं, तर म्यास्नी मॉफ करारे!
विनंती विशेष...
---
Milinnd Kale, 8th July 2016
सोशल नेटवर्किंग चा एक सुप्त अवगुण आहे. तो म्हणजे, नकळत कळत गैरसमज समज पसरणे. एस्पेश्यली व्हॉट्सअँप वरून!
एकतर, हे सेलफोन्स झालेत ओव्हर स्मार्ट. त्यामुळे, ऑटो टायपिंग, स्पेलचेक मुळे काही वेळा भलतच काहितरी पोस्ट होतं. मग लगेच लक्षात आले तर ठीक, अन्यथा फूका गैरसमज.
दोनतर, कॉमेंटस् करताना, मध्येच काही इतर पोस्टस् आल्या तर मोठा गोंधळ उडू शकतो. म्हणजे समजा, कोणी चांगल्या मार्कांनी उत्तीर्ण झाल्याची पोस्ट येते, मग तूम्ही थम्पस् अप ची अंगठा स्माईली प्रेस करता. जर सायमल्टेनियसली कोणी एखादी दु:खद बातमी पोस्टली, तर मात्र सावळा गोंधळ - कन्फ्युजन.
तीनतर, फारच डेंजरस म्हणजे, तुमच्या कुठल्या तरी कॉमेंटनी कोणीतरी अपसेट होणं! ती कॉमेंट तुम्ही भले अनवधानाने केलेली असेल, भले तुमचा हेतू कोणाला दुखावण्याचा नसेल, भले ती अगदी लायटर व्हेन मध्ये गंमत म्हणून तुम्ही केलेली असली तरी!
चारतर, कशानेही, कुणाचाही, अपमान गैरसमज गोंधळ अढी राग...आबाबाबाबा...पॉसिबले बाबा.
माझ्यामुळे असलं काहीबाही घडलं असलं तर, किंवा काय चुकलं माकलं असलं, तर म्यास्नी मॉफ करारे!
विनंती विशेष...
---
Milinnd Kale, 8th July 2016
Er Rational musings #607
Er Rational musings #607
"हं, अभिनंदन!
झाला ना इंजिनियर; मस्त मार्कस् पडलेत ना? गूड. शेवटी डिग्री ती डिग्री, आता पूढे काय? कँम्पस इंटरव्ह्यू वगैरे..."
माझं आपल कौतुक सुरूच.
मित्र चांगलाच खुश होता. कष्टातून, मेहनतीने, त्याने स्वत: डिप्लोमा पूर्ण केलेला होता तीसेक वर्षांपूर्वी. मग परिस्थिति मुळे नोकरी, प्रपंच, आई ची काळजी, भाऊ बहिणी चे शिक्षण, व नंतर बहिणीचे लग्न, स्वत:चे लग्न संसार इत्यादि कौटुंबिक जबाबदाऱ्या पार पाडत, आजचा दिवस, त्याच्यासाठी अत्यंत आनंदाचा.
" हो रे मिल्या. एकुलता एक मुलगा आज ग्रँज्यूएट झाला यार!!"
त्याची ती अवस्था बघून अक्षरशः गलबलून आलं मला आज. कारण पूढे काय? हेही मला ठाऊक होते. जीआरई व टोफेल दिलीवती पोरानं, व आत्ता उच्चशिक्षण, नँचरली. हल्ली एमई वगैरे नुंबईत कोणी करत नाही बहुतेक. डायरेक्ट एमएस फारेन, बहुधा, स्टेटस मध्ये.
मग, आलच, युनिव्हर्सिटी एडमिशन मिशन मग एज्यूकेशन लोन. मग दोन वर्षे एमएस यूएस मध्ये. मग तिकडेच कुठेतरी नोकरी करत करता करता पीएचडी कदाचित. मग कालांतराने तो तिकडेच, स्थायिक. खटपट करत, स्ट्रगल वगैरे ग्रीन कार्ड साठी. मग लग्न बिग्न बाळं मुलं, संसार....
हा माझा मित्र, बिच्चारा, एनआरआय पालक! एकदा यूएस बी एस ला शिकायला गेलेले परत भारतात येतात का? क्वचित, येस, आँदरवाईज मोस्ट आँफ द केसेस, ना ही!
मित्राच्या दृष्टीकोनातन्, गूड? वाईट? त्याने त्याच कर्तव्य बजावले, इतक व इतकच सोप सरळ आहे?
आय रियली डोन्ट नो.
एक मात्र सत्य आहे; माझ्या बघण्यात तरी कोणी परत आलेला नाहीये...
---
Milinnd Kale, 8th July 2016
"हं, अभिनंदन!
झाला ना इंजिनियर; मस्त मार्कस् पडलेत ना? गूड. शेवटी डिग्री ती डिग्री, आता पूढे काय? कँम्पस इंटरव्ह्यू वगैरे..."
माझं आपल कौतुक सुरूच.
मित्र चांगलाच खुश होता. कष्टातून, मेहनतीने, त्याने स्वत: डिप्लोमा पूर्ण केलेला होता तीसेक वर्षांपूर्वी. मग परिस्थिति मुळे नोकरी, प्रपंच, आई ची काळजी, भाऊ बहिणी चे शिक्षण, व नंतर बहिणीचे लग्न, स्वत:चे लग्न संसार इत्यादि कौटुंबिक जबाबदाऱ्या पार पाडत, आजचा दिवस, त्याच्यासाठी अत्यंत आनंदाचा.
" हो रे मिल्या. एकुलता एक मुलगा आज ग्रँज्यूएट झाला यार!!"
त्याची ती अवस्था बघून अक्षरशः गलबलून आलं मला आज. कारण पूढे काय? हेही मला ठाऊक होते. जीआरई व टोफेल दिलीवती पोरानं, व आत्ता उच्चशिक्षण, नँचरली. हल्ली एमई वगैरे नुंबईत कोणी करत नाही बहुतेक. डायरेक्ट एमएस फारेन, बहुधा, स्टेटस मध्ये.
मग, आलच, युनिव्हर्सिटी एडमिशन मिशन मग एज्यूकेशन लोन. मग दोन वर्षे एमएस यूएस मध्ये. मग तिकडेच कुठेतरी नोकरी करत करता करता पीएचडी कदाचित. मग कालांतराने तो तिकडेच, स्थायिक. खटपट करत, स्ट्रगल वगैरे ग्रीन कार्ड साठी. मग लग्न बिग्न बाळं मुलं, संसार....
हा माझा मित्र, बिच्चारा, एनआरआय पालक! एकदा यूएस बी एस ला शिकायला गेलेले परत भारतात येतात का? क्वचित, येस, आँदरवाईज मोस्ट आँफ द केसेस, ना ही!
मित्राच्या दृष्टीकोनातन्, गूड? वाईट? त्याने त्याच कर्तव्य बजावले, इतक व इतकच सोप सरळ आहे?
आय रियली डोन्ट नो.
एक मात्र सत्य आहे; माझ्या बघण्यात तरी कोणी परत आलेला नाहीये...
---
Milinnd Kale, 8th July 2016
Thursday, July 7, 2016
Er Rational musings #606
Er Rational musings #606
Mecca of Tennis - Wimbledon.
I loved Pete Sampras and Steffi Graf! And, I am a die hard fan of Roger Federer.
What's common between Pete Sampras, Steffi Graf and Roger Federer? A single handed back hand! As against Jimmy Connors, Bjorn Borg and Chris Evert Lloyd's double fisters. And almost all contemporary tennis players.
Single handed back hand is delicate. It has grace. A flick really. Fluent, flashing, forceful, furious, free flowing and flowery, single fister!!
Feast to eyes...
---
Milinnd Kale, 8th July 2016
Mecca of Tennis - Wimbledon.
I loved Pete Sampras and Steffi Graf! And, I am a die hard fan of Roger Federer.
What's common between Pete Sampras, Steffi Graf and Roger Federer? A single handed back hand! As against Jimmy Connors, Bjorn Borg and Chris Evert Lloyd's double fisters. And almost all contemporary tennis players.
Single handed back hand is delicate. It has grace. A flick really. Fluent, flashing, forceful, furious, free flowing and flowery, single fister!!
Feast to eyes...
---
Milinnd Kale, 8th July 2016
Wednesday, July 6, 2016
Er Rational musings #604
Er Rational musings #604
तात्या, आबा, अण्णा, दाजी, भाऊ, नाना, बापू, भैय्या इत्यादि वगैरे. आदर प्रगट करणारी, प्रेम व्यक्त करणारी, दरारा दर्शवणारी, जवळीक साधणारी अशीही, अशी ही काही विशेषणं नामं, विश्लेषणं, नामशेष झाल्यात जमा आहेत.
या पिढीत; पाँप, माँम, ब्रो, सिस, अंकल, आँन्टी चाच यत्र-तत्र-सर्वत्र वापरवावर आहे. पप्पा, डँडी, मम्मी च्या एक स्टेप वरती. मावस चुलत आत्ते भाऊ बहिण हे शेवटी कझीन ब्रदर सिस्टरच. ब्रो व सिस. आणि मामा काका मामी काकू आत्या मावशी हे शेवटी अंकल आँन्टीच ना यांचे! असो.
काहीच बिघडत नाही व काहीच हरकत नाही, व काहीच फरक पडत नाही! शेवटी 'भावना पोचल्या' हे महत्वाचे. सहजशक्य सहजसुलभ सोप्पे.
उलटपक्षी, आजची तरूणाई जास्त प्रगल्भ आहे, सरस आहे सगळ्याच बाबतीत सूपर फास्ट आहे, यांत माझ्या मनात तरी शंका नाही. या तरूण रक्तात प्रचंड ऊर्जा आहे. पूढचं आयुष्य कसं जगायचं, याबाबतीत काही ठामपणा मतं आहेृत, व चूपचाप हे सगळे त्यादृष्टीनेच प्रयत्ने वावरतात असे मला राहूनराहून वाटते. दे आर एन्जाँयींग!
आणिक हव्या त्या घडामोडी यांच्यापर्यंत बरोब्बर वेळीच पोहोचतात. (नाहीतर आम्ही! सकाळच्या किमान दोन वर्तमानपत्रांत डोकं खुपसल्याशिवाय चैन पडत नाही. कसनुसंच होत; चुकल्याचुकल्या सारखं वाटत पेपर नाही वाचला तर एखाद्दिवशी)
हे यंग 'टर्क'स् तसे अलिप्त राहू शकतात, निष्चल जणू. पण, वेळ आली की वा वेळ आलीच तर, हेच यंगस्टर्स सो काँल्ड वरिष्ठांना लाज वाटेल, एव्हढ्या वैचारिक मानसिक प्रौढत्वाने परिस्थिति हाताळतात, की ज्याचे नाव ते.
आदर, प्रेम, दरारा, जवळीक हे वेळच्या वेळी, ज्याचे त्याला, जरूरी प्रमाणे, हे प्रत्येकजण प्रत्येकाशी बोलताना वागताना, दर्शवतोच; तो जाणवतोच.
ग्रेट गोईंग, आगे बढ़ो...
---
Milinnd Kale, 6th July 2016
तात्या, आबा, अण्णा, दाजी, भाऊ, नाना, बापू, भैय्या इत्यादि वगैरे. आदर प्रगट करणारी, प्रेम व्यक्त करणारी, दरारा दर्शवणारी, जवळीक साधणारी अशीही, अशी ही काही विशेषणं नामं, विश्लेषणं, नामशेष झाल्यात जमा आहेत.
या पिढीत; पाँप, माँम, ब्रो, सिस, अंकल, आँन्टी चाच यत्र-तत्र-सर्वत्र वापरवावर आहे. पप्पा, डँडी, मम्मी च्या एक स्टेप वरती. मावस चुलत आत्ते भाऊ बहिण हे शेवटी कझीन ब्रदर सिस्टरच. ब्रो व सिस. आणि मामा काका मामी काकू आत्या मावशी हे शेवटी अंकल आँन्टीच ना यांचे! असो.
काहीच बिघडत नाही व काहीच हरकत नाही, व काहीच फरक पडत नाही! शेवटी 'भावना पोचल्या' हे महत्वाचे. सहजशक्य सहजसुलभ सोप्पे.
उलटपक्षी, आजची तरूणाई जास्त प्रगल्भ आहे, सरस आहे सगळ्याच बाबतीत सूपर फास्ट आहे, यांत माझ्या मनात तरी शंका नाही. या तरूण रक्तात प्रचंड ऊर्जा आहे. पूढचं आयुष्य कसं जगायचं, याबाबतीत काही ठामपणा मतं आहेृत, व चूपचाप हे सगळे त्यादृष्टीनेच प्रयत्ने वावरतात असे मला राहूनराहून वाटते. दे आर एन्जाँयींग!
आणिक हव्या त्या घडामोडी यांच्यापर्यंत बरोब्बर वेळीच पोहोचतात. (नाहीतर आम्ही! सकाळच्या किमान दोन वर्तमानपत्रांत डोकं खुपसल्याशिवाय चैन पडत नाही. कसनुसंच होत; चुकल्याचुकल्या सारखं वाटत पेपर नाही वाचला तर एखाद्दिवशी)
हे यंग 'टर्क'स् तसे अलिप्त राहू शकतात, निष्चल जणू. पण, वेळ आली की वा वेळ आलीच तर, हेच यंगस्टर्स सो काँल्ड वरिष्ठांना लाज वाटेल, एव्हढ्या वैचारिक मानसिक प्रौढत्वाने परिस्थिति हाताळतात, की ज्याचे नाव ते.
आदर, प्रेम, दरारा, जवळीक हे वेळच्या वेळी, ज्याचे त्याला, जरूरी प्रमाणे, हे प्रत्येकजण प्रत्येकाशी बोलताना वागताना, दर्शवतोच; तो जाणवतोच.
ग्रेट गोईंग, आगे बढ़ो...
---
Milinnd Kale, 6th July 2016
Tuesday, July 5, 2016
Er Rational musings #603
Er Rational musings #603
कमीतकमी 2 पोळ्या, (जी केली असेल ती)भाजी, आमटी, काहीतरी गोड, कोशींबीर/चटणी/लोणचे, भात, व ताक/दही, दररोज जेवताना. हा होता आमच्या आज्जीचा दंडक. हे खायचेच. व च क! आज्जीला "नाही" म्हणण्याचा प्रश्नच नव्हता. आज्जी, आई व नंतर आमच्या "अहो" मायाबाई, या तिघीजणी सुगरण; व प्रचंड आवड करण्याची. पोळ्या चांगल्याच मोठ्ठ्या असायच्या. ऊजवीकडे, झाडून सगळ्या भाज्या, ऊसळी, पालेभाज्या आलटून पालटून, दररोज वेगळी. आमटी व भात स्टँन्डर्ड. तीन पाच दिवसापाठी पिठलं, वरण, गोळ्याची आमटी, सार असल काहीतरी. डावीकडे, जोडीला कुठली ना कुठली चटणी, लोणचं आहेच. गोड म्हणलं तर कुठलाबाठला पाक वा केळ्याची हक्काची कुस्करून शिकरण. अण्णा व बाबांना हवे असायचे, त्यामुळे आमच्याकडे मेतकूट व ताक, आवर्जून असायचं, त्यामुळे तेही, हमखास. सकस, चौरस आहार.
ह्याचा एक फायदा झाला. मी सर्व खायला शिकलो, सगळ्या भाज्या, सगळेच पदार्थ आवडीने मनापासून अगदी.
मला कल्पना आहे, तो काळ, ती वेळ, ते दिवस निराळे होते. आता या धकाधकीमध्ये पळापळी धावपळीमध्ये, शक्य तरी आहे का, व, गरज आहे का?! मिनिटा सेकंदाचे आपले दिवसभाग, 'बस्स टू मिनिटस्' चा जमाना, पोळ्यांना बाई, ही अपरिहार्हता, झटपट सटपट चटपट चवबदल, व रोज-रोज काय तेच-तेच ची हाकारी!!
पण नाही. आँल द मोअर सो नीडेड, नाऊ. अस माझं मत आहे. जमेल तसे जमेल तेव्हढे.
आजचा हा पंक्ती(उक्ती) प्रपंच कारण की, आमचे एक आवर्तन संपले आज आमच्याकडे. म्हणजे असे आहे की गेल्या काही महिन्यांपासून आमच्या अहोनी एक सुरू केलय, आम्हा सगळ्यांसाठी. एक खाद्य आवर्तन म्हणजे दररोज एक निराळी नवीन भाजी वा उसळ, लाईनीत झाडून सगळ्या, दररोज एक वेगळी. ही सायकल संपल्यावर थोडे दिवस रूटीन सुरू - म्हणजे रिपीटीशन ओके.
मुळामुठाचाकवतबिकवत, ते भोपळेवांगीमिरची, ते अळूघेवडाकारलशेपू, ते मटकीसटकीमूगवाल, ते जेजीमिळेलतेती.
अहोंमुळे, अनेकता में एकता, हरदिन, लाज़वाब...
---
Milinnd Kale, 6th July 2016
कमीतकमी 2 पोळ्या, (जी केली असेल ती)भाजी, आमटी, काहीतरी गोड, कोशींबीर/चटणी/लोणचे, भात, व ताक/दही, दररोज जेवताना. हा होता आमच्या आज्जीचा दंडक. हे खायचेच. व च क! आज्जीला "नाही" म्हणण्याचा प्रश्नच नव्हता. आज्जी, आई व नंतर आमच्या "अहो" मायाबाई, या तिघीजणी सुगरण; व प्रचंड आवड करण्याची. पोळ्या चांगल्याच मोठ्ठ्या असायच्या. ऊजवीकडे, झाडून सगळ्या भाज्या, ऊसळी, पालेभाज्या आलटून पालटून, दररोज वेगळी. आमटी व भात स्टँन्डर्ड. तीन पाच दिवसापाठी पिठलं, वरण, गोळ्याची आमटी, सार असल काहीतरी. डावीकडे, जोडीला कुठली ना कुठली चटणी, लोणचं आहेच. गोड म्हणलं तर कुठलाबाठला पाक वा केळ्याची हक्काची कुस्करून शिकरण. अण्णा व बाबांना हवे असायचे, त्यामुळे आमच्याकडे मेतकूट व ताक, आवर्जून असायचं, त्यामुळे तेही, हमखास. सकस, चौरस आहार.
ह्याचा एक फायदा झाला. मी सर्व खायला शिकलो, सगळ्या भाज्या, सगळेच पदार्थ आवडीने मनापासून अगदी.
मला कल्पना आहे, तो काळ, ती वेळ, ते दिवस निराळे होते. आता या धकाधकीमध्ये पळापळी धावपळीमध्ये, शक्य तरी आहे का, व, गरज आहे का?! मिनिटा सेकंदाचे आपले दिवसभाग, 'बस्स टू मिनिटस्' चा जमाना, पोळ्यांना बाई, ही अपरिहार्हता, झटपट सटपट चटपट चवबदल, व रोज-रोज काय तेच-तेच ची हाकारी!!
पण नाही. आँल द मोअर सो नीडेड, नाऊ. अस माझं मत आहे. जमेल तसे जमेल तेव्हढे.
आजचा हा पंक्ती(उक्ती) प्रपंच कारण की, आमचे एक आवर्तन संपले आज आमच्याकडे. म्हणजे असे आहे की गेल्या काही महिन्यांपासून आमच्या अहोनी एक सुरू केलय, आम्हा सगळ्यांसाठी. एक खाद्य आवर्तन म्हणजे दररोज एक निराळी नवीन भाजी वा उसळ, लाईनीत झाडून सगळ्या, दररोज एक वेगळी. ही सायकल संपल्यावर थोडे दिवस रूटीन सुरू - म्हणजे रिपीटीशन ओके.
मुळामुठाचाकवतबिकवत, ते भोपळेवांगीमिरची, ते अळूघेवडाकारलशेपू, ते मटकीसटकीमूगवाल, ते जेजीमिळेलतेती.
अहोंमुळे, अनेकता में एकता, हरदिन, लाज़वाब...
---
Milinnd Kale, 6th July 2016
Er Rational musings #602
Er Rational musings #602
उठसुट सरसकट पोस्टी फाँरवर्ड करणाऱ्यांचे एक बरे असते. इधर का माल उधर, ऊधर का माल इधर.
कँनडा चे पंतप्रधान स्टीफन हार्पर बद्दलची जजजूनी पोस्ट असो वा आस्ट्रेलिया च्या पंतप्रधान ज्यूलीया गिलार्ड असो. यांच्या संबंधी जजजून्या पोस्टस्, आपापल्या भिंतींवर झळकवण्यात काय शहाणपण?
बाय द वे, Justin Trudeau व Malcolm Turnbull हे विद्यमान पंतप्रधान आहेत, कँनडा व आस्ट्रेलिया चे, अनुक्रमे!
बंगळूरू च्या एका हार्ट स्पेश्यालीस्ट ची पोस्ट, वा, बंगळूरूच्याच एका शिष्यवृत्ती देणार्‍या ट्रस्ट ची पोस्ट, वा कुठल्याश्या सेंटरची हार्ट सर्जरी शिवाय हृदयरोग बरे करण्याची पोस्ट, वा कायनीकाय...माझा एक मित्र याला गार्बेज म्हणतो. माझं म्हणणं एव्हढच आहे, की कृपया योग्य ती शहानिशा करूनच ही पोस्टमन गिरी करावी.
सोशल नेटवर्किंग हे माध्यम म्हणजे एक अस्ताव्यस्त पडलेले वायफाय आहे. फेसबूक व व्हाँट्सअँप चा वापर करता आला पाहीजे. ओपन प्लँटफाँर्म मिळालाय ना? स्व लिखित, स्व रचीत, स्व रेखीत, स्व अनुभव, स्व - स्व, आपले विचार, अनुभव, फोटो, चित्रे, कविता, लेख, समीक्षा, व्हिडियोज, खाद्ययात्रा, खेळजथा, गायनवादन कला, इत्यादि इत्यादि काहिही स्व-आविष्कार. या "स्व" मध्ये आपण, आपले कुटुंब, मित्र परिवार, हितचिंतक, ओळखीचे माळखीचे, नातेवाईक आलेच, कारण हे सगळे आपल्या "स्व" शी जोडलेले आहेत.
नसता कचरा नको...
---
Milinnd Kale, 6th July 2016
उठसुट सरसकट पोस्टी फाँरवर्ड करणाऱ्यांचे एक बरे असते. इधर का माल उधर, ऊधर का माल इधर.
कँनडा चे पंतप्रधान स्टीफन हार्पर बद्दलची जजजूनी पोस्ट असो वा आस्ट्रेलिया च्या पंतप्रधान ज्यूलीया गिलार्ड असो. यांच्या संबंधी जजजून्या पोस्टस्, आपापल्या भिंतींवर झळकवण्यात काय शहाणपण?
बाय द वे, Justin Trudeau व Malcolm Turnbull हे विद्यमान पंतप्रधान आहेत, कँनडा व आस्ट्रेलिया चे, अनुक्रमे!
बंगळूरू च्या एका हार्ट स्पेश्यालीस्ट ची पोस्ट, वा, बंगळूरूच्याच एका शिष्यवृत्ती देणार्‍या ट्रस्ट ची पोस्ट, वा कुठल्याश्या सेंटरची हार्ट सर्जरी शिवाय हृदयरोग बरे करण्याची पोस्ट, वा कायनीकाय...माझा एक मित्र याला गार्बेज म्हणतो. माझं म्हणणं एव्हढच आहे, की कृपया योग्य ती शहानिशा करूनच ही पोस्टमन गिरी करावी.
सोशल नेटवर्किंग हे माध्यम म्हणजे एक अस्ताव्यस्त पडलेले वायफाय आहे. फेसबूक व व्हाँट्सअँप चा वापर करता आला पाहीजे. ओपन प्लँटफाँर्म मिळालाय ना? स्व लिखित, स्व रचीत, स्व रेखीत, स्व अनुभव, स्व - स्व, आपले विचार, अनुभव, फोटो, चित्रे, कविता, लेख, समीक्षा, व्हिडियोज, खाद्ययात्रा, खेळजथा, गायनवादन कला, इत्यादि इत्यादि काहिही स्व-आविष्कार. या "स्व" मध्ये आपण, आपले कुटुंब, मित्र परिवार, हितचिंतक, ओळखीचे माळखीचे, नातेवाईक आलेच, कारण हे सगळे आपल्या "स्व" शी जोडलेले आहेत.
नसता कचरा नको...
---
Milinnd Kale, 6th July 2016
Sunday, July 3, 2016
Er Rational musings #601
Er Rational musings #601
कुठलाही व्यवसाय कसा उभारावा, चालवावा, वाढवावा, Do's, Dont's, इत्यादि वर मुबलक टिपसाहित्य उपलब्ध आहे.
फोकस, पाँझिटीव्ह थिंकींग, पाँझिटीव्ह स्पिकींग, बिझिनेस प्लँन, अँक्शन प्लँन, ध्येय, प्रयत्न, चिकाटी, काटेकोर फिनान्शियल शिस्त, वेचक स्टाफ, कम्युनिकेशन, मार्केटिंग, ब्रँन्डिंग, नेटवर्किंग, उत्तम सर्व्हिस प्राँडक्ट, विशेषत्व, रिसोर्सेस, कष्ट, जिद्द, अनुभवातनं शिकणं उमजणं करेक्टीव्ह अँक्शन घेणं, चूकांची पुनरावृत्ती टाळण, चांगली माणसं टिकवण, फाँलो अप फिडबँक फ्राँम कस्टमर्स, मेहनत, अँटिट्यूड, ग्रँटिट्यूड, तुमची उपलब्धता, अँक्सेसीबिलिटी कस्टमर व एम्प्लाँयीज ना, तंत्रज्ञान, नवनवीन प्रोसेसेस, सिस्टीम्स, गूड लिसनिंग अँबिलिटी, गूड लिडरशिप, प्रोत्साहन, त्वरीत निर्णय क्षमता, ते थिंक बीग, ते हुशारी चाणाक्षपणा, ते धूर्तपणा (चांगल्या अर्थाने), ते संधीसाधूपणा (चांगल्या अर्थाने), ते व्यावहारिक दृष्टीकोन, रिझाँल्व्ह, ते अगदी सिंपल...शब्द पाळणे, वेळा पाळणे....ते अगदी वेळोवेळी इंन्ट्रोस्पेक्शन बरोबरीने वेळोवेळी सेलेब्रेशन....तसेच चार डी: डायव्हर्सिफिकेशन, डेलेगेशन, डेडिकेशन, डायरेक्शन...
बापरे बाप. यंव अन् त्यव.
अगदी बरोब्बर. ही सगळी अस्त्रे प्रसंगानुरूप वेळोवेळी योग्य त्या प्रमाणात वापरलीच पाहीजेत. 'यू हँव टू बी आँन द टोज्' पाहीजे, हमेशाच. पहिले एक हजार दिवस तर, आपण आपले मानधन ही न घेता, ते पैसे आपल्याच व्यवसायात पुनर्गुंतवले पाहीजेत. एक हजार दिवस म्हणजे साधारण तीन वर्षे पकडा.
मात्र, तीन 'आर' अति महत्वाचे आहेत. व्हीव्हीआयपी सारखं, अति महत्वात्या व्यक्ति! टचवूड!!!
"रायटियसनेस", "रेस्टलेसनेस", व "रूथलेसनेस".
टिकवण्यासाठी...
---
Milinnd Kale, 2nd July 2016
कुठलाही व्यवसाय कसा उभारावा, चालवावा, वाढवावा, Do's, Dont's, इत्यादि वर मुबलक टिपसाहित्य उपलब्ध आहे.
फोकस, पाँझिटीव्ह थिंकींग, पाँझिटीव्ह स्पिकींग, बिझिनेस प्लँन, अँक्शन प्लँन, ध्येय, प्रयत्न, चिकाटी, काटेकोर फिनान्शियल शिस्त, वेचक स्टाफ, कम्युनिकेशन, मार्केटिंग, ब्रँन्डिंग, नेटवर्किंग, उत्तम सर्व्हिस प्राँडक्ट, विशेषत्व, रिसोर्सेस, कष्ट, जिद्द, अनुभवातनं शिकणं उमजणं करेक्टीव्ह अँक्शन घेणं, चूकांची पुनरावृत्ती टाळण, चांगली माणसं टिकवण, फाँलो अप फिडबँक फ्राँम कस्टमर्स, मेहनत, अँटिट्यूड, ग्रँटिट्यूड, तुमची उपलब्धता, अँक्सेसीबिलिटी कस्टमर व एम्प्लाँयीज ना, तंत्रज्ञान, नवनवीन प्रोसेसेस, सिस्टीम्स, गूड लिसनिंग अँबिलिटी, गूड लिडरशिप, प्रोत्साहन, त्वरीत निर्णय क्षमता, ते थिंक बीग, ते हुशारी चाणाक्षपणा, ते धूर्तपणा (चांगल्या अर्थाने), ते संधीसाधूपणा (चांगल्या अर्थाने), ते व्यावहारिक दृष्टीकोन, रिझाँल्व्ह, ते अगदी सिंपल...शब्द पाळणे, वेळा पाळणे....ते अगदी वेळोवेळी इंन्ट्रोस्पेक्शन बरोबरीने वेळोवेळी सेलेब्रेशन....तसेच चार डी: डायव्हर्सिफिकेशन, डेलेगेशन, डेडिकेशन, डायरेक्शन...
बापरे बाप. यंव अन् त्यव.
अगदी बरोब्बर. ही सगळी अस्त्रे प्रसंगानुरूप वेळोवेळी योग्य त्या प्रमाणात वापरलीच पाहीजेत. 'यू हँव टू बी आँन द टोज्' पाहीजे, हमेशाच. पहिले एक हजार दिवस तर, आपण आपले मानधन ही न घेता, ते पैसे आपल्याच व्यवसायात पुनर्गुंतवले पाहीजेत. एक हजार दिवस म्हणजे साधारण तीन वर्षे पकडा.
मात्र, तीन 'आर' अति महत्वाचे आहेत. व्हीव्हीआयपी सारखं, अति महत्वात्या व्यक्ति! टचवूड!!!
"रायटियसनेस", "रेस्टलेसनेस", व "रूथलेसनेस".
टिकवण्यासाठी...
---
Milinnd Kale, 2nd July 2016
Saturday, July 2, 2016
Er Rational musings #600
Er Rational musings #600
"रामकुंज, पोलिस लाईन समोर, मुलुंड"
एव्हढासाच संदिग्ध पत्यावर पोस्टाची पत्रे यायची, आमच्याकडे, अगदी आत्ताआत्तापावेतो. मुलुंडातले एक लँन्ड मार्कच जणू!
आपला जन्म कोणापोटी होणारे वगैरे आपल्या हातात नसते, तसेच, कोणत्या गावात जन्मायचे हेही नसते. मुलुंड (पूर्वीचे मुळुंद!) हे माझे जन्मगाव. सध्याचं वर्ष 2016; ह्या वर्षी आम्हा "काळे" मंडळी व मुलुंड च नातं 80 वर्षांचे झाले. सहस्त्रचंद्र दर्शनी सोहळा!
1946 साली माझ्या आजोबांनी इथे मुलुंडात प्लाँट घेतला, बांधकाम सुरू झाले, व अण्णा आज्जी 1948 रोजी मुलुंडाचे निवासी झाले. पोलिस स्टेशनच्या सान्निध्यात, पोलिस क्वार्टर (पोलिस लाईन) समोर, चे तीन प्लाँटस् तेव्हा या तीन मित्रांनी (तिघेही ब्राह्मण, पण त्यांत एक गुजराती), स्वत: वास्तू उभारल्या. याच्या पूढे जंगल होतं, मुळुंद संपायचे इथे, हे आजचे मुलुंड बघीतले तर पटणारही नाही. आज आमची चौथी पिढी सज्ञान झालीये इथेच. आद्य जन्मजात पिढीजात नखशिखांत मुलुंडकर आम्ही!!
मुलुंडबद्दल काय बोलावं? जन्मगाव म्हणून नव्हे, तसेही त्रयस्थ नजरेने बघीतले तरीही, मुलुंड इज मुलुंड इज मुलुंड; किंग आँफ सबर्बज्. अनडाऊटेडली. त्रिवार सत्य.
ब्रिटीशकालीन "क्राऊन व कार्टर" या नगर रचनाकारांनी घडवलेलं, पहिलं वहिलं प्लँन्ड सबर्ब, 1922 सालच. पर्फेक्ट आयताकृतीतील वा चौकोनातील रस्ते असो, वा ड्रेनेजची व्यवस्था असो, वा अगदी स्मशानभूमी असो, वा पाण्याचे वीजेचे वितरण असो; मुलुंड ग्रामपंचायत, ते महानगरपालिका यांनी आपापल्यापरीने, कुवतेनुसार, जमेल तेव्हढे यत्न केलेच आहेत, करताहेत.
कालच्याच पेपरात आलय, की मुंबई मधील सर्वाधिक झाडे असण्यात, उपनगरांत, मुलुंडचा पहिल्या तिघात समावेश आहे. व्वा! मुलुंड ला राहणं हा माझ्या स्वत:साठी अत्यंत सुखावह वास्तव वास्तव्य आहे. निगेटीव्ह गोष्टी थोड्या बाजूला ठेवू.
फेरीवाल्यांचे, खाद्यसंस्कृती, दूकानांचे रस्ते फूटपाथवरचे अनधिकृत आक्रमण कबजा बाजूला ठेवू. आजही, रस्ते फूटपाथ छानसे मोठे आहेत - रात्री एक वाजता वा पहाटे चार वाजता बघा!
प्रचंड गर्दी, तुडूंब अद्वातद्वा वाहनं, आडनिडं पार्कींग, रिक्शावाल्यांची मनमानी, फेरीवाल्यांची दादागिरी, पायाभूत सुविधांवरील तणावताण, आस्थापनातील लोकांचा उर्मटपणा, परिसरांतील अस्वच्छता, रस्त्यांची चाळण, पाणीतुंब एरियाज, बेशिस्त इग्नोरंट बेपर्वा सामान्यजन....भिकाऱ्यांचा उपद्रव, बास्स बास...
तरीही, अजूनही, बऱ्यापैकी मुबलक पाणी, साडे तेवीस पावणे चोवीस तास वीज, पंधराएक मोकळ्या जागा बागा, अद्ययावत इस्पितळं, सार्वजनिक बस सेवेमुळे मुंबई नवीमुंबई ठाणे इ ठिकाणी थेट पोहोचण्याची सुविधा, नाट्य चित्रपटगृहं, ..नावाजलेली काँलेजेस शाळा, बर्रेच काही...
धीस इज 'माय' मुलुंड.
एैशी वर्षांपासूनच ट्रान्सफाँर्मेशन अनुभवलेल्या, बदलांचा आँखोदेखा साक्षीदार असलेल्या, कळतनकळत मोठाछोटा हातभार लागलेल्या, एका आद्य मुलुंडकर कुटुंबाचं प्रातिनिधीकत्व मनोगत हितगुज.
ये फेवीकाँल का मज़बूत जोड हैं, टूटेगा नहीं।
निमित्तमात्र सहस्त्रचंद्रदर्शने स्वागतोत्सुक...
---
Milinnd Kale, 2nd July 2016
"रामकुंज, पोलिस लाईन समोर, मुलुंड"
एव्हढासाच संदिग्ध पत्यावर पोस्टाची पत्रे यायची, आमच्याकडे, अगदी आत्ताआत्तापावेतो. मुलुंडातले एक लँन्ड मार्कच जणू!
आपला जन्म कोणापोटी होणारे वगैरे आपल्या हातात नसते, तसेच, कोणत्या गावात जन्मायचे हेही नसते. मुलुंड (पूर्वीचे मुळुंद!) हे माझे जन्मगाव. सध्याचं वर्ष 2016; ह्या वर्षी आम्हा "काळे" मंडळी व मुलुंड च नातं 80 वर्षांचे झाले. सहस्त्रचंद्र दर्शनी सोहळा!
1946 साली माझ्या आजोबांनी इथे मुलुंडात प्लाँट घेतला, बांधकाम सुरू झाले, व अण्णा आज्जी 1948 रोजी मुलुंडाचे निवासी झाले. पोलिस स्टेशनच्या सान्निध्यात, पोलिस क्वार्टर (पोलिस लाईन) समोर, चे तीन प्लाँटस् तेव्हा या तीन मित्रांनी (तिघेही ब्राह्मण, पण त्यांत एक गुजराती), स्वत: वास्तू उभारल्या. याच्या पूढे जंगल होतं, मुळुंद संपायचे इथे, हे आजचे मुलुंड बघीतले तर पटणारही नाही. आज आमची चौथी पिढी सज्ञान झालीये इथेच. आद्य जन्मजात पिढीजात नखशिखांत मुलुंडकर आम्ही!!
मुलुंडबद्दल काय बोलावं? जन्मगाव म्हणून नव्हे, तसेही त्रयस्थ नजरेने बघीतले तरीही, मुलुंड इज मुलुंड इज मुलुंड; किंग आँफ सबर्बज्. अनडाऊटेडली. त्रिवार सत्य.
ब्रिटीशकालीन "क्राऊन व कार्टर" या नगर रचनाकारांनी घडवलेलं, पहिलं वहिलं प्लँन्ड सबर्ब, 1922 सालच. पर्फेक्ट आयताकृतीतील वा चौकोनातील रस्ते असो, वा ड्रेनेजची व्यवस्था असो, वा अगदी स्मशानभूमी असो, वा पाण्याचे वीजेचे वितरण असो; मुलुंड ग्रामपंचायत, ते महानगरपालिका यांनी आपापल्यापरीने, कुवतेनुसार, जमेल तेव्हढे यत्न केलेच आहेत, करताहेत.
कालच्याच पेपरात आलय, की मुंबई मधील सर्वाधिक झाडे असण्यात, उपनगरांत, मुलुंडचा पहिल्या तिघात समावेश आहे. व्वा! मुलुंड ला राहणं हा माझ्या स्वत:साठी अत्यंत सुखावह वास्तव वास्तव्य आहे. निगेटीव्ह गोष्टी थोड्या बाजूला ठेवू.
फेरीवाल्यांचे, खाद्यसंस्कृती, दूकानांचे रस्ते फूटपाथवरचे अनधिकृत आक्रमण कबजा बाजूला ठेवू. आजही, रस्ते फूटपाथ छानसे मोठे आहेत - रात्री एक वाजता वा पहाटे चार वाजता बघा!
प्रचंड गर्दी, तुडूंब अद्वातद्वा वाहनं, आडनिडं पार्कींग, रिक्शावाल्यांची मनमानी, फेरीवाल्यांची दादागिरी, पायाभूत सुविधांवरील तणावताण, आस्थापनातील लोकांचा उर्मटपणा, परिसरांतील अस्वच्छता, रस्त्यांची चाळण, पाणीतुंब एरियाज, बेशिस्त इग्नोरंट बेपर्वा सामान्यजन....भिकाऱ्यांचा उपद्रव, बास्स बास...
तरीही, अजूनही, बऱ्यापैकी मुबलक पाणी, साडे तेवीस पावणे चोवीस तास वीज, पंधराएक मोकळ्या जागा बागा, अद्ययावत इस्पितळं, सार्वजनिक बस सेवेमुळे मुंबई नवीमुंबई ठाणे इ ठिकाणी थेट पोहोचण्याची सुविधा, नाट्य चित्रपटगृहं, ..नावाजलेली काँलेजेस शाळा, बर्रेच काही...
धीस इज 'माय' मुलुंड.
एैशी वर्षांपासूनच ट्रान्सफाँर्मेशन अनुभवलेल्या, बदलांचा आँखोदेखा साक्षीदार असलेल्या, कळतनकळत मोठाछोटा हातभार लागलेल्या, एका आद्य मुलुंडकर कुटुंबाचं प्रातिनिधीकत्व मनोगत हितगुज.
ये फेवीकाँल का मज़बूत जोड हैं, टूटेगा नहीं।
निमित्तमात्र सहस्त्रचंद्रदर्शने स्वागतोत्सुक...
---
Milinnd Kale, 2nd July 2016
Friday, July 1, 2016
Er Rational musings #599
Er Rational musings #599
खरेखुरे अर्थाअर्थी लोकाभिमूक जेन्यूईन व्यावसायिक म्हणाल तर ते तीनच असावेत; डाँक्टर, चार्टर्ड अकाउंटंट व वकील. हे अशासाठी, की, या तिघांशी, आपला जवळचा संबंध येतो. डायरेक्ट इंटरअँक्शन प्रत्येकाशी आपल्या प्रत्येकाची कधीनाकधी होतेच होते.
तस पहायला गेलं, तर आपापल्या आयुष्यातल्या पूर्वार्ध, मध्यान्ह व उत्तरार्धात, आपल्याला अनुक्रमे, डाँक्टर (जन्मच देतो घडवतो ना तो!), मग सज्ञान झाल्यावर इन्कम टँक्स रिटर्न (हे कंपलसरी आहे) भरायला चार्टर्ड अकाऊंटंट शी, व, थोड् सेटल झाल्यावर घर / जागा / जमीन घेताना अँग्रीमेंट करते वेळी वकीला ची, जरूर असते.
इतर व्यावसायिक म्हणाल तर तस फेस टू फेस काँन्टँक्ट ची जरूरच असते (च) असं नाहीये ना. मग तो कुठलाही इंजिनियर असो वा आर्किटेक्ट असो वा, आणिककोणी.
काय योगायोग; आज डाँक्टर्स डे व आजच सीएज डे.
डाँक्टरांबद्दल बोलायचं झालं, तर दे आर (स्टिल) नेक्स्ट टू गाँड फाँर मी. (माझा जन्म ज्या हाँस्पीटल मध्ये झाला, त्याच हाँस्पीटल मध्ये माझ्या दोन्ही चिरंजीवांचाही! माझ्या वेळेस होत्या डाँक्टर भागवत बाईं व मुलांच्या वेळेस, डाँक्टर बाईंचे जावई, डाँ नरसापूर! व डाँक्टर भागवत बाई सुध्दा मुलांची विचारपूस करून गेल्या दोन्ही वेळी!!) आमचे फँमिली डाँक्टर्स सुरवातीपासूनचे डाँ अकोलकर, ते डाँ पंडित, ते डाँ कामत, हे सगळेजणं आमच्या प्रत्येकाची (खर्रीखुरी) नस अन् नस जाणणारे, हातखंडा जाणकार डाँक्टर्स.
फँमिली चार्टर्ड अकाऊंटंट म्हणजे माझा ओल्ड फँमिली फ्रेंन्ड महेश.
आजच शेतकरी दिन पण आहे. माझा शाळा वर्गमित्र मिलिंद हा आता जातिवंत शेतकरी झालाय. परदेशातल वास्तव्य व सोयी सुविधा स्वखुशीने सोडून तो भारतात परतला, व आज नवनवीन प्रयोग करत, मेहनत करत, कोकणातल्या मातीत अक्षरशः स्वर्ग पिकवतोय!
या सर्वांना मन:पूर्वक हार्दिक शुभेच्छा.
आणि, याचबरोबरीने, फेसबूक व व्हाँट्सअँप वर पोस्टींचा रतीब घालणारे तुम्ही आम्ही; तुम्हा सर्व मायबाप 'पोस्ट'मन्स ना सुघ्दा मन:पूर्वक हार्दिक शुभेच्छा!! का? असं विचारताय?
अहो आजच आहे, वर्ल्ड पोस्ट कार्ड डे...
---
Milinnd Kale, 1st July 2016
खरेखुरे अर्थाअर्थी लोकाभिमूक जेन्यूईन व्यावसायिक म्हणाल तर ते तीनच असावेत; डाँक्टर, चार्टर्ड अकाउंटंट व वकील. हे अशासाठी, की, या तिघांशी, आपला जवळचा संबंध येतो. डायरेक्ट इंटरअँक्शन प्रत्येकाशी आपल्या प्रत्येकाची कधीनाकधी होतेच होते.
तस पहायला गेलं, तर आपापल्या आयुष्यातल्या पूर्वार्ध, मध्यान्ह व उत्तरार्धात, आपल्याला अनुक्रमे, डाँक्टर (जन्मच देतो घडवतो ना तो!), मग सज्ञान झाल्यावर इन्कम टँक्स रिटर्न (हे कंपलसरी आहे) भरायला चार्टर्ड अकाऊंटंट शी, व, थोड् सेटल झाल्यावर घर / जागा / जमीन घेताना अँग्रीमेंट करते वेळी वकीला ची, जरूर असते.
इतर व्यावसायिक म्हणाल तर तस फेस टू फेस काँन्टँक्ट ची जरूरच असते (च) असं नाहीये ना. मग तो कुठलाही इंजिनियर असो वा आर्किटेक्ट असो वा, आणिककोणी.
काय योगायोग; आज डाँक्टर्स डे व आजच सीएज डे.
डाँक्टरांबद्दल बोलायचं झालं, तर दे आर (स्टिल) नेक्स्ट टू गाँड फाँर मी. (माझा जन्म ज्या हाँस्पीटल मध्ये झाला, त्याच हाँस्पीटल मध्ये माझ्या दोन्ही चिरंजीवांचाही! माझ्या वेळेस होत्या डाँक्टर भागवत बाईं व मुलांच्या वेळेस, डाँक्टर बाईंचे जावई, डाँ नरसापूर! व डाँक्टर भागवत बाई सुध्दा मुलांची विचारपूस करून गेल्या दोन्ही वेळी!!) आमचे फँमिली डाँक्टर्स सुरवातीपासूनचे डाँ अकोलकर, ते डाँ पंडित, ते डाँ कामत, हे सगळेजणं आमच्या प्रत्येकाची (खर्रीखुरी) नस अन् नस जाणणारे, हातखंडा जाणकार डाँक्टर्स.
फँमिली चार्टर्ड अकाऊंटंट म्हणजे माझा ओल्ड फँमिली फ्रेंन्ड महेश.
आजच शेतकरी दिन पण आहे. माझा शाळा वर्गमित्र मिलिंद हा आता जातिवंत शेतकरी झालाय. परदेशातल वास्तव्य व सोयी सुविधा स्वखुशीने सोडून तो भारतात परतला, व आज नवनवीन प्रयोग करत, मेहनत करत, कोकणातल्या मातीत अक्षरशः स्वर्ग पिकवतोय!
या सर्वांना मन:पूर्वक हार्दिक शुभेच्छा.
आणि, याचबरोबरीने, फेसबूक व व्हाँट्सअँप वर पोस्टींचा रतीब घालणारे तुम्ही आम्ही; तुम्हा सर्व मायबाप 'पोस्ट'मन्स ना सुघ्दा मन:पूर्वक हार्दिक शुभेच्छा!! का? असं विचारताय?
अहो आजच आहे, वर्ल्ड पोस्ट कार्ड डे...
---
Milinnd Kale, 1st July 2016
Er Rational musings #598
Er Rational musings #598
अर्रा
~ व्वा काय पाऊस आहे.
~ मस्त पाऊस.
~ फिलींग ब्लेसड्
~ फिलींग डिव्हाईन
~ फिलींग हँप्पी
~ याशिवाय कुठलेकुणीकडचे फिलींग ते तेच जाणो
आणखीन कायकाय बोलताहेत, 'पोस्ट'ताहेत सकाळपास्न. समदी जणं.
पण कायय ना, ह्ये नुस्ते फोटो, सेल्फी व काँमेंटा वाल्यांना ठीकठाकाय. घरी बसून वा सोसायटीच्या आवारात मज्जाचमज्जा.
जर्रा
~ लोकल प्रवास करताना अडकलेले
~ ट्राँफीक(!) मध्ये फसलेले
~ गुडघाभर तुंबलेल्या पाण्यावर वैतागलेले
~ विलेक्ट्रिकसिटी गुल झाल्यामुळे संतापलेले
~ बस्टाँप वर थांबलेले
~ रिक्शा टँक्सी नसल्याने बिथरलेले
रंजलेले गांजलेले लोकं हैएत ना त्यास्नी इचारून बघा!
चर्चेलाही तस उधाण येत अशावेळी. पाहीजेच होता, पड म्हणावं पड. कँचमेंट एरीयात पण पडतोय ना? मग बराय. वगैरे वगैरे. परंतु जगायला पाऊस हवाच, नाही का? किती, कुठे, कधी, कसं पडायचं, ते फक्त नि फक्त पर्ज्यनराजालाच ठाव व भावं.
सहाजिकच आहे ओ, बट "नँचरल".
प्रत्येक नाण्याला दोन बाजू असतातच. (ते काय शोले मधलं नाणं आहेकाय, अमिताभच?) आपणच कलप्रिट आहोत; त्याला पूढेपाठी करायला आपला निसर्गनिष्काळजीपणा बऱ्याच अंशी ककारणीभूत आहे! अब झेलो.
कुछ पाने के लिये कुछ खोना पड़ता हैं...
---
Milinnd Kale, 1st July 2016
अर्रा
~ व्वा काय पाऊस आहे.
~ मस्त पाऊस.
~ फिलींग ब्लेसड्
~ फिलींग डिव्हाईन
~ फिलींग हँप्पी
~ याशिवाय कुठलेकुणीकडचे फिलींग ते तेच जाणो
आणखीन कायकाय बोलताहेत, 'पोस्ट'ताहेत सकाळपास्न. समदी जणं.
पण कायय ना, ह्ये नुस्ते फोटो, सेल्फी व काँमेंटा वाल्यांना ठीकठाकाय. घरी बसून वा सोसायटीच्या आवारात मज्जाचमज्जा.
जर्रा
~ लोकल प्रवास करताना अडकलेले
~ ट्राँफीक(!) मध्ये फसलेले
~ गुडघाभर तुंबलेल्या पाण्यावर वैतागलेले
~ विलेक्ट्रिकसिटी गुल झाल्यामुळे संतापलेले
~ बस्टाँप वर थांबलेले
~ रिक्शा टँक्सी नसल्याने बिथरलेले
रंजलेले गांजलेले लोकं हैएत ना त्यास्नी इचारून बघा!
चर्चेलाही तस उधाण येत अशावेळी. पाहीजेच होता, पड म्हणावं पड. कँचमेंट एरीयात पण पडतोय ना? मग बराय. वगैरे वगैरे. परंतु जगायला पाऊस हवाच, नाही का? किती, कुठे, कधी, कसं पडायचं, ते फक्त नि फक्त पर्ज्यनराजालाच ठाव व भावं.
सहाजिकच आहे ओ, बट "नँचरल".
प्रत्येक नाण्याला दोन बाजू असतातच. (ते काय शोले मधलं नाणं आहेकाय, अमिताभच?) आपणच कलप्रिट आहोत; त्याला पूढेपाठी करायला आपला निसर्गनिष्काळजीपणा बऱ्याच अंशी ककारणीभूत आहे! अब झेलो.
कुछ पाने के लिये कुछ खोना पड़ता हैं...
---
Milinnd Kale, 1st July 2016
Er Rational musings #597
Er Rational musings #597
आजची सकाळ जराशी गडबडीची.
आज दांडीबुट्टी कामधंद्याला. रात्री मित्र घरी येणारे सहकुटुंब, पार्टीसाठी.
मुलुंड जिमखाना व टेबल टेनिस झाले नेहमीप्रमाणे पहाटसकाळी; घरी पोहोचल्यावर कामाची यादीच टेकवली हातात आमच्या अहोंन्नी.
~ आईची औषधे संपलीयेत, आणायचीयेत.
~ देवघरातली फूले, बेल, दूर्वा, तुळस आणायचय.
~ बँन्केच काम आहेच.
~ रात्रीसाठी चिकन आणायचय.
आणि हो, मला जरा दूकानात ड्राँप करून पूढे जा, कस्सला तूफ्फान पाऊस आहे ना.
मग आमची स्वारी सवारी निघाली. एकेक मोहीम फत्ते करत, करत. आमच्या अहो, म्हणजे मायाबाईंना दूकानाच्या बाहेर सोडलं. मग चिकनकाम. झोराबियनचे चिकन व शँलो फ्रायला लाँलिपाँप कबाब. बँन्क. फूले. औषधे. दरमजल करताना, थोरल्या चिरंजिवांची फर्माईश, बाबा, भगतची भजी व वडा पाव; मस्त पाऊस पडतोय, घरी गेल्यागेल्या खावूया. मगकाय, तेही काम झालं.
गाडी पार्क करून, एकेक पिशवी घेतली हातात. जिना चढताना मनात उगाचअसाच विचार चमकून गेला: फूले, चिकन, वडाभजी पाव व औषधे (!!) यांचा अर्थार्थी काही संबंध आहे का? कायकाय हातात आहे!
पण असलच वैविध्य रंगढंग असतय ना आपल्या जीवनरहाटीत??!
मल्टीटास्कींग; फिलींग हँप्पी...
---
Milinnd Kale, 1st July 2016
आजची सकाळ जराशी गडबडीची.
आज दांडीबुट्टी कामधंद्याला. रात्री मित्र घरी येणारे सहकुटुंब, पार्टीसाठी.
मुलुंड जिमखाना व टेबल टेनिस झाले नेहमीप्रमाणे पहाटसकाळी; घरी पोहोचल्यावर कामाची यादीच टेकवली हातात आमच्या अहोंन्नी.
~ आईची औषधे संपलीयेत, आणायचीयेत.
~ देवघरातली फूले, बेल, दूर्वा, तुळस आणायचय.
~ बँन्केच काम आहेच.
~ रात्रीसाठी चिकन आणायचय.
आणि हो, मला जरा दूकानात ड्राँप करून पूढे जा, कस्सला तूफ्फान पाऊस आहे ना.
मग आमची स्वारी सवारी निघाली. एकेक मोहीम फत्ते करत, करत. आमच्या अहो, म्हणजे मायाबाईंना दूकानाच्या बाहेर सोडलं. मग चिकनकाम. झोराबियनचे चिकन व शँलो फ्रायला लाँलिपाँप कबाब. बँन्क. फूले. औषधे. दरमजल करताना, थोरल्या चिरंजिवांची फर्माईश, बाबा, भगतची भजी व वडा पाव; मस्त पाऊस पडतोय, घरी गेल्यागेल्या खावूया. मगकाय, तेही काम झालं.
गाडी पार्क करून, एकेक पिशवी घेतली हातात. जिना चढताना मनात उगाचअसाच विचार चमकून गेला: फूले, चिकन, वडाभजी पाव व औषधे (!!) यांचा अर्थार्थी काही संबंध आहे का? कायकाय हातात आहे!
पण असलच वैविध्य रंगढंग असतय ना आपल्या जीवनरहाटीत??!
मल्टीटास्कींग; फिलींग हँप्पी...
---
Milinnd Kale, 1st July 2016
Subscribe to:
Posts (Atom)
